«Το Hollywood για μένα σήμερα είναι απλά ένα χωριό, όπως ο Κόρνος»

Στην πρώτη μας επαφή μέσω Skype, ένιωσα λες και ήμασταν κολλητοί χρόνια. Ένας άνθρωπος με βαθιά αίσθηση του χιούμορ, δεν σταματά λεπτό να κάνει πλάκα και να αυτοσαρκάζεται.

 


Article featured image
Article featured image

Θυμάται συνεχώς ιστορίες από την καθημερινότητα του και τις διακωμωδεί, τρολάρει ότι κινείται και δύσκολα μπορείς να μη γελάσεις και να νιώσεις άνετα μαζί του.

Ο Δημήτρης Γιωρκάτζιης, παρά το νεαρό της ηλικίας του κατάφερε να «δικτυωθεί» πολύ γρήγορα στην Κύπρο και να αποκτήσει το δικό του κοινό. Τηλεόραση, θέατρο, live standup comedy shows και άλλα διάφορα, τα οποία άφησε για να κυνηγήσει το όνειρο στην Αμερική. 

Στα 23 του χρόνια εγκαταλείπει την ασφάλεια του πατρικού του στα Λατσιά, και πετάει για το «ιερό ξύλο», όπως αποκαλεί το Hollywood. «Όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θα φύγω τα είδα όλα, ο πατέρας μου, μου είπε να φύγω και να ανοίξω τα φτερά μου, η μητέρα μου ξεκίνησε να κλαίει και η γιαγιά μου απλά δεν ήθελε να πάω γιατί ήταν μακριά. Πλέον είμαι ήδη 2,5 χρόνια εδώ και επιβεβαιώνομαι καθημερινά για την απόφαση που πήρα τότε».


Το Hollywood για μένα πλέον είναι απλά ένα χωριό, όπως ο Κόρνος ή ο Μαθιάτης. 


Πριν φύγεις για Αμερική, τι δουλειές είχες κάνει στην Κύπρο;

Συμμετείχα σε διάφορες παραγωγές. Πέραν του προσωπικού μου καναλιού στο Youtube με χιουμοριστικά βίντεο, συμμετείχα στην τηλεοπτική σειρά του Σίγμα «Εφτά ουρανοί και σύννεφα αλήτες», και στην σατυρική εκπομπή του ίδιου σταθμού «Σάστα τζαι εγύρασην».

Παράλληλα έπαιξα σε τρεις διαφορετικές παραγωγές του θεάτρου «Ανεμώνα», ενώ εμφανιζόμουν και σε διάφορες σκηνές της Κύπρου ως stanup comedian.

 



 

Και γιατί να αφήσεις κάτι σίγουρο, για να ρισκάρεις σε μια ξένη αγορά;

Για πολλούς λόγους. Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μένει στάσιμος, ούτε να επαναπαύεται με τα σίγουρα. Ήθελα να δοκιμαστώ σε κάτι εντελώς καινούργιο και να εξελιχθώ τόσο ως άνθρωπος, όσο και ως επαγγελματίας.

 

Πότε αποφασίζεις να φύγεις για Αμερική;

Στα 23 μου ήταν που πήρα την απόφαση να τα εγκαταλείψω όλα, και να μπω στο αεροπλάνο για L.A.


Αυτό που δεν μου αρέσει εδώ είναι η αποξένωση των ανθρώπων. Τόσο μεταξύ τους οι οικογένειες, όσο και οι φίλοι.


Ήταν εύκολη μια τόσο μεγάλη αλλαγή;

Δεν μου είναι εύκολο να απαντήσω αυτή την ερώτηση. Προφανώς όχι. Το να φεύγεις για την Αμερική, είναι σαν να μεταναστεύεις στον Άρη!

