180 χιλιόμετρα μήκος και 7 πλάτος, ενώ σε ορισμένα σημεία μόνο 4 μέτρα. Η νεκρή ζώνη έχει πολλά πρόσωπα: άλλοτε βουνά, άλλοτε δρομάκια, μεγάλες πεδιάδες, χωριουδάκια, ερείπια.

Όσο την ακολουθούμε τόσο τη χάνουμε. Σκοντάφτουμε σε συρματοπλέγματα ή μπαίνουμε μέσα χωρίς να το αντιληφθούμε.

Πέρα από ένα αδιαπέραστο τείχος, όπως συχνά φαντάζει στο μυαλό μας, το περίγραμμά της είναι συχνά ασαφές και διαπερατό σε ορισμένα σημεία.

Η νεκρή ζώνη είναι σαράντα ετών, τη φανταζόμαστε αλλά δεν τη γνωρίζουμε.

Και έτσι, χωρίς την άδεια και την επίσημη συνοδεία των Ηνωμένων Εθνών, αναγκαζόμαστε να την αντικρίζουμε και να την φανταζόμαστε ως εξωτερικοί παρατηρητές. Ανάλογα με το πώς τη βλέπει ο καθένας, η νεκρή ζώνη γεννιέται, συναρπάζει, ανησυχεί, φοβίζει ή σε αφήνει αδιάφορο.

H Barbara Laborde είναι φωτορεπόρτερ. Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία. Ταξιδεύει στη γραμμή εδώ και πάνω από ένα χρόνο και ψάχνει μέσα από τη δουλειά της να απαθανατίσει αυτό το έδαφος και να αμφισβητήσει την πραγματικότητα που κρύβει.

Η έκθεση καλεί τον θεατή να ταξιδέψει στη νεκρή ζώνη ακολουθώντας την από τον βορρά ως τον νότο, από τη δύση μέχρι την ανατολή.

Ένα μωσαϊκό από ιστορίες και εικόνες που ανοίγουν παράθυρα με θέα το κρυμμένο αυτό έδαφος. Το κλειδί για να κατανοήσουμε την ανοιχτή πληγή που είναι ακόμη τόσο ζωντανή και ευαίσθητη...