Είδαμε όλοι το «Game of Thrones» χτες; Αν όχι, οι γκρούπις ηρεμήστε, δεν θα μαρτυρήσω. Το πόσο μ’ αρέσει ο Petyr Baelish δικαιούμαι όμως να το πω, μαζί και την χθεσινή ατάκα του, που είναι κομματάκι spoiler, αλλά έγνοια σου.

Κατεβαίνει ο λόρδος Baelish που λες τις σκάλες του παλατιού, μαζί μ’ αυτό το αντιπαθητικό το κωλόπαιδο τον Robin, και με το άψογο αξάντ και τα μάτια του ιρλανδού Aidan Gillen μονίμως να γυαλίζουν, του λέει:

«Everybody dies sooner or later but don’t worry about your death. Worry about your life. Take charge of your life for as long as it lasts».

Προφανώς βαριέμαι να μεταφράσω. Την ατάκα -ωραία ατάκα- την διαβάσαμε και την ακούσαμε σε πολλές παραλλαγές, μπορεί να την έχουμε πει και παρακάτω, άμα ταίριαζε σε κάποια φάση. Νιώθω πως την έχουμε ξεφτιλίσει γενικότερα, σ’ όλες τις παραλλαγές της, και τυχεροί είναι αυτοί που την έχουν κατανοήσει κιόλας.

Προχτές ήμουν μπροστά σε νεκροκρέβατο. Κόσμος μπαινόβγαινε στο σπίτι. Αυτή ακόμα ανάπνεε, με δυσκολία αλλά ανάπνεε, και δυο βήματα παρακάτω διάλεγαν τα ρούχα και τα σεντόνια που θα έδιναν στο γραφείο τελετών, λογικά εντός των ημερών, είπαν.

Δυσκολεύομαι τόσο πολύ να μιλήσω σε τέτοιες περιπτώσεις.

Δεν έμαθα ποτέ να χειρίζομαι τους αδύναμους ανθρώπους και δεν μου φαίνεται πως θα το πετύχω ποτέ. Πάντα ήμουν το κωλόπαιδο που έκανε bullying στους δυνατούς, αυτούς που μπορούσαν να απαντήσουν ή να αντιδράσουν. Αυτούς που το σήκωναν. Δυστυχώς, αυτοί με ιντριγκάρουν ακόμα.

Δεκαπέντε τόσα χρόνια, βγάζω το ψωμί μου με τη βοήθεια του word count της Microsoft Word. Γράφω ανοησίες, βρίσκω κάποιον να μου τις πληρώνει, το word count τις μετράει, στέλνω τιμολόγιο, μου στέλνουν επιταγή. Θέλει 800 λέξεις αυτός, 1200 ο άλλος και πρόταξη 40 λέξεις η γκόμενα που στόχος της είναι να κάνει εσένα να θες να διαβάσεις παρακάτω, να κινείται το παζάρι.

Στα σόσιαλ, το τουίτερ κάνει την δουλειά μόνο του. Στο facebook, γράφω ότι μου κατεβεί χωρίς να με μετράει κανένας, παρά μόνο κάτι βόες που θα με πάρουν σταθερά τηλέφωνο και να θέλουν να αναλύσουμε την σκέψη της στιγμής.

Ούτε στο μιλητό τις τσιγκουνεύομαι τις λέξεις. Αντιθέτως, αυτοί που με ξέρουν λένε ότι μιλάω πολύ. Μερικές φορές, περισσότερο απ’ το κανονικό. Κι όταν δεν μιλάς «μετρημένα» αρχίζεις να μετράς αντιπάθειες, κάτι που προσωπικά δεν μου βγαίνει πάντα σε καλό. Ούτε σε κακό.

Είναι και φορές που μιλάω λιγότερο απ’ ότι πρέπει. Τα μέτρια παρόλο που αρέσουν στον κόσμο, εμένα πάντα μου έβγαιναν σε κακό. Γιατί όταν πείσεις τους γύρω σου πως έχεις πάντα κάτι να πεις, έστω και ανοησία, περιμένουν την αντίδρασή σου.

Σήμερα έχω να πάω σε κηδεία. Μισώ τις κηδείες. Νιώθω αδυναμία στις κηδείες, και δεν ξέρω πώς να με χειριστώ. Μισώ να βλέπω τους μαυροφορεμένους εγωισμούς μας να κλαψουρίζουν. Και μισώ αυτό το word count, γιατί έμαθα να στηρίζομαι πάνω του. Την ώρα που δεν μπορώ ούτε μισή λέξη να σταυρώσω και να αρθρώσω, δεν έχει χρησιμότητα στη ζωή μου, την ώρα που το χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ.

«Don’t worry about death. Worry about life», ή κάποια παραλλαγή του, θα ήθελα να πω σε κάποιον που θα περιμένει να ακούσει κάτι από μένα σήμερα. Δεν θα το πω σε κανέναν όμως. Το γράφω και το word count μετράει λέξεις.

Έφυγε πλήρης ημερών.