Αυτούσια η επιστολή πιο κάτω:

 

Κύριε Ιωνά,

Δεν είμαι τίποτε το υπολογίσιμο για εσένα. Προφανώς. Παίρνω, όμως, το θάρρος και γράφω σε εσένα, γιατί, ξέρεις, υπολογίζω εγώ εμένα. Σ’ ευχαριστώ που φοβάμαι τα βράδια να πάω από το αυτοκίνητο στο σπίτι μου. Σ’ ευχαριστώ που ακούω τον πιο απλό θόρυβο και περνάνε χίλια δυο πράγματα από το μυαλό μου. Έτσι, μου μαθαίνεις την αξία της ασφάλειας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Έτσι, μου δείχνεις την έξοδο. Ίσως, κάπου, κάποτε, αναζητήσω ένα κράτος που τα προσφέρει για να μάθω βιωματικά, τι σημαίνει ποιότητα ζωής.

Σ’ ευχαριστώ που δεν μου δίνεις αποδείξεις και λύσεις σε γεγονότα και υποθέσεις, γιατί έτσι με κάνεις να καταλαβαίνω την αξία της αστυνόμευσης. Σ’ ευχαριστώ που δεν με ενημερώνεις ή κι αν το κάνεις με ξεπετάς με ανόητες και ανούσιες γενικούρες, λες και είμαι κάποιο χαζό.

Σε άκουσα να λες θα πατάξεις το έγκλημα. Τελικά, θα πατάξεις εσύ το έγκλημα ή το έγκλημα θα πατάξει εμάς; Ακόμη δεν κατάλαβα. Είμαι μικρή και σε ηλικία και σε εμπειρία και σε γνώση και σε θέση μπροστά σου. Ξέρεις, ακόμα ψάχνω το μέλλον μου. Εσύ μου δείχνεις ότι προφανώς το ψάχνω σε λάθος κράτος. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. Ξέρεις όμως τι έμαθα και κάνω στη ζωή μου; Το πάω βήμα-βήμα, αργά και ταπεινά. Πρώτα κάνω και μετά λέω. Η γιαγιά μου (που δεν πήγε ούτε στην πρώτη δημοτικού) μου έλεγε πάντα να προσέχεις τα μεγάλα λόγια.

Μια μικρή συμβουλή από εμένα, αν μου επιτρέπεται βεβαίως αυτό: Να δηλώνεις όσα έχεις πραγματικά στόχο και ενδιαφέρον να υλοποιήσεις. Να είσαι φειδωλός στα λόγια και φλύαρος στις πράξεις σου. Είχα μάθει κάποτε ότι η στρατηγική ενός κράτους, οργανισμού, ανθρώπου πρέπει να εναρμονίζεται με τους στόχους του και τις επιμέρους πράξεις του. Αλλιώς, κλονίζεται η αξιοπιστία του. Αξιοπιστία. Πόσο σπουδαία έννοια. Και πόσο μακριά φαντάζει πλέον.

Ξέρεις, έχω και καλύτερα πράγματα στη ζωή μου να κάνω, από το να γράφω κάτι και να διεκδικώ τα δικαιώματα, που εδώ και χρόνια αποτελούν ανθρώπινα κεκτημένα, όπως η ασφάλεια των πολιτών. Μάθε επίσης ότι έχω όνειρα και στόχους και ότι σε καμία μα καμία περίπτωση δεν χαραμίζω αυτά, ούτε τους κόπους και αγώνες που έκανα, έτσι απλώς γιατί το σύστημά σου δεν πάει καλά. Και μην σκεφτείς σε καμία περίπτωση ότι η δική σου ζωή, αξίζει περισσότερο από τη δική μου, από του γείτονά μου, από των ανθρώπων που αγαπώ, από του απλού αστυνομικού που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Λυπάμαι, αλλά αυτό τολμώ να πω ότι δεν στο επιτρέπω με κανένα τρόπο.

