Με αφορμή τη δεύτερη ατομική του έκθεση με τίτλο «Εγκατάλειψη», η CITY συνάντησε τον φωτογράφο Βόρι Καραγιάννη και συνομίλησε μαζί του για τον φόβο, τον θυμό, την απογοήτευση, τη μελαγχολία και την εγκατάλειψη.





Πότε ξεκίνησες να δουλεύεις την «Εγκατάλειψη»;

Αυτή η διαδικασία κράτησε περίπου πέντε χρόνια και ήταν μία ιδέα σε εξέλιξη όλον αυτόν τον καιρό. Μία από αυτές τις περιπτώσεις που αλλάζεις γνώμη συνεχώς μέχρι να καταλήξεις κάπου. Νομίζω έχω καταλήξει! και αυτό το αποτέλεσμα αποτυπώθηκε στις 45 φωτογραφίες της έκθεσης.

 

Πέντε χρόνια μετά την πρώτη έκθεση, εντοπίζεις διαφορές με την τωρινή σου έκθεση;

Σαφώς, και αυτό είναι αρκετά έντονο. Νιώθω ότι η «Εγκατάλειψη» είναι πολύ πιο άρτια και ολοκληρωμένη δουλειά σε σχέση με την «Οργή της γαλήνης» και έτσι θα έπρεπε να είναι αφού έχουν μεσολαβήσει 5 πολύ διδακτικά χρόνια. Διδακτικά και ως προς την φωτογραφία και το τεχνικό της κομμάτι, αλλά και ως προς τη ζωή.



Το να προσδιορίζεσαι ως ερασιτέχνης φωτογράφος, σου δίνει περισσότερη ευελιξία; 

Αρχικά να σου ξεκαθαρίσω πώς βλέπω εγώ τη διαφορά ανάμεσα σε έναν επαγγελματία και έναν ερασιτέχνη φωτογράφο. Ο επαγγελματίας πέραν την έκφρασης, αντιμετωπίζει την τέχνη της φωτογραφίας και με μια πιο «τεχνοκρατική» ματιά. 

Κάθε κλικ ενός επαγγελματία, φαντάζομαι, είναι πολύ πιο μετρημένο και «τεχνικά» νοθευμένο από αυτό ενός ερασιτέχνη. Εγώ τώρα, ως ερασιτέχνης, ενδιαφέρομαι μόνο για την έκφραση μου και να μπορέσω να μεταφέρω αυτό που νιώθω και σ’ αυτόν που κοιτάζει μία φωτογραφία μου. Τα τεχνικά ζητήματα υπάρχουν στις φωτογραφίες μου μόνο από ένστικτο.

 

«Η Οργή της Γαλήνης» και τώρα η «Εγκατάλειψη». Πόσο απέχει η μία κατάσταση από την άλλη;

Στην ουσία, αν το αναλύσεις δεν απέχουν και πολύ, γιατί η εγκατάλειψη εμπεριέχει μια γαλήνη οργισμένη πολλές φορές, αλλά και το αντίθετο –ένα γαλήνιο τοπίο εκ πρώτης όψεως μπορεί να κρύβει μια εγκατάλειψη. 

Σίγουρα οι εκθέσεις θεματικά έχουν πολλές αποκλίσεις, αφού η πρώτη είχε βασικό θέμα την οργισμένη Ελλάδα (και όχι μόνο) της οικονομικής κρίσης σε αντιπαραβολή με την γαλήνια ελληνική φύση. Η «Εγκατάλειψη» έχει ως βάση εκκίνησης την Κύπρο, χωρίς όμως να περιορίζομαι σ’ αυτήν. Φωτογραφίες υπάρχουν επίσης από Ισπανία, Νορβηγία και Γερμανία.



Γουστάρεις τις καταστάσεις θλίψης και μελαγχολίας;

Είναι γεγονός πώς και οι δύο μου εκθέσεις προκαλούν τέτοια συναισθήματα, και νομίζω πώς δεν είναι τυχαίο αφού οι δυσάρεστες καταστάσεις με εμπνέουν και μέσα από αυτές μπορώ να εκφραστώ καλύτερα.

Η θλίψη και η μελαγχολία είναι συναισθήματα που φέρνουν την κάθαρση ή και την εξέλιξη του ανθρώπου. 

Νιώθω ότι είσαι ένας άνθρωπος –ταξιδευτής. Τι ρόλο παίζουν τα ταξίδια στη ζωή σου;

Κάθε ταξίδι, είναι μια γνωριμία, μια συνάντηση με κάτι άγνωστο. Θεωρώ πως κάθε ταξίδι είναι μια εξωτερική μεν αναζήτηση χώρων, αλλά παράλληλα είναι και μια εσωτερική αναζήτηση του εαυτού σου. Αυτά ως προς τα ταξίδια στην κυριολεξία. Τα μεταφορικά ταξίδια είναι μία άλλη υπόθεση!



Διαφέρει η εγκατάλειψη των κατεχομένων, από την εγκατάλειψη ενός χώρου στις ελεύθερες περιοχές;

Όχι τόσο πρακτικά, όσο συναισθηματικά. Εκεί νομίζω εντοπίζονται οι περισσότερες διαφορές. Όταν για παράδειγμα μπήκα στο εγκαταλελειμμένα περίπτερα της Κρατικής Έκθεσης Κύπρου -που πλέον θυμίζει ζούγκλα- ένιωσα θυμό για την ανυπαρξία και την αδυναμία του κράτους, να τα εκμεταλλευτεί.

