Τελικά ποιος κυβερνά σήμερα το σπίτι μας; Αυτά και διάφορα άλλα ουσιαστικά ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει μέσα από ένα κείμενο – ανάλυση ο γνωστός σεξολόγος Θάνος Ασκητής.

Με έντονη κριτική και σκληρό λόγο, σχολιάζει την εξέλιξη της «μοντέρνας» οικογένειας και την άμεση ανάγκη του να επιστρέψουμε στις βάσεις μας, τότε που οι γονείς νοιάζονταν να ικανοποιήσουν τα παιδιά τους ουσιαστικά και συναισθηματικά και όχι υλικά.

Του αγοράζουμε τα πάντα για να μην αισθάνεται άσχημα, αφού εμείς φεύγουμε το πρωί και γυρίζουμε αργά το βράδυ, κουρασμένοι.

*Του Θάνου Ασκητη

Η ελληνική και η κυπριακή κοινωνία έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια στον τρόπο σκέψης, νοοτροπίας και συμπεριφοράς, αντίληψης και κουλτούρας ζωής.

Το πως όμως αλλάζουμε και που πάμε, νομίζω ότι είναι ένας προβληματισμός ανοιχτός, εάν παρακολουθήσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας με τα προβλήματα να αυξάνονται ακόμα περισσότερο, τώρα στην εποχή της κρίσης.

Η κοινωνία του χθες κρατούσε τις παραδόσεις από γενιά σε γενιά, οι ρόλοι των συζύγων υπήρχαν ως πρωταγωνιστές μιας μεγάλης οικογένειας του μόχθου και της αξιοπρέπειας με τα πολλά παιδιά να είναι ο καρπός της μάνας και του πατέρα.

Κι αυτό το παιδί που μεγαλώνει με όλες τις ανέσεις, ψάχνει να βρει τους γονείς του, τα πρότυπά του! 

Σήμερα στα χρόνια του καταναλωτισμού, γεννάμε ένα παιδί και αυτό με το ζόρι! Παλιά κάναμε παιδιά, γιατί θέλαμε χέρια για τα χωράφια, για τις δουλειές, ήταν βλέπετε τα πέτρινα χρόνια.

Τώρα χρειαζόμαστε αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, κινητά, που μάλιστα τα δίνουμε και στα επτάχρονα παιδιά μας.  

Πως θα μιλάμε στο παιδί μας, όταν βρίσκεται έξω από το σπίτι, εφόσον δεν του μιλάμε μέσα στο σπίτι, γιατί λείπουμε όλη την ημέρα στις δουλειές μας; Εργαζόμαστε και οι δύο για να μη του λείψει τίποτα! Του αγοράζουμε τα πάντα για να μην αισθάνεται άσχημα, αφού εμείς φεύγουμε το πρωί και γυρίζουμε αργά το βράδυ, κουρασμένοι.

Κι αυτό το παιδί που μεγαλώνει με όλες τις ανέσεις, ψάχνει να βρει τους γονείς του, τα πρότυπά του! Κατά τ’ άλλα όμως, δεν του λείπει τίποτα! Ότι ζητάει το έχει. Κανένα όριο. Όλα αγοράζονται μπροστά στο συναισθηματικό κενό.

Χρήματα βγάζουμε για το καλύτερο αύριο του παιδιού μας, που μεγαλώνει με την τηλεόραση, το play station, και άλλα ψηφιακά ευχάριστα πράγματα που η σημερινή τεχνολογία του προσφέρει. Μόνο του, επικοινωνεί με τους ήρωες του star system, του εμπορικού πακέτου της βίας, της αντίδρασης και φυσικά του σεξισμού.

Αναρωτιέμαι όμως πως ο σημερινός γονιός, γιατί εκεί κατ’ αρχήν είναι το ουσιαστικό πρόβλημα, διαχειρίζεται και πείθει το παιδί του ότι είναι ο γονιός του;

Δεν γίνεται χωρίς σεξ. Όσο μάλιστα μεγαλώνει, τόσο η περιέργειά του αυξάνεται. Μαθαίνει από μόνο του ή από φίλους του τι είναι σεξ, τι είναι αγόρι – κορίτσι και εάν ρωτήσει τους γονείς του, αποφεύγουν ή του λένε όπως εκείνοι αντιλαμβάνονται τους ρόλους τους από τα δικά τους βιώματα ή εμπειρίες. Γνώση μηδέν.

Θα μου πείτε υπάρχει και το σχολείο. Εκεί νομίζω, κανείς μπορεί να δει το μήνυμα της πραγματικότητας μας, το πως σήμερα το σχολείο διαπαιδαγωγεί και μορφώνει τα παιδιά μας.

Ακόμη και οι γονείς οι ίδιοι, αισθάνονται ότι το σχολείο επιτελεί το ρόλο που αυτοί δεν έχουν.

Εάν ο δάσκαλος, τους καλέσει και τους μιλήσει για την εικόνα του παιδιού τους, μπορεί και να του δείξουν πόσο ανάξιος και κακός δάσκαλος είναι που κυνηγάει το «διαμάντι» τους, το μονάκριβο και πανέξυπνο παιδί τους! Προφανώς δεν προλαβαίνουν να δουν τις επιδόσεις του και κυρίως τη συμπεριφορά του, με τα μακριά μαλλιά (που του πάνε τρέλα), το κινητό τελευταίας τεχνολογίας.

