Τα κορίτσια που, για διαφορετικούς λόγους, αναστατώνουν άντρες και γυναίκες, παρκάρουν συνήθως τα φορτηγάκια τους έξω από τις πόλεις, σε περιοχές βιομηχανικές.

 

Φωτογραφίες: Θεοδώρα Ιακώβου

 

«Αρχικά δεν φορούσαμε σορτσάκια και η κίνηση ήταν πολύ πεσμένη. Μετά που τα φορέσαμε οι πωλήσεις δεκαπλασιάστηκαν» μας λέει ξηγημένα και χωρίς κανένα δισταγμό η Νέλη από τη Βουλγαρία, η οποία μας συστήνεται ως ιδιοκτήτρια του πρώτου φορτηγού- επιχείρησης-καφέ.

Φραπέ στο ίδιο φορτηγάκι μαζί με τη Νέλη χτυπά και η ξαδέλφη της Βαλεντίνα ενώ σε ένα άλλο φορτηγάκι, λίγα μέτρα πιο κάτω, τους δικούς της φραπέδες πουλά ακόμη μία ξαδέλφη.

«Πρόκειται για οικογενειακή επιχείρηση και έχουμε όλα τα απαραίτητα πιστοποιητικά» μας τονίζει η Ντιάνα, μητέρα της Νέλης και επιβλέπουσα της όλης υπόθεσης, την οποία πετυχαίνουμε να κατεβαίνει από το αυτοκίνητό της την ώρα που βρισκόμαστε στο δεύτερο φορτηγάκι.

«Είναι και καλοκαίρι, τι άλλο να φορέσουν να μη ζεσταίνονται. Εγώ που είμαι χοντρή δεν μπορώ πια να φοράω κοντά, τα κορίτσια που μπορούν γιατί να μην;»

Μετά που φορέσαμε τα σορτσάκια οι πωλήσεις δεκαπλασιάστηκαν

Παράπονο πάντως τα κορίτσια δεν έχουν με τους άντρες πελάτες «που αστειεύονται αλλά ποτέ δε βάζουν χέρι» αλλά με ορισμένες γυναίκες που περνούν από εκεί, τις βρίζουν και χειρονομούν άσεμνα με το μεσαίο τους δάχτυλο.

«Μας βασανίζουνε συνέχεια για αυτά τα ρούχα. Γίνονται συνεχώς τηλεφωνήματα στην αστυνομία και μας καταγγέλλουν πως είμαστε εκεί χωρίς σουτιέν, πράγμα που δεν ισχύει».

Με τους άντρες που ζητάνε περισσότερες βόλτες και λοιπά δεν έχουμε πρόβλημα, προσθέτει η Νέλη.

«Αυτά είναι στο πρόγραμμα, μία, δυο φορές του λες με τρόπο 'δεν βγαίνω περίπατο' και τελείωσε. Όλοι μιλάνε και αστειεύονται αλλά δεν βάζουνε χέρι, κανένας δεν έχει τύχει να μας ενοχλήσει μέχρι σήμερα. Οι γυναίκες είναι το πρόβλημα που περνάνε από εδώ και χειρονομούν άσεμνα, διασκεδάζουμε όμως να ξέρεις, έτσι περνάει και η μέρα μας εύκολα».

«Αυτή είναι η ζωή, αυτή είναι η δουλειά μας, είμαστε για το μεροκάματο εδώ και πολύς κόσμος δεν το καταλαβαίνει» καταλήγει η Ντιάνα.

Αυτή είναι η ζωή, αυτή είναι η δουλειά μας, είμαστε εδώ για το μεροκάματο