 

Πώς ήταν η πρώτη επαφή με τη χώρα και τον πολιτισμό εκεί;

Μόλις έφτασα Hollywood νόμιζα πώς ήμουν σε ταινία: «Εγράψαν πας το βουνό το όνομα του χωρκού!», «είσσεν αστέρκα χαμέ!» και έτσι έβλεπα δεξιά άριστερα να δω που είναι οι κάμερες, τουλάχιστον να γυρίσουν το καλό μου το προφίλ! Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν πήγα για πρώτη φορά club νόμιζα πως λάμβανα μέρος στο νέο βίντεο κλίπ της Ριάνα και του Κρις Μπράουν.

 

Κάτι άλλο που σου έκανε εντύπωση στην καθημερινότητα εκεί, που δεν το συναντάμε στην Κύπρο;

Οι άστεγοι. Το σπίτι μου από τη σχολή είναι 2 blocks. Στη διαδρομή συναντούσα 10 με 20 άτομα που κοιμόντουσαν και ζούσαν στο πεζοδρόμιο. Είναι τεράστιες οι αντιθέσεις που συναντάς.


Τους κοιτούσα με παράπονο  και γιατί δεν είχα φίλους, και γιατί δεν ήξερα να μαγειρεύω και ήμουν αναγκασμένος να τρώω βραστά hot dog.


Εκεί παράλληλα με άλλα, έκανες μαθήματα υποκριτικής. Πώς είναι να μαθαίνεις θέατρο από τους καλύτερους;

Νομίζω δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Από τη σχολή μου αποφοίτησε ο Marlo Brando και διάφοροι άλλοι αστέρες του Hollywood. Μια από τις καθηγήτριες μου μάλιστα ήταν κολλητή του και μου έλεγε πολλές ιστορίες για τον «αλήτη» του Hollywood. Άλλος δάσκαλος μου είχε Oscar, ενώ είχε μαθητές του διάφορους άλλους βραβευμένους ηθοποιούς. Όπως μπορείς να καταλάβεις λοιπόν το δέος που ένιωθα ήταν μεγάλο.

 



Τι είναι για σένα το θέατρο και η υποκριτική;

Η ζωη μου! Το ξέρω είναι πολύ κλισέ απάντηση, αλλά αυτό με εκφράζει. Από τα 15 μου χρόνια που κατάλαβα ότι αυτό είναι το γραφτό μου, όλη μου η ζωή και η καθημερινότητα περιστρέφεται γύρω από το θέατρο και την υποκριτική.

Για να καταλάβεις , βγαίνω έξω να πάω για καφέ και παρατηρώ τα πάντα γύρω μου, τους ανθρώπους, τις κινήσεις τους, τις αντιδράσεις, τους μορφασμούς, τους διάφορους ήχους. Εμπνέομαι και δημιουργώ μέσα απ’ αυτό.

 

Ποια ήταν η πιο μεγάλη δυσκολία που συνάντησες στο L.A;

Μόλις ήρθα όπως σου είπα δεν ήξερα κανέναν και αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά μέχρι σήμερα, είναι να κάθομαι Παρασκευή και Σάββατο νύχτα μόνος μου στην κουζίνα και να τρώω το βραδινο μου, hot dogs, και να παρατηρώ έξω από το παράθυρο διάφορες παρέες να βγαίνουν για ποτό, να γελούν, να κάνουν χαβαλέ.

Και ξεκινώ να κλαίω όχι τόσο γιατί δεν είχα φίλους αλλά περισσότερο γιατί δεν ήξερα να μαγειρεύω!

 



 

Τι απεχθάνεσαι και τι λατρεύεις από τη ζωή σου εκεί;  

Αυτό που δεν μου αρέσει εδώ είναι η αποξένωση των ανθρώπων. Τόσο μεταξύ τους οι οικογένειες, όσο και οι φίλοι. Γενικά είναι πιο στρυφνοί, πιο απόμακροι.

Εκείνο που λατρεύω τώρα είναι οι έντονοι ρυθμοί ζωής, οι προκλήσεις και οι απαιτήσεις της καθημερινότητας, σε όλους τους τομείς. Πρέπει να ιδρώσεις για να κατακτήσεις το οτιδήποτε και αυτό προσωπικά με κάνει να νιώθω ζωντανός.

