Έχωσε πέντε ευρώ στο jukebox και έκανε τις επιλογές του. Επέστρεψε στη θέση του, στη γωνία του ξύλινου μπαρ. Από τα ηχεία ακούγονταν τραγούδια που διάλεξε άλλος θαμώνας. Ελληνικά. Λαϊκά. Αναγνώρισε τη  φωνή του Πασχάλη Τερζή. Σιγοτραγουδούσε. Συγκράτησε το στίχο «ανησυχώ που δε μιλώ και δε ζητώ κανένα...».

Σκεφτόταν την παρέλαση που μόλις τελείωσε. Πέρασε και τούτη η εθνική επέτειος. Γιορτάσαμε την επανάσταση. Με παρελάσεις, δοξολογίες και  τα γνωστά χιλιοειπωμένα. Το ύφος τους γνωστό και το κοστούμι τους ίδιο. Τιμήσαμε την αργία. Έσπασε το πενθήμερό μας. Εκτός ρουτίνας για ένα εικοσιτετράωρο. Πήρε η Τρίτη χρώμα. Θα πάρει χρώμα κι η ερχόμενη. Διαφορετική επέτειος. Μία βδομάδα και 134 χρόνια διαφορά. Η σημαία η ίδια. Πλαστική, μίας χρήσης. Να μην πιάνει χώρο στο ντουλάπι.

Από τα πρόσφατα γεγονότα, ένας χρόνος και δέκα μέρες. Πρώτη επέτειος. Κι όμως, καμία παρέλαση. Καμία δήλωση. Καμιά διαδήλωση. Τουμπεκί. Οι μόνες φωνές αυτές του υπουργού οικονομικών και των εκπροσώπων του προεδρικού. Πάμε καλά, λένε. Είμαστε εκτός κινδύνου.  Το πρόγραμμα εξυγίανσης προχωρά. Οι περισσότεροι στόχοι έχουν επιτευχθεί, ενώ τον ερχόμενο χρόνο αναμένουν επιστροφή στην ανάπτυξη παρά την υψηλή ανεργία και τη συρρίκνωση της οικονομίας. Καραμέλα. Το λένε κι οι  ξένες εφημερίδες. Και οι οίκοι αξιολόγησης. Το λένε κι οι ειδικοί. Και αφού το υποστηρίζουν όλοι αυτοί, εσένα γιατί να σε ρωτάνε; Τι ξέρεις εσύ; Σάμπως το ζεις στο πετσί σου;

Ο κύριος Χάρης, σε ερώτηση της γερμανικής εφημερίδας Handelsblatt, γιατί στην Κύπρο  δεν υπήρξαν μαζικές διαδηλώσεις, ήταν ξεκάθαρος.  Απαντά πως, εμείς επιτρέψαμε να γίνουν αυτά τα λάθη και τώρα είναι δική μας ευθύνη να τα διορθώσουμε. Κι όταν αναφέρει «εμείς» αντιλαμβάνεσαι ποιόν καταδεικνύει.

Το τζούκμποξ ξεκίνησε να παίζει τα «δικά» του τραγούδια. Αναζητούσε την κυρία Αγγέλα για να παραγγείλει ακόμα ένα ποτό. Οι αυλές  μοσχοβολάνε λεμονανθούς και γιασεμί κι ο παγωτάρης της γειτονιάς ξεκίνησε να περιφέρεται. Μπήκε η άνοιξη.