Γυρίζω πίσω και βλέπω έναν τύπο, στα σαρανταπέντε-πενήντα, να κάθεται σε μια γωνία κάτω από ένα παράθυρο, με μπυρίτσα στο χέρι. Δεν παίζει να ήταν η πρώτη του, στάνταρ, αλλά κατά πως φαίνεται την έβρισκε έτσι… όποτε μια χαρά!

«Τίποτα, βγάζω κάτι φωτογραφίες», για να με ρωτήσει, σχεδόν αμέσως, αφού η προφορά προδίδει «Από Κύπρο είσαι»;

Απαντάω καταφατικά και μου κάνει νεύμα να πάω προς το μέρος του. «Το βλέπεις αυτό» δείχνοντάς μου το τατουάζ του. «Είναι το σήμα των πανκ, το έχω από 20 χρονών, το ίδιο και τη μοϊκάνα». Κοιτάζω λίγο πιο προσεκτικά το μαλλί και όντως, αν και ταλαιπωρημένο, η μοϊκανιά ήταν όρθια!

Μιλήσαμε λίγο ακόμη και αν δεν είχα στήσει τον κολλητό μου για καφέ θα καθόμουνα περισσότερο. Ήθελα όμως να βγάλω ακόμα περισσότερες φωτογραφίες των Εξαρχείων και ίσα που προλάβαινα.

Παρεξηγημένο μέρος. Κάτι με ωθούσε να το επισκεφτώ ξανά μετά από τόσα χρόνια. Θα σας γελάσω τι. Δεν είναι συμβατικά όμορφο, στάνταρ δε θα δεις ωραία μοντέρνα κτίρια και κλασάτα χαϊκλέ στέκια. Ούτε περιποιημένο το λες… Είναι όμως ενδιαφέρον!

Κάθε γωνία του διηγείται πολλές και διαφορετικές ιστορίες, οι γκραφιτάδες ξεδιπλώνουν όλο τους το ταλέντο, θα συναντήσεις πολλές και διαφορετικές «σχολές» street art και η πιτσιρικαρία έρχεται και βγάζει με ωμό και σαρκαστικό τρόπο την αγανάκτηση, το «μπούχτισα» και την αλήθεια, σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει.

Και σαν να μου φαίνεται, ο Αλέξης εδώ είναι παντού. Η άδικη δολοφονία του μάλλον έχει σημαδέψει τα Εξάρχεια για πάντα...

Η περιήγηση στις γειτονιές της πιο «αλήτικης», αληθινής, ειλικρινούς περιοχής της όμορφης μα πληγωμένης Αθήνας, είναι ανάσα ελευθερίας και αφορμή για προβληματισμό. Φτάνει να αφήσεις τους τοίχους της περιοχής να σου μιλήσουν.

Μήνυμα στο κινητό. «Που είσαι μωρέ Τζόννι, φτάσαμε»…

Γαμώτο, και στα ταξίδια αδιόρθωτος, Ότι βγάλαμε, βγάλαμε.

Ταξίδεψε νοητά στα Εξάρχεια μέσω 36 από τα γκράφιτι που υπάρχουν εκεί

Αλλά και μέσω 37 μηνυμάτων γραμμένων στους τοίχους των Εξαρχείων