Η δημοσιογράφος Χρύσα Λύκου γράφει στο Provocateur για τη Συρία. Ναι, για τη Συρία που συνεχίζει να στραγγαλίζεται, αλλά πλέον κανείς μας δεν ασχολείται γιατί συνηθίσαμε. Συνηθίσαμε την εικόνα των νεκρών παιδιών, τη θέα των βομβαρδισμένων σπιτιών και των ανθρώπων χωρίς ελπίδα. Δεν μας σοκάρει πλέον η είδηση «Πέθαναν δεκάδες στη Συρία πλέον» ή «Πνίγηκαν εκατοντάδες, ανοιχτά της Μεσογείου». Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο της Χρύσας Λύκου, όπως αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα Provocateur, χωρίς να θέλουμε να γίνουμε ούτε ηθικολόγοι, ούτε επαναστάτες του πληκτρολογίου, απλά ως τροφή για σκέψη.
Αγωνιώ για το αν θα φτάσει μια μέρα που οι θάλασσες, θα ξεβράζουν κορμιά ανθρώπων και εγώ θα βουτάω για κοράλλια.
«Αποφάσισα να γράψω ξανά για τη Συρία και την κάθε Συρία, που αποχωρίζεται τους ανθρώπους της όμως, για εμένα και για όσους παλεύουν να μη συνηθίσουν. Μιας και έπαψα να σοκάρομαι κάθε φορά που ένα παιδί ξεψυχά στο σαλόνι μου κατά τις 8 το βράδυ, λίγο μετά τα νέα για την αξιολόγηση και λίγο πριν τα αποτελέσματα για την 27η αγωνιστική, αγωνιώ για το αν θα μάθω και να το αντέχω.
Αν θα μάθω να αντέχω τις κομμένες ανάσες παιδιών, που λούστηκαν στα χημικά, με μια κάμερα από πάνω τους να τις μετρά, μέχρι να σβήσουν. Αγωνιώ για το αν θα φτάσει μια μέρα που οι θάλασσες, θα ξεβράζουν κορμιά ανθρώπων και εγώ θα βουτάω για κοράλλια. Αγχώνομαι μήπως και πάψω να θυμώνω με όσους θυσιάζουν λαούς ολόκληρους, για να τους αγαπά ο θεός τους. Φοβάμαι την ανάγκη μου να ρίξω δυνατά χαστούκια, σε όσους λυπούνται υποκριτικά μπροστά από σημαίες και πίσω από μικρόφωνα.
Είναι και κάποιοι φοβερά ηθικολόγοι που βολοδέρνουν στα Facebook και εξοργίζονται σου λέει με τις φωτογραφίες νεκρών παιδιών και μανάδων που σπαράζουν από πάνω τους. Δεν αντέχουν κάποιες κυρίες που ποστάρουν 5+1 τρόπους να δέσεις το παρεό σου και κάποιοι κύριοι που σχολιάζουν με κάθε ευκαιρία 'τι κωλάρα είναι αυτή', να βλέπουν τουμπανιασμένα κορμιά, πρωί πρωί.
Σαπίζουμε σαν είδος. Βρωμάει η ανάσα μας, στα βαθιά χασμουρητά μας. Γκομενίτσες με επαναστατικά status και προσήλωση στις τάσεις του καλοκαιριού παρέα με ποζεροπουθενάδες αγωνιστές που πουλάνε επανάσταση, με τα SOS της ιστορίας. Και τι θες να γίνει τώρα κοπελάρα μου, θα έρθεις και θα μου πεις. Να πάμε στη Συρία, να τα βάλουμε με πυραύλους και καλάσνικοφ; Να βάλουμε όλα τα παιδιά του κόσμου κάτω από τα φουστάνια μας, να παρηγορήσουμε κάθε πατέρα αυτού του πλανήτη; Τι ζόρι τραβάς με το Star Academy; Εδώ ολόκληρη Αμερική, αντί να ασχολείται με τον βαψομαλλιά φασίστα, κάνει χάζι κοριτσάρες που έγιναν φίρμα με την περιφέρεια τους.
Σαπίζουμε σαν είδος. Βρωμάει η ανάσα μας, στα βαθιά χασμουρητά μας.
Ψέματα δεν θα σου πω, ιδανικά όλα τα 'έπαιζα' και ζόρια μεγάλα τραβάω. Όμως σε ένα πιο ρεαλιστικό πλαίσιο, θα ήθελα εγώ και εσύ να σκεφτόμαστε όλους εκείνους τους ανθρώπους που πλακώνονται από τα σπίτια τους, κάθε φορά που κάποιος σκατάνθρωπος σηκώνει το χέρι του και κοπανάει μετανάστες, πυροβολώντας τους για πιο κόκκινες φράουλες. Με νοιάζει, κάθε φορά που ένα νοσοκομείο με αμάχους βομβαρδίζεται μακριά, να μη φοβόμαστε από κοντά κάτι δίποδα που κοπανάνε ανθρώπους που περπατούν στο δρόμο, γιατί ΈΤΣΙ».
