«Σε ποιο σχολείο πάεις;»

Στο «πάεις» αν προσθέσεις και καμπόσα «ι» -«πάειιιιιιις»- το ‘χεις και το ηχητικό της ερώτησης. Πρόκειται για ό,τι πιο κλασσικό θα ακούσεις από ενήλικου στόμα να απευθύνεται σε παιδί, απλά για να πάρει μπρος μια συζήτηση. Και πες πως σου δίνει σημασία και σου απαντάει, πως πάει για παράδειγμα στο Α-Β-Γ Δημοτικό Σχολείο Έγκωμης-Μακεδονίτισσας-Παλλουριώτισσας, πως στο καλό κρατάς το ενδιαφέρον του μικρού που θέλει να παίξει και να μην κάθεται να απαντά στις ανόητες ερωτήσεις σου; Μα, φυσικά, με την επόμενη ερώτηση που έρχεται πάντα καπάκι…

«Ποια εν η δασκάλα σου;»

All time classic ερώτηση την οποία ακολουθεί η επίσης κλασσική, «Εν καλή η δασκάλα σου;». Ναι, περίμενε, επειδή στα 5 το πρώτο που θέλει να κάνει ένα παιδί είναι να κάτσει να σου περιγράφει την δασκάλα του, μετά το πρήξιμο που τρώει απ’ την μάνα-Κλουζώ κάθε μεσημέρι που προσπαθεί να αποσπάσει κάθε πληροφορία που αφορά στη σχολική του ζωή. Αρκέσου στο ξερό «Ναι» και άσε το μωρό να φάει το παγωτό του καλέ.

«Ωωω! Έχεις παταπούφα;»

Όχι, μην πέφτεις σ’ αυτή την παγίδα. Λίγα έως ελάχιστα παιδικά παιγνίδια διατηρήθηκαν την τελευταία εικοσαετία κι αυτό γιατί… it’s the capitalism stupid. Δεν μοιάζει καθόλου μάλιστα στην Παταπούφα και να το προσέξεις αυτό με την μνήμη  σου γιατί είναι πρόβλημα. Τις λένε Lalaloopsy και είναι σχετικά καινούριο φρούτο. Παρέμεινε ενήμερος για τα παιδικά καταναλωτικά ενδιαφέροντα αν θες να κάνεις chit-chat με παιδιά.

Μα δε! Δε! Εννά γίνει ποδοσφαιριστής!»

Το μωρό είναι στα δύο και ίσα που περπατάει για δυο λεπτά συνεχόμενα καλέ μου κύριε, εσείς πως το συγκόψατε πως θα γίνει ποδοσφαιριστής δηλαδή; Ας σοβαρευτούμε, το ντριμ τζομπ κάθε γονιού για το παιδί του είναι οτιδήποτε θα του φέρνει χρήμα σ’ αυτή την χώρα έτσι; Ε, πόσους καλοπληρωμένους ταλεντάρες ποδοσφαιριστές να βγάλει αυτή η χώρα επιτέλους; Οι πιθανότητες που έχεις εσύ να γίνεις scout της Real Madrid, άλλες τόσες έχει το δίχρονο που ακόμα στραβοπατά να γίνει ποδοσφαιριστής. Αν κάτσει να γέννησε η κόρη, νύφη, γνωστή σου τον επόμενο Μέσι καλώς, σε άλλη περίπτωση μην προλογίζεις το μέλλον του παιδιού δυο… δεκαετίες πριν.

«Μπαλαρίνα μου εσύ!»

Μία απ’ τα ίδια, απλά εδώ αλλάξαμε φύλο. Βλέπεις, μια μικρούλα στα έξι που κάνει μία άτσαλη έως πολύ άτσαλη πιρουέτα, απλά πειραματίζεται και διασκεδάζει, δεν έχει στο μυαλό της την Anna Pavlova. Ναι, είναι χαριτωμένο να δίνουμε έναυσμα στα παιδιά αλλά, έλεος, ας τα αφήσουμε απλά να πειραματιστούν και να απολαύσουν την παιδικότητα τους. Η επανάληψη αυτών που θέλουμε να ακούμε εμείς, κουράζει ακόμα κι εμάς.

