Σάββατο απόγευμα, γύρω στις 18.00 πήγα την μητέρα μου στη στάση του λεωφορείου για να πάει από τη Λευκωσία στην Πάφο, όπου διαμένει. Γύρω στις 20.00, μόλις δηλαδή έβαλε το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού, με πήρε τηλέφωνο πανικοβλημένη, έκλαιγε και φώναζε.

«Μπήκαν κλέφτες σπίτι» μου είπε. Δεν μπορούσα αρχικά όμως να αντιληφθώ το λόγο που έκλαιγε τόσο πολύ λες και συνέβη κάτι αδιάλλακτα τραγικό. Όταν είδα την εικόνα με τα μάτια μου, κατάλαβα.

Το σπίτι ήταν αγνώριστο. Διέλυσαν τα πάντα και μας πήραν κυριολεκτικά ό,τι είχαμε και δεν είχαμε.

Σύμφωνα με τα στοιχεία και τα τεκμήρια, ο αστυνομικός που ανέλαβε την υπόθεση, μας είπε πως οι διαρρήκτες προσπάθησαν αρχικά να μπουν από την πόρτα της κουζίνας. Ξεβίδωσαν την κλειδαριά, αλλά δεν κατάφεραν να την ανοίξουν. Στη συνέχεια δοκίμασαν μάταια να ανοίξουν το παράθυρο της κουζίνας. Εν τέλει έσπασαν το μικρό παραθυράκι του μπάνιου, μπήκαν απ' εκεί μέσα στο σπίτι, έκαναν ό,τι έκαναν και έπειτα βγήκαν και πάλι από το ίδιο σημείο.

Κατά τη διάρκεια της «διαμονής» τους στο φτωχικό μας φρόντισαν να πάρουν μαζί τους οτιδήποτε είχε χρηματική αξία και να κάνουν το σπίτι «καλοκαιρινό». Έβγαλαν τα πάντα από τα ερμάρια και από τα συρτάρια, τα έριξαν πάνω στα κρεβάτια και στο πάτωμα. Έσπασαν μπιμπελό, κορνίζες, φωτογραφοθήκες, πάτησαν τις φωτογραφίες μας.

Στη λίστα που έπρεπε να παραδώσουμε στην αστυνομία με τα αντικείμενα που λείπουν από το σπίτι, γράψαμε 3 χρυσούς σταυρούς, 1 μαργαριταρένιο κολιέ, 1 δακτυλίδι, μερικά ασημικά, μια φωτογραφική μηχανή, ένα κινητό τηλέφωνο, λίγα μετρητά και πολλά άλλα.

Πριν πάρεις τους σταυρούς στον χρυσοχόο για να τους λιώσει, να ξέρεις πως οι σταυροί είναι οι βαπτιστικοί μας.

Πριν δώσεις το δακτυλίδι να το λιώσουν, μάθε πως είναι η βέρα της μάνας μου.

Πριν πωλήσεις όσα-όσα το μαργαριταρένιο κολιέ, μάθε πως το αγόρασε η μητέρα μου με τις οικονομίες της όταν ήταν 18 ετών.

Υποσημείωση: Ευχαριστούμε που μας αφήσατε την τηλεόραση, έστω κι αν ο λόγος που το κάνατε, είναι επειδή δεν χωρούσε από το παραθυράκι του μπάνιου. Από το παραθυράκι του μπάνιου όμως, να ξέρετε πως πήρατε τους κόπους μιας ζωής, τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα μας.

Γ.Κ