Δεν πέρασαν πολλές μέρες και τυχαία βρίσκω αυτό στο διαδίκτυο.
Ο Πέτρος Μαύρος, σεφ και ιδιοκτήτης της ταβέρνας «Λέγκω» στην Πάφο, μέσω ενός άρθρου στο pafospress.com.com, εξηγεί γιατί οι τιμές στα εστιατόρια είναι αυτές που είναι.
Πιο κάτω αυτούσιο το κείμενό του:
«Επήαμεν 2 άτομα στο εστιατόριο του Τάδε τζαι φάαμεν σιόρ μια μπριζόλα τζαι ένα στέκκι τζαι πλερώσαμεν 60 ευρώ. Πόση κλεψιά ρε;»
Αυτή την κουβέντα την ακούμε συχνά και τώρα σε εποχή κρίσεων, όλο και πιο πυκνά.
Ε ναι αγαπητέ αναγνώστη ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το να πάμε σε ένα εστιατόριο, μια καφετερία, ένα μπαρ, μια ταβέρνα, απώτερος σκοπός δεν είναι να γεμίσουμε το στομάχι αλλά να ζήσουμε μια εμπειρία. Λοιπόν ο λογαριασμός είναι.
1 Μπριζόλα … 16.00 €
1 Φιλέτο Βοδινό … 22.00 €
1 Μπουκάλι Κρασί … 20.00 €
Ολικό …. 58.00 €
Τώρα μπαίνουμε στη συζήτηση. Μα αφού το χοιρινό είναι 3,50 € το κιλό και η μπριζόλα είναι μόλις 500 γραμμάρια, το φιλέτο βοδινό είναι 38,00€ το κιλό και μια μερίδα είναι μόλις 200 γραμμάρια, και το κρασί το βρίσκω στο σουπερμάρκετ για 9.90€. Δηλαδή, στον κλέφτη τον εστιάτορα του κόστισε το τραπέζι μας 1,75€ το χοιρινό, 7,20€ το βοδινό και 9,90€ το κρασί, δηλαδή ολικό κόστος 18,85 € και μας το πούλησε 60€. Α ρε τον κλέφτη κάνει κέρδος 314% (ναι τριακόσια δεκατέσσερα της εκατό).
Αυτή τη κουβέντα την ακούω όλο και πιο συχνά όλο και πιο πυκνά και γι’ αυτό παρακαλώ μείνετε μαζί μου μέχρι το τέλος.
Ο κύριος ή κυρία (που λόγω του ότι κι αυτή μαγειρεύει), έχουν μια απόλυτη άποψη για το θέμα και διαλαλούν το πόσο κλέφτης είναι ο εν λόγω συνάδερφος εστιάτορας. Όμως αν αναλύσουμε το πιο πάνω λογαριασμό τι πραγματικά περιέχει θα δείτε ότι τα πράγματα αλλάζουν και πολύ μάλιστα.
Ο λογαριασμός περιέχει:
Κομμάτι από το ενοίκιο του χώρου.
Κομμάτι από τον λογαριασμό της ΑΗΚ.
Το μεροκάματο της κοπέλας που σας σέρβιρε.
Το μεροκάματο του ιδιόκτητη.
Το μεροκάματο του βοηθού μάγειρα.
Το μεροκάματο της κοπέλας που καθάρισε και αρωμάτισε τις τουαλέτες.
Το κόστος των κοινωνικών ασφαλίσεων όλων των πιο πάνω.
Τις στολές όλων αυτών για είναι ωραίοι και συγυρισμένοι.
Το κρασί στη σωστή θερμοκρασία (και με τόσους κρασοειδικούς εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν).
Το πάγο για το νεράκι που δεν το χρεώνεις γιατί εν ανατροπή.
Τον κύριο που ψεκάζει για μην έχουμε κατσαρίδες και τρωκτικά.
Την άδεια ποτού του Δήμου που αν δεν την έχεις είναι ταρίφα από το δικαστήριο 500 ευρώ.
Την άδεια του ΚΟΤ που αν δεν την έχεις επειδή ο Δήμος θεωρεί ότι ένας χρόνος είναι λίγος για να εξετάσει τη αίτηση σου, πάλι ταρίφα από το έντιμο δικαστήριο άλλα 500 ευρώπουλα.