Σέβομαι απόλυτα το κυπριακό κράτος, από αυτό μεγάλωσα, από αυτό οι γονείς μου πληρώνονταν για να με μεγαλώσουν, για να μου δώσουν τροφή, για να με εκπαιδεύσουν, για να μπορώ να έχω αντίληψη, κριτική ικανότητα και να μην τρώω κουτόχορτο όπως εσύ νομίζεις. Είμαι ευγνώμων για αυτό. Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο σωστός και ευσυνείδητος πολίτης γίνεται. Ξέρω τις υποχρεώσεις μου ως πολίτης αυτού του κράτους.

Εσύ ξέρεις τις δικές σου; Προφανώς όταν ανάλαβες το αξίωμά σου, δεν ήξερες τις υποχρεώσεις σου. Ξέρεις, όμως, μετά από τόσα χρόνια θητείας, εξακολουθείς να παρουσιάζεις συμπεριφορά πρωτάρη και ερασιτέχνη μαζί, σε ανησυχητικό βαθμό. Σε παρακαλώ, λοιπόν, κάνε και εσύ αυτό που πρέπει, άνοιξε λίγο τα μάτια σου και προβληματίσου. Είσαι ευχαριστημένος με την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας; Είσαι ευχαριστημένος με τις όλες εξελίξεις; Τα βράδια κοιμάσαι εύκολα; Κυκλοφορείς άνετα στις  προσωπικές εξόδους; Εμένα, πάντως, που δεν έχω φρουρά (λεπτομέρειες βέβαια), ένας φόβος με πιάνει. Θέλεις να δοκιμάσεις να κυκλοφορείς χωρίς τη φρουρά σου; Μη φοβάσαι! Εσύ, άλλωστε, θα πατάξεις το έγκλημα, άρα σου είναι περιττή. Δείξε μας πόσο άνετος είσαι λοιπόν με το παράδειγμά σου.

Σημείωσε, επίσης, σε παρακαλώ πολύ, ότι με την παρούσα επιστολή δεν απευθύνεται σε εσένα κάποιος ηλίθιος ή ποδογλύφτης. Δες το σαν πρόκληση και φέρσου έξυπνα. Αν ξέρεις πως γίνεται αυτό, βρες τρόπο να επανορθώσεις. Ευχαριστώ τους αστυνομικούς που ρίσκαραν τη ζωή τους, για την ασφάλειά μου και των συμπολιτών μου σε διάφορες υποθέσεις. Γιατί το ήθος, η συνέπεια και η ευσυνειδησία δεν πάνε αναλόγως θέσης, αξιώματος, ετήσιου εισοδήματος και υπερπροβολής στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι έννοιες που χτίζονται σεμνά, ταπεινά και αθόρυβα. Η γιαγιά μου που σου προανέφερα, μπορεί να σε βοηθήσει να έρθεις σε μια πρώτη επαφή με αυτά.

Σου υπενθυμίζω, έχω στόχους και όνειρα. Σεβάσου τα. Χρειάζομαι ασφάλεια. Χρειαζόμαστε ασφάλεια επιτέλους σε αυτό το τόπο.

Ευχαριστώ.

Φιλικά,

Μία συμπολίτης σου, που απαιτεί σεβασμό στη ζωή.

Υ.Γ. Εμπνευσμένο από το περιστατικό στον Ύψωνα. Γιατί εγώ χρειάστηκε να αλλάξω δρόμο για να πάω στο σπίτι μου εκείνο το βράδυ. Γιατί η ψυχούλα έτρεμε μέχρι να μπω στο σπίτι μου εκείνο το βράδυ και τα επόμενα. Να σου θυμίσω ήταν το περιστατικό, όπου έπεσαν πυροβολισμοί με ένα αστυνομικό σοβαρά τραυματισμένο. Είπα να σου το θυμίσω, γιατί τώρα τελευταία έχουν συμβεί πολλά. Πολλά και σοβαρά... Τροφή για σκέψη. Σου χρειάζεται.