Πόσοι από εμάς που γεννάμε ένα παιδί, μαζί με έναν άνθρωπο που ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε, χάνουμε το τρένο στη διαδρομή της πορείας μας, ως σύζυγοι, σύντροφοι, γονείς;

Μετά τα 13-14 χρόνια έχοντας μεγαλώσει αρκετά, αγοράζει και τα τσιγάρα της αρεσκείας του, το αλκοόλ προστίθεται στη «μαγκιά» της εφηβείας, μετά τα 16 του μπαίνει και στα μπαρ ανενόχλητο, ενώ το χασίς έρχεται να συμπληρώσει το πάζλ της σύγχρονης εικόνας του.

Μέσα στην τάξη, δεν σηκώνει κουβέντα από κανέναν. Πρώτο στη «γλώσσα», τελευταίο στα μαθήματα, ξεδιπλώνει τη χαρισματικότητα του στα πειράγματα, στη σεξουαλική του ορμή προς πάσα κατεύθυνση, στη βία, εάν δε τολμήσει ο καθηγητής να του κάνει παρατήρηση, τότε «μαύρο φίδι» που τον έφαγε.

Μπορεί και να του πει ότι ξέρει που μένει, ότι το αυτοκίνητό του θα βρεθεί χωρίς τζάμια και άλλα όμορφα πράγματα, που δείχνουν την δύναμη του και τη γοητεία του!

Όλα αυτά βέβαια, μπορείτε να τα βρείτε ως υπερβολικά ακραία, ότι η κοινωνία μας συνολικά δεν είναι έτσι... Μπορεί να έχετε και δίκιο.

Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε εμείς οι μεγάλοι όλο και περισσότερο τη γύμνια μας.

Αναρωτιέμαι όμως πως ο σημερινός γονιός, γιατί εκεί κατ’ αρχήν είναι το ουσιαστικό πρόβλημα, διαχειρίζεται και πείθει το παιδί του ότι είναι ο γονιός του;

Πόσοι από εμάς που γεννάμε ένα παιδί, μαζί με έναν άνθρωπο που ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε, χάνουμε το τρένο στη διαδρομή της πορείας μας, ως σύζυγοι, σύντροφοι, γονείς;

Πόσο αυτό το παιδί, μας σέβεται μας εκτιμά, καταλαβαίνει ότι εμείς είμαστε οι πυλώνες της ζωής του, που όμως θέλει να γκρεμίσει;

Ξέρουμε, ότι από εμάς εισπράττει όλα τα δεδομένα της δικής του ζωής; Αντιγράφει τη συμπεριφορά μας, την ομιλία μας και τα λόγια που λέμε, υιοθετεί τις συνήθειες μας, ασπάζεται τα πιστεύω μας, διαφωνεί και συγκρίνει όσο μεγαλώνει τον τρόπο που του φερόμαστε και αυτό είναι υγιές γιατί στην εφηβεία διαμορφώνει τη προσωπικότητά του, αλλά κυρίως έχει μάθει τα όρια που βάλαμε εμείς οι γονείς, το σχολείο και ασφαλώς η πολιτεία.

Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε εμείς οι μεγάλοι όλο και περισσότερο τη γύμνια μας.

Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές, το παιδί μας είναι το μεγάλο μας όνειρο, το σχολείο είναι το τραπέζι μας, η κοινωνία είναι η αλήθεια μας.

Είναι καιρός να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας, να τους δείξουμε τον ρόλο μας αλλά και τον δικό τους. Να οριοθετήσουμε αυτό που ίσως εμείς οι παλιότεροι είχαμε με υπερβολικό τρόπο δεχτεί από την παλιά Ελλάδα: την πειθαρχία.

Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους δασκάλους, να τους «δείξουμε» ότι κυβερνάμε το σπίτι μας, το παιδί μας, χτίζοντας ίσως αυτό που σιγά-σιγά αποκαλύπτεται ως καθοριστικό έλλειμμα της σύγχρονης Ελλάδας: τον αυτοσεβασμό.

Ναι, όλα μπορούν να αλλάξουν, όχι πηγαίνοντας προς τα πίσω, δεν χρειάζεται να γεμίσουμε φοβίες για το ίντερνετ, για τους ξένους που μας αλλάζουν, για την τηλεόραση που μας ταΐζει σκουπίδια, για τους κακούς φίλους των παιδιών μας, για τα κακά δημόσια σχολεία.

Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές, το παιδί μας είναι το μεγάλο μας όνειρο, το σχολείο είναι το τραπέζι μας, η κοινωνία είναι η αλήθεια μας.

Πόσο ωραίο είναι να μπορούμε να πούμε απλά στο παιδί μας: «Μέσα στο σπίτι μας υπάρχουμε, λειτουργούμε, ζούμε και σου δείχνουμε παιδί μας, αυτό που σου αξίζει να είσαι αύριο, στο δικό σου σπίτι».