Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος μιλώντας στο in.gr για τον εν λόγω δίσκο ανέφερε: «Σε κάποια φάση τον Φεβρουάριο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κατάσταση του covid, οπότε για άλλη μια φορά εγώ κατεβάζω ρολά. Τότε δίνω στον Θέμη ένα μεγάλο φάκελο με όλες τις σημειώσεις μου, που ήταν τραγούδια μεμονωμένα. Τον είχα ονομάσει συμβολικά “Δικαίωμα στη λήθη”, επειδή δεν μας φοβίζει τίποτα και του είπα: “πάρ’ το και παίξε”.

Μπήκαμε σε μια δημιουργική διαδικασία και εγώ και ο Θέμης, που μας πυροδότησε με έναν καινούργιο τρόπο, ακριβώς επειδή δεν είχαμε να λογοδοτήσουμε πουθενά. Δεν ξέραμε πότε θα βγει ο δίσκος, δεν ξέραμε πότε θα γίνουν live, δεν ξέραμε τίποτα. Οπότε, με το τέλος του πρώτου lockdown ξεκινήσαμε ηχογραφήσεις. Και έτσι κυκλοφόρησε ο δίσκος. Πολύ φυσικά, πολύ αβίαστα».

«Η Εποχή του θερισμού» είναι μάλλον το τραγούδι που τολμά να εκφράσει όλα αυτά που σκεφτόμαστε ή ενίοτε φοβόμαστε ή και κάποιες φορές δεν τολμάμε να πούμε. Ο Ευαγγελάτος, στην ίδια συνέντευξη, θα πει γι' αυτό: «Το πρώτο τραγούδι που άκουσε η Νατάσσα από το δίσκο. Για μένα είναι το τραγούδι της απόλυτης αμηχανίας μου, όταν η Νατάσσα μου λέει: “πάμε να βγούμε στους δρόμους”. Και η δική μου απάντηση είναι πάντα “και τι θα αλλάξει;”. Είναι μια κριτική στην επανάσταση, που όμως λέει και ένα “μήπως ήρθε η ώρα;”.

Με απασχολεί πάρα πολύ το πολιτικό τραγούδι, πώς εξελίσσεται μέσα στα χρόνια. Θεωρώ ότι η εποχή μας δεν μπορεί να σηκώσει ένα πολιτικό τραγούδι με μια παντιέρα, με χέρι σηκωμένο, αυτό που συνέβαινε παλιότερα. Το πολιτικό τραγούδι της δεκαετίας του ’70, του Θεοδωράκη και του Τζαβέλα δεν λέει πια τίποτα. Είμαστε πιo παθητικοί άνθρωποι, γιατί έχει συμβεί να είμαστε παθητικοί, αλλά αυτό δεν πρέπει να σημαίνει ότι δεν πρέπει να καταλαβαίνεις τι γίνεται. Η αλλαγή θα είναι πνευματική στην νέα εποχή, ή οφείλει να είναι πνευματική».