Από τη Μαίριλυν Ζαννέτου

Θέλω να του πω να πάψει να φορά αυτά τα βαριά, κοκάλινα, μυωπικά γυαλιά. Αλλιώς, αν θα συνεχίσει να τα φοράει, να μην τον πειράζουν. Να μην τον φοράνε, να μην τον πνίγουν.

Θέλω να του πω, να σταματήσει να παίρνει τη μάνα του τηλέφωνο, τόσες φορές μέσα σε μια μέρα. Αλλιώς, αν θα συνεχίσει να την παίρνει, να της τηλεφωνάει ακόμη συχνότερα και να ‘ναι και περήφανος γι’ αυτό.

Θέλω να του πω να περπατάει στέρεα, με λιγότερες κυρτώσεις. Να αφαιρέσει τις καμπύλες απ’ τη ζωή του. Αλλιώς, αν θέλει να είναι καμπυλωτή γραμμή, να αδιαφορήσει παγερά για όλους όσοι είναι γύρω του.

Θέλω να του πω να έχει πιο πολλή αποφασιστικότητα και να διαλέγει γρηγορότερα το τυρί στην υπεραγορά. Και να μην παίρνει πάντοτε την ίδια μάρκα καπνιστής γαλοπούλας. Αλλιώς, να κάνει ώρες να τα επεξεργάζεται όλα, να αγοράζει κάθε φορά τα ίδια ακριβώς πράγματα και να τα παίρνει πάντοτε στο ταμείο 8.

Θέλω να του πω να μην με κοιτάζει με τόση συστολή κι αμέσως μετά να ρίχνει το βλέμμα του στο πάτωμα. Αλλιώς, αν θα συνεχίσει να το κάνει, να κρύβει και λίγο την άκρη του πηγουνιού του στο ζιβάγκο. Να αγκαλιάζουν τα μάτια του το πάτωμα και να το ζυγιάζουν.

Όμως, εγώ, ποτέ δεν θα του πω κάτι. Θα χωθώ πίσω από τα αόρατα, μυωπικά γυαλιά μου, θα αγοράσω το ίδιο τυρί και την ίδια γαλοπούλα που αγοράζω τα τελευταία δώδεκα χρόνια και θα κοιτάζω το πάτωμα μέχρι να φτάσω στο ταμείο 12. Βλέπεις, η ταμίας του 8, είναι πολύ αργή για τα γούστα μου.