Στα κατεχόμενα η εγκατάλειψη είναι σίγουρα οργή, αλλά είναι και λύπη μαζί. Και απογοήτευση. Και ταυτόχρονα νιώθεις και μία μεγάλη αδυναμία να πράξεις κάτι γιατί οι συνθήκες που δημιούργησαν την εγκατάλειψη στα κατεχόμενα, είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που άφησαν «ορφανό» το City Plaza ή την Κρατική Έκθεση κτλ.



Η εγκατάλειψη αφορά μόνο κτήρια και τοποθεσίες;

Μια έννοια τόσο πλατιά, δεν μπορεί να αφορά μόνο τα κτήρια και τις τοποθεσίες.

Η εγκατάλειψη είναι κάτι που ο άνθρωπος βρίσκει μπροστά του συνεχώς. Είτε ως θύτης, είτε ως θύμα. 

Είτε εγκαταλείποντας, είτε ως εγκαταλελειμμένος. Ο έρωτας για παράδειγμα, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα στο οποίο είμαστε πάντα είτε ο θύτης, είτε το θύμα. Υπάρχει βέβαια και η εγκατάλειψη ως θετική έννοια. Το να φύγεις δηλαδή από κάπου που σε καταστρέφει.



Πέραν της Κύπρου, επισκέφθηκες για την έκθεση και κάποιες ευρωπαϊκές πόλεις. Τι εντόπισες εκεί;

Στις φωτογραφίες αυτές οι εγκατάλειψη αποτυπώνεται στους ανθρώπους κυρίως και όχι στα κτήρια. Φωτογραφίες από τη Μαδρίτη, το Βερολίνο και διαφορετικά μέρη της Νορβηγίας.

Η εγκατάλειψη είναι παντού η ίδια. Δεν έχει να κάνει το μέρος. Και ειδικά όταν μιλάμε για την εγκατάλειψη στις ζωές των ανθρώπων.



Πρέπει όμως να κρατάς αποστάσεις από αυτό που φωτογραφίζεις. Το έχεις καταφέρει αυτό;

Είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις, δεν έχεις επιλογή, αν θες να προχωρήσεις τη δουλειά σου. Όπως όλα στην εποχή μας, νομίζω ότι έχουμε μάθει να επηρεαζόμαστε για λίγο χρόνο. 

Είναι τόσα πολλά τα ζητήματα που χρειάζονται την προσοχή μας, τη βοήθεια μας, την αντίδραση και τη στήριξή μας, που πλέον έχουμε μπει σε μια διαδικασία να εγκαταλείπουμε κι εμείς οι ίδιοι την εγκατάλειψη, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.

Και η έκθεση στο τέλος της ημέρας αυτό τον σκοπό μάλλον έχει. Να αποτυπώσει για πάντα, κάτι που διαφορετικά θα το προσπεράσουμε.



Δημοσιογράφος, ερασιτέχνης φωτογράφος και συνθέτης μουσικής. Ποια ιδιότητα σε εκφράζει περισσότερο;

Θα έλεγα ότι και στις αυτές δραστηριότητες, συνυπάρχουν δυο πράγματα. Η αποτύπωση και η έκφραση. Στη δημοσιογραφία καταγράφεις, αποτυπώνεις και εκφράζεσαι ενίοτε. 

Στη φωτογραφία συνυπάρχει η τέχνη, η έκφραση και η δημοσιογραφική -πολλές φορές- αποτύπωση και καταγραφή. 

Το ίδιο και στη μουσική. Μέσα από τη μουσική και τους στίχους πάντα κάτι καταγράφεις και πάντα εκφράζεσαι. Μπορεί να αλλάζουν τα μέσα, όμως ουσιαστικά αυτές οι τρεις μου ιδιότητες είναι μία ανάγκη δημοσιογραφικής και καλλιτεχνικής έκφρασης.

 

Γιατί μόνο μια μέρα η έκθεση;

Περισσότερο θα έλεγα γιατί μ’ αρέσει περισσότερο η ιδέα μιας εκδήλωσης, μίας σύναξης ανθρώπων που μοιράζονται ένα ενδιαφέρον.

Με μουσική, με κουβέντα, με καλή ενέργεια, αλλά και με την μελαγχολία στη γωνιά να μας κάνει παρέα. Γιατί πάντα -να ξέρεις- υπάρχει μελαγχολία σε γιορτές και πάρτι! 

Αντιλαμβάνομαι ότι μία μέρα έκθεση είναι πρόβλημα για κάποιους να μπορέσουν να την επισκεφθούν. Πιστεύω πως κάτι θα καταφέρουμε και γι’ αυτούς αν επικοινωνήσουν κάπως μαζί μου.



Το επόμενο project που θα μας πάει;

Κοίτα η αλήθεια είναι πώς δεν ξέρω αν και πότε θα κάνω κάτι καινούργιο. Οι καταστάσεις πλέον μεταβάλλονται μέρα με τη μέρα, άρα δεν θέλω να σχεδιάσω κάτι σήμερα, το οποίο αύριο λόγω των εξελίξεων να μην με εκφράζει. Βλέποντας και κάνοντας. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανάγκη μου να μιλήσω είναι τόσο μεγάλη, που θα το κάνω με κάποιο τρόπο. Είτε με φωτογραφίες, είτε με μουσική, είτε με κάποιον άλλο τρόπο που ακόμα δεν τον έχω ανακαλύψει!

*Η φωτογραφική έκθεση του Βόρι Καραγιάννη, «Εγκατάλειψη», θα πραγματοποιηθεί στις 8 Ιουνίου 2016, στο MERES multifunctional space, στη παλιά Λευκωσία, ώρα 20:30.