«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»

Ok, αυτό μπορεί να είναι σκαλιά πιο δημοκρατικό απ’ τα δύο πιο πάνω αλλά, really, μπες στην σκέψη ενός παιδιού που έχει ακούσει την ερώτηση που αφορά το μέλλον του, σε μία περίοδο της ζωής του που απλά ζει το παρόν, πόσο έχει μπουχτίσει να απαντάει «δασκάλα», «πυροσβέστης» κι «αστροναύτης». Τι περιμένεις να σου απαντήσει δηλαδή και πως θα κτίσεις πάνω στην απάντηση αφού το μόνο που σε αφορά είναι απλά να γυρίσεις και να σχολιάσεις στους γονείς του. Άστο να ζει στον υπέροχο κόσμο της παιδικότητας που δεν χρειάζεται να ξημεροβραδιάζεσαι να βγάλεις το ψωμί σου και να το απολαμβάνει δωρεάν.

«Ωωω! Εν τζαι δικός μου παππούς ο τάδε»

Όχι, αγάπη μου, δεν είναι. Και μην τον αγκαλιάζεις επιδεικτικά μπροστά στο τρίχρονο γιατί το μόνο που θα κερδίσεις είναι την αντιπάθειά του. Θες να εξακριβώσεις πως το παιδί δεν ζηλεύει ε; Να το προκαλέσεις μήπως; Το είδες συνδεδεμένο με παππού-γιαγιά-γονιό κι αποφάσισες να κάνεις νάζια για να καταστείς σούπερ αντιπαθητικός; «Τι ωραία θα ήταν αν ο κάθε ενήλικας έβγαζε τα ψυχολογικά του άλλου», είναι μια ατάκα που θα μπορούσε να πει ένα παιδί αν μπορούσε να το εκφράσει με αυτό τον τρόπο.

«Τώρα να φύει η μάμα σου και θα σου πιάσω σοκολάτες»

Πάρε κι άλλες σοκολάτες στο παιδί γιατί έτσι θα κερδίσεις την σημασία και τον σεβασμό του. Με τις σοκολάτες. Το σχέδιό σου, είναι σούπερ καταπληκτικό. Πρώτα ενοχοποιούμε την μάνα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην δίνει ένα τόνο ζάχαρη στο παιδί καθημερινά, μετά δίνουμε υπόσταση στην σοκολάτα, κάτι που προφανώς πρέπει κάποιος να κρύβεται για να τρώει ή να νιώθει πως πρόκειται για επιβράβευση. Πες πως είναι κιόλας «το μικρό σας μυστικό», αυτό το αλισβερίσι, γιατί είναι καλό να μάθει απ’ την παιδική ηλικία να κρύβει πράματα απ’ την μάνα του. Στα πέντε λεπτά που διαρκεί να τσακίσει ένα παιδί μια νουτελίτσα να είσαι σίγουρος πως θα έχεις την προσοχή του παιδιού. Για ένα πεντάλεπτο, σίγουρα.

«Με ποιαν ομάδα είσαι;»

Γιατί αν δεν υποστηρίζεις κάποια ποδοσφαιρική ομάδα μες σ’ αυτή τη χώρα απλά δεν… υπάρχεις. Η στιχομυθία αρχίζει με την ανωτέρω ερώτηση και αλίμονο αν το παιδί μεγαλώνει στη Λευκωσία και δεν απαντήσει «Ομόνοια» ή «Αποέλ». Τι σημαίνει με τον ΘΟΙ Λακατάμιας, αν είναι δυνατόν. Και βεβαίως, όποια κι αν είναι η απάντηση, το επόμενο πείραγμα θα απευθύνεται στον πατέρα που θα σε παραλάβει κατάλληλα κι εκεί θα ακολουθήσει συζήτηση κυριακάτικου πάνελ σε αθλητική εκπομπή. Το ιντεράξιον ενήλικα-παιδιού θα τελειώσει εκεί που θα προσβάλεις τον πατέρα του για την ομάδα του.

«Εν θέλεις να σου κάμει η μάμα σου αδελφάκι;»

Ναι, μάλλον θέλει. Είναι η μαμά που δεν θέλει. Ή ο μπαμπάς. Ή δεν μπορούν. Ή/και δεν θα σου δώσουν αναφορά, απλά και μόνο γιατί η απορία σου εκφράστηκε πλαγίως και τους ανοίγεις άλλα κεφάλαια με το βλαστάρι τους. Τι ανακατεύεσαι καλέ στην οικογενειακή ζωή του κόσμου; Και σταμάτα να επαναλαμβάνεις πως «ένα ίσον κανένα», γιατί αυτό είναι η προσωπική σου άποψη. Σεβάσου τους γονείς που έχεις απέναντί σου και, πάνω απ’ όλα, το παιδί.