Την άδεια για τα τραπεζάκια έξω που αν δεν την έχεις γιατί ο Δήμος δεν σου έδωσε άδεια για να πάρεις αυτή την άδεια χάνεις τα τραπεζάκια και άλλη ταρίφα των 500.
Την άδεια για να ακούμε μουσική στο μαγαζί που για την έχεις πρέπει να έχεις την άδεια του ΚΟΤ που δεν την έχεις γιατί ο Δήμος θεώρει ότι 365 μέρες δεν είναι αρκετές για να σου απαντήσει σε εκείνη την αίτηση.
Το πλύσιμο και σιδέρωμα των τραπεζομάντιλων.
Τα πιάτα που είναι πορσελάνη.
Τα καθώς πρέπει ποτήρια του κρασιού.
Όλα τα απορρυπαντικά και καθαριστικά.
Την ιστοσελίδα του μαγαζιού.
Τις γνώσεις μαγειρικής.
Την ιστορία του κάθε πιάτου.
Τη υπομονή του εστιάτορα που με πάθος μαγειρεύει για τους πελάτες του που τον αποκαλούν κλέφτη και ότι αισχροκερδεί…
…και άλλα που κάνουν τη λίστα πολύ μεγάλη…
Αγαπητοί αναγνώστες αν δεν είστε διαθέσιμοι να πληρώσετε όλα αυτά, θα σας παρακαλούσα να μην πηγαίνετε στα εστιατόρια της πόλης μας και μετά να αποκαλείτε τους συναδέλφους κλέφτες. Σας παρακαλώ πηγαίνετε στο χασάπη σας και αγοράστε την μπριζόλα και το φιλέτο σας και μαγειρέψετε στο σπίτι σας, πλύνετε τα πιάτα σας και μην στερείτε το καλό όνομα των συναδέρφων, σταματάτε να μας διαπομπεύετε και στερείτε από τα παιδιά μας το ψωμί. Οι πλείστοι των εστιατόρων στη πόλη μας είμαστε μικροί βιοπαλαιστές, έντιμοι και νόμιμοι (όσο ο Δήμος Πάφου με το συμβούλιο των 18 σοφότατων μα πολύ σοφών συμβούλων μας αφήνει).
Ευχαριστώ για την κατανόηση.
Πέτρος Μαύρος
Ταβερνιάρης
Ταβέρνα «Λέγκω»
Πάφος
Πολύ καλά τα λέει ο κύριος Πέτρος Μαύρος και δεν έχουμε κανένα μα κανένα λόγο να τον αμφισβητήσουμε. Αντιθέτως, μάλιστα, ξέροντας από πρώτο χέρι την ποιότητα (σε κάθε επίπεδο) που προσφέρει η ταβέρνα του, θα λέγαμε πως ο άνθρωπος νομιμοποιείται και με το παραπάνω να λέει αυτά που λέει.
Συμφωνούμε, λοιπόν, πως δεν μας κλέβουν τα κυπριακά εστιατόρια. Φτάνει, φυσικά, όλα αυτά που παραθέτει να τηρούνται από το κάθε εστιατόριο ξεχωριστά. Φτάνει η λίστα να τηρείται από όλους ευλαβικά και κατά γράμμα. Φτάνει τα κρέατα να είναι φρέσκα και όχι κατεψυγμένα, φτάνει το σέρβις να είναι άρτιο, φτάνει ο κάθε πελάτης να τυγχάνει σεβασμού όποιο και αν είναι το status τους και όχι κατά το δοκούν, φτάνει οι τουαλέτες να είναι λαμπίκος συνεχώς, φτάνει ο ιδιοκτήτης ή σεφ να είναι πρόθυμος να ακούσει τυχόν παρατηρήσεις και να τις χρησιμοποιεί για να βελτιώσει το προϊόν του, φτάνει το κρασί να έρχεται στη σωστή θερμοκρασία, φτάνει η εμπειρία μας να είναι όντως όμορφη… και άλλα που κάνουν (και τη δική μας) λίστα πολύ μεγάλη.
Και τότε, μάλιστα, όχι μόνο δεν θα μουρμουράμε, αλλά θα νοιώσουμε όμορφα κιόλας ότι δώσαμε €60 σε κάτι που θα το θυμόμαστε για καιρό!
