«Οι Εγγλέζοι είχαν μας καλά» λέει καμιά φορά μέσα στη «σύγχυση» της αρτηριοσκλήρωσης μια γιαγιά και (έστω στιγμιαία) σε βάζει στο τριπάκι να σκέφτεσαι «ρε μπας και έχει δίκαιο τελικά;». Μήπως «την βρίσκουμε» να ‘μαστε υπό κατοχή και περιορισμένοι;

Ναι, ίσως τελικά κάποιοι την βρίσκουν να ζουν αυτοπεριορισμένοι και κάτω από πίεση. Αν δεν τους επιβάλεις πράγματα, αν δεν νοιώθουν την ανάσα σου στο σβέρκο τους, δεν μπορούν με τίποτα να λειτουργήσουν, να αποδώσουν. Μάντεψε τι όμως... Δεν είναι όλοι έτσι!

Άλλοι θέλουν να ‘ναι λεύτεροι, να έχουν άπλα, να φτιάξουν κάτι με την άνεσή τους -έστω κι αν πρέπει να το φτιάξουν από το μηδέν και χωρίς κανένα μέσο ή χωρίς να έχουν μία, έχοντας μόνο κατά νου τα λόγια του Ελύτη για το τι πραγματικά χρειάζεται στην περίπτωση που θέλουμε να φτιάξουμε ξανά την Ελλάδα. Ακούγεται πολύ ποιητικό ξέρω, μήπως όμως η ποίηση δεν είναι μία από τις δυνατότερες εκφάνσεις πολιτισμού; Μήπως σήμερα δεν έχουμε την ανάγκη να πιαστούμε από τον πολιτισμό μας όσο ποτέ άλλωτε;

Κάποιοι εμπιστεύονται τους Βαρουφάκη και Τσίπρα και τους θεωρούν πανέξυπνους και μεθοδικούς, άλλοι πάλι τους θεωρούν κουζουλούς, σχιζοφρενείς, ανώριμους, ακόμα και προδότες.

Δεν ξέρω αν φταίει ο Τσίπρας για το ότι ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται σε μαρασμό (που μάλλον δεν φταίει), ξέρω τουλάχιστον όμως ότι ο συγκεκριμένος κύριος πήρε εντολή από το λαό για να βγάλει την χώρα από το μνημόνιο -αυτό δεν ήταν το tagline της προεκλογικής του;

Ξέρω επίσης ότι στην Ελλάδα είναι κόσμος που πρέπει να ζήσει την οικογένειά του με 300, 400 ή 500 ευρώ, καμιά φορά και χωρίς καθόλου ευρώ (αλήθεια, πως γίνεται αυτό;), την ίδια ώρα που όλοι αυτοί οι τεχνοκράτες (με τις γραβάτες) που πιέζουν για υπογραφή και συνέχιση της μνημονιακής πορείας, ζουν τις οικογένειές τους με μισθούς 20 φορές μεγαλύτερους -και δεν χρειάζεται να κάνεις και καμιά σοβαρή έρευνα για να το εξακριβώσεις αυτό.

Όλοι γίναν ειδικοί. Όλοι έχουν άποψη αυτές τις μέρες. Οι πολιτικοί που κατέστρεψαν την χώρα, βγήκαν ξαφνικά από τις ναφθαλίνες και από τα μαυσωλεία τους και κάνουν δηλώσεις. Κινήσεις υπέρ του «ναι». Βρισίδι. Διχασμός.

Και πάλι διχάζεται η χώρα. Και οι υπόλοιποι γελάνε σατανικά -όπου υπόλοιποι, βλέπε πολιτικάντηδες που σαφώς ενδιαφέρονται περισσότερο για τα συμφέροντα όλων όσοι τους ταΐζουν και σίγουρα όχι τόσο για τον τύπο της φωτογραφίας στην αριστερή γωνιά που κοιμάται σε χαρτόνι.

Ενδεχομένως και να μην τον έχεις προσέξει. Έτσι είναι. Σημασία σε όλα τα πράγματα έχει πού κοιτάς.

Μήπως θα πρέπει επιτέλους να δούμε την ουσία και να φασκελώσουμε όλους αυτούς που μας πρήζουν τα συκώτια ολημερίς κι ολονυχτίς -όποιοι κι αν είναι αυτοί. Είτε προκρίνουν το «ναι», είτε υποστηρίζουν το «όχι». Και κρίση έχουμε και βούληση.

Λοιπόν, οπαδέ της ομάδας, του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα, διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού, τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο*, βγάλε επιτέλους τον σκασμό!

Δεν λέω, μπορεί ενίοτε να κοιμάται καλύτερα αυτός που δεν έχει τίποτα, όπως πολύ εύστοχα έγραψε μια φίλη στο facebook κάτω από την εν λόγω φωτογραφία, σίγουρα όμως δεν λέει, εν έτει 2015, να κοιμάται ακόμα κόσμος στα πεζοδρόμια. Στα πεζοδρόμια της χώρας που υποτίθεται γέννησε τον πολιτισμό.

Μια καλή ιδέα είναι να αφήσουμε τους ηγέτες που εκλέξαμε να κάνουν τη δουλειά τους. Κι ας αφήσουμε να τους κρίνει η ιστορία. Αυτή, ποτέ δεν κάνει λάθος. Αν όντως ξέρουν τι κάνουν, αν όντως δουλεύουν μεθοδικά, κι αν τελικά τα καταφέρουν, η ιστορία θα τους αναδείξει. Σε αντίθετη περίπτωση, θα τους ξεράσει κι αυτούς και το μόνο που θα έχουμε να θυμόμαστε θα 'ναι ατάκες του τύπου «Μαζί τα φάγαμε». Τι κατάντια...

Υ.Γ. Είμαι πολύ μπερδεμένος. Δεν μένω Ελλάδα, είμαι Κύπριος, σίγουρα δεν είμαι προδότης και σίγουρα δεν με αφήνουν ανεπηρέαστο όλα αυτά που συμβαίνουν. Ναι, μου γαμάνε την ψυχολογία. Όπως και οι εικόνες με τα παιδάκια που σκοτώθηκαν στο σεισμό του Νεπάλ όπως και πολλά άλλα. Ο μαρασμός των Ελλήνων, όμως, μου προκαλεί περισσότερη στεναχώρια… Και ακόμα περισσότερο ο διχασμός.

*Στίχοι από το συγκλονιστικό τραγούδι «Πατρίδα» του Αλκίνοου Ιωαννίδη

 

Φωτογραφία: Παναγιώτη Μαΐδης/VICE