Από το Μεξικό στην Κένυα και από την Κένυα στο Λος Άντζελες, η Lupita Nyong’ο κατάφερε να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα.
Είμαι Ιχθύς. Αυτό σημαίνει ότι είμαι και ονειροπόλος. Ο κολλητός μου συχνά με κοροϊδεύει ότι πλάθω φανταστικά σενάρια στην καθημερινότητα μου και ότι -ακόμα χειρότερα- πολλές φορές νομίζω ότι τα ζω κιόλας. Δεν είναι κακό όμως να ονειρεύεσαι. Ούτε να θέλεις να κρύβεσαι στον δικό σου μικρόκοσμο. Ανέκαθεν λοιπόν ζήλευα (με την καλή έννοια πάντα), τους ανθρώπους που καταφέρνουν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Έστω κι αν αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά. Έστω κι αν δεν τους γνωρίζω προσωπικά. Έστω κι αν το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ μου να τους γνωρίσω. Μην νομίζεις. Δεν είμαι δα και τόσο μεγαλόψυχος. Απλά δεν είμαι ανταγωνιστικός. Που το πάω τώρα θα μου πεις και θα’ χεις και δίκαιο. Όταν λοιπόν πριν από δυό μήνες είδα το American Hustle, είχα ενθουσιαστεί από την ερμηνεία της Jennifer Lawrence. Είχα βιαστεί μάλιστα να γράψω στη σελίδα μου στο Facebook ότι στο πρόσωπο της είδα την επόμενη Meryl Streep. Ναι, εντάξει, το ξέρω. Είμαι υπερβολικός. Ανέκαθεν το είχα αυτό το ελάττωμα. Όχι ότι η Lawrence δεν είναι καλή ηθοποιός. Είναι. Αλλά όχι του επιπέδου της Streep. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Τότε ο Ανδρέας, ένας φίλος του οποίου τη γνώμη εκτιμώ ιδιαίτερα σε ότι αφορά στα κινηματογραφικά, με ρώτησε αν έχω δει το 12 Years a Slave του Steve McQueen. «Η Lupita Nyong’o είναι πραγματική αποκάλυψη» μου είχε πει συγκεκριμένα. «Lupita who;» απόρησα και μετά από λίγα λεπτά κλείδωσα αυτό το περίεργο όνομα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Μερικές εβδομάδες αργότερα, όταν είδα την ταινία, έμελλε να θυμηθώ τα λόγια του και να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε να μου πει. Η πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός Lupita Nyong’o δεν ήταν απλά καλή. Ήταν συγκλονιστική στο ρόλο της Patsey, μιας νεαρής βασανισμένης σκλάβας που δούλευε σε φυτείες βαμβακιού στη Λουιζιάνα στα μέσα του 19ου αιώνα. Εξού και δίκαια κέρδισε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου. Και να που το πιο τρελό όνειρο μιας 31χρονης -μέχρι πρότινος εντελώς άγνωστης- έγχρωμης νεαρής γυναίκας που γεννήθηκε στο Μεξικό και που μεγάλωσε στην Κένυα, έγινε εν μια νυκτί πραγματικότητα. Βρέθηκε στην σκηνή του Dolby Theatre στο Λος Άντζελες με το χρυσό αγαλματάκι στο χέρι και με δεκάδες αστέρες του Χόλιγουντ από κάτω να την χειροκροτούν. Μια μοντέρνα σταχτοπούτα της εποχής. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση, ήταν ο ευχαριστήριος λόγος της εκείνη τη βραδιά. Αληθινός, ταπεινός, to the point που λέμε. «Δεν ξεχνώ ποτέ ότι αυτή η μεγάλη χαρά για μένα, συνδέεται με τόσο πόνο για κάποιους άλλους» είπε φανερά συγκινημένη, ευχαριστώντας με αυτό τον τρόπο την τραγική ηρωίδα της και συνέχισε λέγοντας ότι «όποτε κοιτάζω το χρυσό αγαλματάκι, θα θυμάμαι, ότι από όπου κι αν προέρχεσαι, τα όνειρά σου μπορούν να γίνουν πραγματικότητα». Και αυτό στην τελική δεν είναι το ζητούμενο; Να μην σταματήσουμε ποτέ να κάνουμε όνειρα. Μικρά ή μεγάλα. Έστω κι αν αυτά τα όνειρα γίνονται συνήθως πραγματικότητα κάπου πολύ μακριά από εμάς. Στην Αμερική.
