Ένας σύντομος πανικούλης προκλήθηκε χθες [διαδικτυακά, εκεί όπου ανθεί εξάλλου ο πανικός] μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του Προγράμματος της Διεθνούς Αξιολόγησης των Μαθητών. Αν δεν το πήρε το αυτί σου, μάθε πως πατώσαμε και πάλι, με τους μαθητές μας να απολαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις στα Μαθηματικά, τις Θετικές Επιστήμες και την ανάγνωση-κατανόηση κειμένου. Κι όταν λέμε πατώσαμε, εννοούμε πατώσαμε. Ούτε καν τον μέσο όρο, έτσι;
Πώς στο καλό γίνεται μες σε μια χώρα με τόσους ‘ειδήμονες’, μαστεράδες, «Θα κάνω δική μου δουλειά να είμαι μάστρος του εαυτού μου», τα καταφέρνουμε να [μην] δείχνουμε τον νου μας;
- Είναι ανόητοι οι μαθητές μας;
- Δεν νομίζω.
Συζητώ με μια παρέα πρωτοετών φοιτητών για τα αποτελέσματα. Με φρέσκια την εμπειρία και την ανάμνηση του λυκείου αναλύουν, ζωηρά και καθαρά, διάφορα: «Μα ξέρεις τι σημαίνει να κάθεσαι σε μια καρέκλα για τρεις ώρες και να μεν μπορείς να κουνηθείς;», «Ασχολούνταν περισσότερο αν είναι κόκκινα τα παπούτσια μας και όχι μαύρα», «Μα να είμαι κοινό κορμό μαθηματικών και να πρέπει να θκιαβάζω σάμπως τζαι εν ενισχυμένα; Αφού είπα σου εν θέλω», «Για να αγαπήσεις ένα μάθημα, πρέπει να αγαπήσεις τον καθηγητή».
Λένε πολλά, γελούν, θυμούνται πόσο μεγάλο βάσανο ήταν γι’ αυτούς το Λύκειο και πόσο χαίρονται που αποφοίτησαν. Προσπερνώ την μικρή φυλακή των σαραντάλεπτων, τα παπούτσια με το λάθος χρώμα και τα μαθηματικά κοινού κορμού κι απ’ όσα λένε κρατάω το τελευταίο: «Για να αγαπήσεις ένα μάθημα, πρέπει να αγαπήσεις τον καθηγητή».
- Καλά, ακόμα κι αν είναι μαθηματικά κοινού κορμού που διδάσκονται σαν να είναι ενισχυμένα;
- Ναι, ακόμα και τα μαθηματικά.
Θυμάμαι ένα ωραίο του Καστοριάδη, απ' αυτά που δεν γίνονται trendy στο Facebook όπως τα τσιτάτα του Κοέλιο. Ο Καστοριάδης λέει πως θέλει έρωτα αυτό που ονομάζουμε εκπαίδευση. Θέλει ο εκπαιδευτικός να είναι ερωτευμένος μ’ αυτό που διδάσκει κι ο μαθητής να ‘ερωτεύεται’ τον εκπαιδευτικό γιατί αναγνωρίζει και βλέπει τον έρωτά του για το αντικείμενο που διδάσκει. Γενικότερα να παίζει ένα έρωτας ρε παιδί μου κι όχι η ξενερωτίλα της κόπιας-αντιγραφής, της παπαγαλίας, του «περάστε με και χέστηκα».
Σ’ όλα ήρθε να κολλήσει [αλλά ξεκόλλησε εύκολα, ευτυχώς] η χθεσινή ομιλία του Κυριάκου Χατζηγιάννη, που ‘ναι πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής και που έδωσε χθες τα πιο ανέραστα ρέστα με την εξής δήλωση-προτροπή, το δικό του όραμα για το σχολείο του… αύριο:
« Ένα σχολείο που θα λειτουργεί στην προκοπή και όχι στη βάση εκείνης της νοοτροπίας που υπήρχαν κάποιοι καθηγητές ή διευθυντές που καλούσαν τα παιδιά να ερωτεύονται στους διαδρόμους των σχολείων αντί να σπουδάζουν, αντί να διαβάζουν».
Με το με το παρντόν κύριε Χατζηγιάννη μου και να μας συγχωρέσετε για την βλασφημία αλλά μήπως προτιμότερο είναι να ερωτεύονται πρώτα οι μαθητές μας και μετά να διαβάζουν; Να ερωτεύονται τους συμμαθητές τους, τους φίλους τους, τους καθηγητές τους, την γνώση και όχι την πληροφορία, τους συνανθρώπους τους και όχι τα φιλάνθρωπα σλόγκαν, την ζωή την ίδια;
- Είναι ανόητοι οι κύπριοι μαθητές;
- Όχι δεν είναι ανόητοι. Απλά δεν τους μάθαμε να είναι ερωτευμένοι.
Περί έρωτα και εκπαίδευσης στο πιο κάτω ηχητικό. Ο κύριος αυτός ουδεμία σχέση έχει με τον κύριο Χατζηγιάννη αλλά με ένα περίεργο, διαχρονικό τρόπο, έχει πολλά να κάνει με το γεγονός ότι πατώσαμε στην Διεθνή Αξιολόγηση.
