Σε κάποια φάση ξέμεινα μόνος σ’ ένα σημείο, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά. Δεξιά η ρεματιά, αριστερά το δάσος, δίπλα μου ο ποταμός Καρκώτης και χωρίς σήμα στο κινητό. Άφησα το ποδήλατο, ξάπλωσα σε μια τεράστια πέτρα, πήρα στο χέρι το κινητό και απολάμβανα την Κύπρο από ψηλά, μέσω των φωτογραφιών που είχα τραβήξει λίγη ώρα προηγουμένως. Από τον Κόλπο Ακρωτηρίου στη Λεμεσό, ως τον Κόλπο της Μόρφου, δυο πετάλια δρόμος.
Έπειτα από καιρό είπαμε να βρεθούμε ξανά με την ποδηλατο-παρέα. Η τελευταία διαδρομή που οργανώσαμε, ήταν πριν από ένα εξάμηνο, όταν πήγαμε σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη στο νησί. Κατηφορίζοντας από το Μηλικούρι ως το Γεφύρι του Τζιελεφού (περιοχή Μαραθάσας), θα δεις ορισμένες από τις πιο εντυπωσιακές κυπριακές εικόνες. Μια off-road διαδρομή, με πανύψηλα δέντρα, δίπλα στον ποταμό, ενώ αν είσαι τυχερός θα δεις ακόμα και αγρινά που κατεβαίνουν για να ξεδιψάσουν –κυρίως τις πολύ πρωινές ώρες. Μετά απ’ αυτό, ψάχναμε για κάτι αντίστοιχα εντυπωσιακό. Την προηγούμενο βδομάδα κάναμε μια εξίσου ωραία, πλην όμως σχετικά σύντομη διαδρομή, από τον Δασικό Σταθμό Αγίας Μαρίνας Ξυλιάτου ως την Παναγιά (περιοχή Πιτσιλιάς), έτσι για προθέρμανση, με σκοπό να πάμε στη συνέχεια στο Τρόοδος. Όπως και έγινε. Ως σημείο εκκίνησης ορίσαμε ένα σημείο κοντά στη Χιονίστρα, λίγο πριν το χιονοδρομικό κέντρο. Την αφετηρία του μονοπατιού «Άρτεμις». Τα ποδήλατα μόλις είχαν έρθει από «σέρβις», στις τσάντες είχαμε όλα τα απαραίτητα ανταλλακτικά (λάστιχα κλπ), παγωμένο νερό και αρκετή όρεξη για περιπέτεια.
Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ήταν μαγικό! Ήμασταν σε υψόμετρο 1860 μέτρων και βλέπαμε την Κύπρο από ψηλά. Αρχικά τη Λεμεσό, τον Κόλπο Ακρωτηρίου συγκεκριμένα, στη συνέχεια τον Πρόδρομο όπου δέσποζε το εγκαταλελειμμένο Βερεγγάρια, ενώ σε κάποια φάση διακρινόταν και ο Κόλπος της Μόρφου στο πολύ βάθος. Πραγματικά, η διαδρομή σου κόβει την ανάσα. Και ειδικά τέτοια εποχή που η κυπριακή φύση και δη η χλωρίδα του Τροόδους είναι στα καλύτερά της. Οι μικρές ξύλινες ενημερωτικές πινακίδες είναι εκεί για να σου τα πουν όλα!
Επόμενο κομμάτι της ποδηλατικής μας διαδρομής, αυτό που ξεκινάει λίγα μέτρα μακριά από την καφετέρια της North Face Χιονοδρομικής Πίστας (προς Πρόδρομο) και καταλήγει στο στρατόπεδο (Αεροπορία). Εξίσου ωραίο και αρκετά γρήγορο (άρα απολαυστικό) κομμάτι.
Ως τελικό προορισμό καθορίσαμε την Κακοπετριά. Δεν θα πηγαίναμε όμως από τον ασφάλτινο δρόμο αλλά ακολουθώντας ένα ακόμα μονοπάτι μελέτης της φύσης. Οπότε, λίγο μετά το στρατόπεδο (με κατεύθυνση προς Καρβουνά), κατηφορίσαμε προς το μονοπάτι «Καννούρες - Άγιος Νικόλαος Στέγης». Μια αρκετά δύσκολη γραμμική διαδρομή για περπάτημα (πόσω μάλλον για ποδήλατο), κατηφορική, με συχνές διασταυρώσεις του ποταμού, αλλά και μεγάλο κίνδυνο ολίσθησης. 9 δύσκολα χιλιόμετρα, τα οποία όμως σου προσφέρουν μια ανεπανάληπτη εμπειρία, με την αδρεναλίνη να κάνει έκρηξη. Φτάνει, μόνο, να ‘χεις το νου σου! Με το που φτάνεις στον Άγιο Νικόλαο και στη συνέχεια στην Κακοπετριά, δεν βλέπεις την ώρα να το επαναλάβεις -κατά προτίμηση πεζός την επόμενη φορά.
Καταλήγοντας, θα έλεγα πως, βλέποντας την Κύπρο από ψηλά, σχεδόν από τα 1900 μέτρα, νομιμοποιείσαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά να χρησιμοποιήσεις το «Σαν την Κύπρο εν έσιει».
ΥΓ Το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής που περιγράφω αφορά σε μονοπάτια μελέτης της φύσης, οπότε, προσοχή στους πεζοπόρους, σεβασμό στην κυπριακή φύση, ενώ οι ποδηλάτες μην ξεχνάτε το κράνος σας.