Θύματα υπήρξαν και άτομα της gay κοινότητας, τα οποία κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, γι’ αυτό που ήταν.

Κάτι το οποίο, πριν την άνοδο του Χίτλερ, φάνταζε αδύνατον καθώς το Βερολίνο ήταν ένας ενεργός κόμβος για τη ζωή των gay και βρισκόταν στο επίκεντρο των αρκετών σχετικών απελευθερωτικών κινήσεων.

Το 1933, με την άνοδο του Χίτλερ, οι ομοφυλόφιλοι μπήκαν στον κατάλογο εκείνων που διώκονται, καθώς «δεν θα μπορούσαν να συμβάλουν στην «ανώτερη φυλή» και στην «προσπάθεια αναπαραγωγής». Έτσι, οι Ναζί ξεκίνησαν εκστρατείες κατά της ομοφυλοφιλίας.

Μέχρι σήμερα, ο αριθμός των gay ανδρών που οδηγήθηκαν και σκοτώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι άγνωστος. Εκτιμάται ότι κυμαίνεται μεταξύ 10.000 και 15.000 ατόμων, εκ των οποίων τουλάχιστον οι μισοί πέθαναν στα στρατόπεδα.

Αριθμός που δεν περιλαμβάνει εκείνους που συνελήφθησαν για άλλους λόγους, όπως οι gay Εβραίοι, οι τσιγγάνοι και οι antisocials των οποίων ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός θεωρήθηκε το λιγότερο από τα «εγκλήματα» τους.

 

Η ταινία «Paragraph 175» αναδεικνύει τα δεινά των ομοφυλόφιλων θυμάτων του Ολοκαυτώματος και επιδιώκει μια προσπάθεια αναγνώρισης του πόνου τους μέσω της αφήγησης του Heinz F. Στα στρατόπεδα υποτίθεται ότι οι gay πήγαιναν για να εκπαιδευτούν – αλλά μόνο όσοι ήταν Γερμανοί γλίτωναν από τους θαλάμους αερίων. «Αντί να τους οδηγήσουν στον θάνατο, οι Ναζί επέλεγαν τους gay Γερμανούς για να τους κάνουν σκλάβους στο στρατόπεδο, τους ευνούχιζαν ή τους ανάγκαζαν να γίνουν πειραματόζωα. Σχεδόν τα δύο τρίτα των ανδρών που οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα έχασαν τη ζωή τους. Πολλοί βασανίζονταν. Τους κρεμούσαν ανάποδα με το κεφάλι κάτω και τους οδηγούσαν σ’ έναν αργό θάνατο. Αυτό το βασανιστήριο οι Ναζί κυνικά το ονόμαζαν singing forest (το δάσος που τραγουδά). Όποιος άκουγε το ‘τραγούδι’ ανατρίχιαζε» θυμάται ο Heinz Dörmer.

Μέσα στα στρατόπεδα επικρατούσε αυστηρή ιεραρχία. Οι ομοφυλόφιλοι άνδρες καταλάμβαναν την κατώτατη θέση. Ξυλοκοπούνταν, βασανίζονταν, βιάζονταν από τους ανωτέρους για ασήμαντες αφορμές. Εκείνοι που τολμούσαν να αναφέρουν ότι έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης, συχνά Πολωνοί ή Εβραίοι νεαροί, τιμωρούνταν το ίδιο, αν όχι περισσότερο, βάναυσα από εκείνους που τους είχαν αρχικά κακοποιήσει.

Αν και σπάνια γίνεται λόγος για το τι συνέβη σ’ αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι σχεδόν αδύνατο να ανακαλύψει κανείς ακόμη και το τι συνέβη μετά, καθώς η καταστολή συνεχιζόταν.

Ο πόλεμος κι η κυριαρχία του Χίτλερ, είχαν καταστρέψει όλο τον LGBTI πολιτισμό, οι σύλλογοι είχαν κλείσει, οι εφημερίδες και τα περιοδικά είχαν διακοπεί κι όλα τα φιλανθρωπικά ιδρύματα κι οργανώσεις που υποστήριζαν την gay κοινότητα είχαν κλείσει. Κι ενώ οι δικαστές διατηρούσαν αμφιβολίες σχετικά με την καταδίκη των ανδρών για την ομοφυλοφιλία, η κυβέρνηση μπήκε στην εποχή του νέου συντηρητισμού.

Ένα από τα πιο διαβόητα θεσμικά όργανα, που συνέχισε τη δίωξη των ομοφυλόφιλων ανδρών βρισκόταν στη Βάδη-Βυρτεμβέργη, πρωτεύουσα της Στουτγάρδης. Αστυνομικές δυνάμεις εγκαταστάθηκαν στο ξενοδοχείο Silber, πρώην αρχηγείο της δύναμης Γκεστάπο της Στουτγάρδης, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα φόβου, εκφοβισμού και υποβάθμισης του gay πληθυσμού.

 

Μεταξύ 1953 και 1969, η αστυνομία κατέγραψε 19.591 ποινικά αδικήματα σύμφωνα με το άρθρο 175 σ’ όλη την πολιτεία. Το 1959 μόνο, τα δικαστήρια της πόλης καταδίκασαν 902 άτομα σε ποινές φυλάκισης – 2 φορές περισσότερα άτομα από τον γερμανικό μέσο όρο – κι είναι αλήθεια ότι η αστυνομία της Στουτγάρδης έπαιξε μεγάλο ρόλο σ’ αυτό.

Η δίωξη άρχισε σχεδόν αμέσως μετά τον πόλεμο, όταν δημιουργήθηκε ειδικό τμήμα αποκλειστικά για gay άντρες που παραβιάζουν τον νόμο. Clubs όπως το Café Weiss, catering για το gay κοινό, τέθηκαν υπό επιτήρηση, επειδή η αστυνομία φοβόταν, ότι θα μπορούσε να μετατραπεί σε σημείο συνάντησης και συνεύρεσης.

Οι gay άνδρες απαγορεύονταν να συναντιούνται σε μεγάλες ομάδες μετά από απόφαση του διοικητικού δικαστηρίου του Μανχάιμ με το επιχείρημα ότι «η ανοχή κι η προώθηση της συνεύρεσης των ομοφυλοφιλικών κύκλων σ’ ένα χώρο θα χρησιμεύσει μόνο για την προώθηση της ομοφυλοφιλίας μεταξύ των πολιτών«.

Ήταν μόνο θέμα χρόνου μέχρι οι πρώτοι άνθρωποι που υπέφεραν στο Ολοκαύτωμα να συλληφθούν και να καταδικαστούν.

Το 1969, η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να καταργήσει το άρθρο 175, τουλάχιστον εν μέρει, καταργήθηκε πλήρως το 1994. Τους πήρε άλλα οκτώ χρόνια, μέχρι το 2002, για να διαγράψουν όλα τα ποινικά μητρώα των ομοφυλόφιλων ανδρών που καταδικάστηκαν υπό το ναζιστικό καθεστώς. Μέχρι σήμερα, κανένας δεν έχει λάβει καμία αποζημίωση για όσα υπέστησαν.

 

Ο Rudolf Brazda, ο οποίος πέθανε στις 3 Αυγούστου 2011, ήταν μάλλον ο τελευταίος άνθρωπος που φόρεσε το ροζ τρίγωνο κι έζησε για να πει την ιστορία του.

Πηγή: Stefanie Gerdes/ avmag.gr/ gaystarnews.com/