Δεν το πολυσκέφτηκα, ξέπνοα απάντησα θα είμαι εκεί… Κλείνοντας το τηλέφωνο αναρωτήθηκα, μα τι πάω να κάνω; Γρήγορα έδιωξα αυτή την σκέψη, η υπόσχεση είναι υπόσχεση, εν ο λος του αδρώπου.
Ήρθε η μέρα, με παρέλαβε, και με άφησε λίγο με την γιαγιά της, μια υπέροχη κυρία 87 χρονών, μετά τον αρχικό πάγο άρχισε να μου μιλά για το παρελθόν, για την δύσκολη ζωή που πέρασε, για τους φίλους της που έχασε εξαιτίας του μίσους και των εθνικισμών που μοίρασαν την μικρή μας πατρίδα. Τα μάτια της όμως έβγαζε σπίθες. «Εσύ Γιάννη και η εγγονή μου, η γενιά σας θα φέρει την ειρήνη. Δεν εμπιστεύομαι τους παλιούς», μου είπε.
Φτάσαμε στην Κερύνεια, πήγαμε στην πλατεία, περιμένοντας κάποιους φίλους. Εγώ ανήσυχος, δεν μπορούσα να κάτσω σε ένα μέρος , ήταν η συγκίνηση, ο φόβος του αγνώστου δεν ξέρω. Χαμογελώντας μου λέει εμείς θα κάτσουμε εδώ, μπορείς να εξερευνήσεις . Όλες μου οι αισθήσεις σε υπερδιέγερση ρουφούσα κάθε μυρωδιά, φωτογράφιζα στην μνήμη μου κάθε εικόνα.
Ήρθε ο Μουσταφά, φτάσαμε στην ταβέρνα, ο σερβιτόρος μόλις κατάλαβε πως είχε και Ε/Κ αμέσως μας ανέβασε σε ένα ψηλό σημείο, είχαμε την θέα όλου του λιμανιού. Ήρθε η ρακή το ποτό χαλάρωσε τις αντιστάσεις μου, πλέον δεν ένιωθα ξένος, ήμασταν όλοι Κύπριοι. Κάποια στιγμή φέρνω στην κουβέντα το μικτό ζευγάρι που συνάντησε τον ρατσισμό και αναγκάστηκε να ζήσει στα κατεχόμενα και πλέον να σχεδιάζει την μετανάστευση του στο εξωτερικό γιατί δεν άντεχε άλλο.
Και η σημαία της ντροπής, Μουσταφά; «Μαζί θα την διώξουμε Γιάννη», απαντά.
Πετάγεται μια κοπέλα λέγοντας μου πως δεν είναι η μόνη περίπτωση. Άρχισε να μας διηγείται μια ιστορία αγάπης για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Για κάποια Τουρκοκύπρια που το όνειρο ζωής της ήταν να κάνει παιδιά με Ελληνοκύπριο, έτσι θα έσβηνε την διαχωριστική γραμμή, να γεννούσε ΚΥΠΡΙΟΥΣ χωρίς προθέματα. Την μάνα του άλλου της μισού να μην την θέλει λόγω καταγωγής της. Τον πόνο του χωρισμού, το αίσθημα της απόρριψης, αυτό το μόνο της έγκλημα, να μιλάει άλλη γλώσσα, να έχει άλλη θρησκεία.
Πήγα να ψελλίσω κάτι, αλλά δεν σταματούσε, ήταν χείμαρρος πια, το γιατί της σπαρακτικό, γιατί, γιατί! Με βεβαίωσε πως αυτή ήταν μια μόνο ιστορία από τις πολλές που ξέρει, για πολλούς Τ/Κ αυτό είναι το όνειρο τους. Κάποια στιγμή σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάει, Γιάννη δακρύζεις; Όχι λέω κάποιο σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι μου. Χαμογέλασε ξανά.
Ήταν η σειρά του Μουσταφά να πει την ιστορία του. Μπορούσα να σπουδάσω όπου ήθελα λέει. Επέλεξα να το κάνω όμως στις ελεύθερες περιοχές. Ήθελα να σας γνωρίσω, να συναντήσω το άλλο μου μισό, να μάθω πως σκέφτεστε. Μου επιτέθηκαν από το ΕΛΑΜ, αλλά ξέρω πως δεν είστε όλοι έτσι, έκανα καλούς φίλους Ε/Κ. Και η σημαία της ντροπής, Μουσταφά; «Μαζί θα την διώξουμε Γιάννη» απαντά. «Σήμερα κάναμε ακόμα ένα βήμα, ήρθες στην Κερύνεια. Θα τα καταφέρουμε, θα δεις».
Πετάγεται ξανά η κοπέλα, πλέον σίγουρη, Γιάννη δακρύζεις! Το χαμόγελο της ακόμα πιο έντονο, δεν μπορούσα πια να κρυφτώ. Ναι, συγκινήθηκα! Ο κυνικός, ορθολογιστής μου εαυτός με είχε πια εγκαταλείψει. Παραδόθηκα στο συναίσθημα, και διάολε το χάρηκα!
Ξεπέρασα τα όρια. Τα όρια του φόβου, αγνώστου, του διαχωρισμού, των στερεοτύπων. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, μα βρήκα το κομμάτι που μου έλειπε. Ζω δικό μου όνειρο, ένα όνειρο ζωής, ο ανομολόγητος μου πόθος για μια πατρίδα λεύτερη, με λεύτερους ανθρώπους ειρηνική, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με ασφάλεια. Ο Μουσταφά μου το υποσχέθηκε πως θα παλέψουμε μαζί, και τον πιστεύω. Εμείς μεταξύ μας τα βρήκαμε. Η συμφωνία έκλεισε, είναι λόγος τιμής.
Ο λος του αδρώπου.
* Αυτούσιο το κείμενο του Γιάννη Μαρθάρη έτσι όπως δημοσιεύτηκε στην Ομάδα Κύπρος.
Φωτογραφία: Το υπέροχο λιμάνι της Κερύνειας / 1973 / Foto Cine / πηγή: Retrocyprus