 



 

Κάποιο περίεργο περιστατικό που σου συνέβη και θυμάσαι μέχρι σήμερα;

Ναι, και είναι και επίκαιρο με την απαγόρευση εισόδου σε μουσουλμάνους. Συμμετείχα σε μια θεατρική παράσταση εδώ το «Homebody/Kabul» του Tony Kushner και ο ρόλος που μου είχε δοθεί ήταν αυτός του αρχηγού των Taliban. Για τις ανάγκες του ρόλου άφησα μούσια και άρχισα να μελετώ ενδελεχώς το κοράνι, αλλά και τον τρόπο προσευχής των μουσουλμάνων.

Είχα μπει αρκετά μέσα στο ρόλο, μέχρι που προσευχόμουν στο σπίτι ως μουσουλμάνος για να κατανοήσω κάθε πτυχή του χαρακτήρα που θα υποδυόμουν. Μια μέρα που λες, έφυγα από το σπίτι για να πάω στο θέατρο και στη διαδρομή σκεφτόμουν το ρόλο και ασυναίσθητα κοίταξα τον ουρανό και άρχισα να προσεύχομαι φωνακτά και να λέω Allahu Akbar και άλλες διάφορες λέξειες.

Eυτυχώς συνειδητοποίησα νωρίς πως προσευχόμουν στη μέση του δρόμου. Φανταστείτε τώρα, έμενα με μούσια στους δρόμους του Hollywood, να κάνω προσευχές στον Αλλάχ. Φτηνά τη γλίτωσα να μην βρεθώ με κανένα πιστόλι στον κρόταφο! 


Στην Κύπρο όντως έχουμε ανθρώπους με ταλέντο σε διάφορους τομείς, έστω και αν πολλοί προσπαθούν να το υποβαθμίσουν.


Δύο χρόνια μετά έχεις απομυθοποιήσει το Hollywood;

Όπως είπα και στην αρχή, όταν έφτασα στο Hollywood όλα φαίνονταν τόσο μεγάλα και άπιαστα σε σχέση με την Κύπρο. Μετά από δύομιση χρόνια όμως, το Hollywood πλέον το βλέπω απλά σαν μια περιοχή, όπως είναι ο Κόρνος και ο Μαθιάτης.

 

Η Αμερική δηλαδή εξακολουθεί να είναι η χώρα των ευκαιριών;

Τώρα να δούμε τι θα κάνει ο Donald, αλλά ναι ακόμη υπάρχουν πολλές ευκαιρίες. Εγώ πάντως στέλνω χαιρετίσματα στην εξουσία, κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι, όπως έγραψε κάποτε και ένας ποιητής…

 

Τι σου λείπει από την πατρίδα;

Η ζεστασιά που νιώθω όταν βρίσκομαι στο σπίτι μου. Η πλάκα με τους φίλους μου, και o φούρνος, στις 5 το πρωί μετά από το club.







Γιατί πιστεύεις ότι τα ντόπια ταλέντα εγκαταλείπουν το νησί για να δημιουργήσουν αλλού;

Αρχικά να πω, πώς στην Κύπρο όντως έχουμε ανθρώπους με ταλέντο σε διάφορους τομείς, έστω και αν πολλοί προσπαθούν να το υποβαθμίσουν. Τώρα οι λόγοι για τους οποίους πολλοί αποφασίσουν να εγκαταλείψουν το νησί, είναι διάφοροι και γνωστοί οι περισσότεροι, εγώ θα αρκεστώ σε μια κυπριακή φράση που τα περιλαμβάνει όλα «Έν έχει πολλή ψουμί στην Κύπρο».

 

Εσύ παρόλα αυτά θα επέστρεφες ποτέ στην Κύπρος;

Ναι, ναι. Εννοείται! Αλλά όχι ακόμα.


ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