Σαράντα ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τις 20 Ιουλίου του 1974 και η στασιμότητα στις φωτογραφίες από τη νεκρή ζώνη και το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, οι οποίες τραβήχτηκαν μόλις τον περασμένο Απρίλιο για ένα φωτορεπορτάζ της Guardian, αντικατοπτρίζει τη γενικότερη και αποκαρδιωτική στασιμότητα σε αυτό που τόσες δεκαετίες τώρα, ονομάζουμε ως «Κυπριακό» ζήτημα με το «Κ» κεφαλαίο.

Είναι όμως πράγματι στάσιμα τα πράγματα;

Μπορεί οτιδήποτε σε αυτήν τη ζωή να μείνει ανεπηρέαστο και αναλλοίωτο από τον πανδαμάτορα χρόνο;

Πόση περισσότερη επίδραση έχει τελικά η πράξη από την απραξία; Μήπως η απραξία δεν είναι επίσης μια μορφή πράξης;

Πόσο τελικά είμαστε εξαρτημένοι από τη βούληση και τα συμφέροντα των «μεγάλων» και των «ξένων» και σε ποιο βαθμό θα μπορούσαμε να είχαμε καθορίσει και από μόνοι μας την ιστορική εξέλιξη του όμορφου νησιού μας;

Τι στα αλήθεια συμβαίνει σήμερα στην άλλη πλευρά της νεκρής ζώνης και πότε είναι που τα «τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής θα εδραιωθούν» και με ποιο τρόπο;

Πολλά τα ερωτήματα.

Η νηφαλιότητα στη σκέψη στην προσπάθεια απάντησής τους και η αποβολή των ακραίων συναισθηματισμών που θολώνουν το μυαλό και την καρδιά, αυτών δηλαδή που οδήγησαν εκεί που οδήγησαν τον μαύρο εκείνο Ιούλη, είναι σίγουρα το μόνο που μπορούμε να πράξουμε με ασφάλεια και καθαρή συνείδηση.

Τα σαραντάχρονα δεν αρμόζουν με μεγαλοστομίες και μελοδράματα.

Αντίθετα.

Ας αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για ταπεινότητα, υγιή προβληματισμό και ειλικρίνεια και καθαρότητα στη σκέψη.