Κι ενώ η αρχική συμφωνία με τον ίδιο ήταν να γίνει η συνέντευξη στον χώρο στάθμευσης του ψυχιατρείου, τελευταία στιγμή βρεθήκαμε να συζητάμε σε έναν κοινόχρηστο χώρο του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας…

Ο Γιώργος Πηχίδης, νοσηλευτής στο Ψυχιατρείο Αθαλάσσας και μέλος της ΠΑΣΥΝΟ (Παγκύπριας Συντεχνίας Νοσηλευτών), μας συνάντησε κρατώντας ένα ξύλο με καρφιά -το είχε ξηλώσει ένας ασθενής μια μέρα, μας είπε, απειλώντας να χτυπήσει νοσηλευτές- και αποκάλυψε στη CITY όλα εκείνα τα μελανά σημεία που καθιστούν το νοσηλευτήριο Αθαλάσσας, ένα τριτοκοσμικό ίδρυμα ψυχικής υγείας, με ασθενείς και νοσηλευτικό προσωπικό να κάνουν αγώνα επιβίωσης.

«Στον θάλαμο 34 νοσηλεύονται αυτή τη στιγμή άτομα με βαριά νοητική υστέρηση, άτομα ψυχωτικά και άτομα με σχιζοφρένεια... Σε ένα μικρό θάλαμο χωρίς επαρκή αποχωρητήρια, χωρίς επαρκή χώρο –για να διαχωρίζεις αυτές τις ασθένειες».

Αλήθεια, πως είναι δυνατό να πρέπει να συμβιώσει ένας άνθρωπος με μια ελαφριάς μορφής ψυχική ασθένεια ή διαταραχή με έναν άνθρωπο που εκ των πραγμάτων χρειάζεται ειδική αντιμετώπιση λόγω π.χ. της επικυνδυνότητας της κατάστασής του; Πως διαχειρίζεται ο πρώτος την κατάσταση με την οποία βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος; Και πως το διαχειρίζονται όλο αυτό οι συγγενείς των ασθενών, οι νοσηλευτές αλλά και η πολιτεία γενικότερα; Απλά ερωτήματα που αποκλείεται να μην σε βασανίζουν για μέρες μετά από μια τέτοιου είδους συζήτηση.

Λέμε καμιά φορά ότι στιγματίζονται άνθρωποι και θεσμοί. Λογικό δεν είναι να συμβαίνει αυτό, μετά από αυτά που θα ακούσεις στο πιο κάτω βίντεο; Γιατί κανείς υπεύθυνος δεν κάνει κάτι για να τους/μας προστατεύσει; Πότε θα σταματήσουμε να το παίζουμε καθαροί, απλά με το να σηκώνουμε το χαλί και να ρίχνουμε τα σκουπίδια από κάτω;