Η ιστορία του Ναυάγιου
Το Ναυάγιο της Ζακύνθου ή ο «Παναγιώτης», όπως ήταν το όνομά του, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αξιοθέατα του νησιού, σε μία από τις διασημότερες παραλίες του νησιού και της Ελλάδας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει βρεθεί σε λίστες διεθνών ιστοσελίδων, για τα καταγάλανα νερά του Ιονίου, τη λευκή άμμο και το κουφάρι του πλοίου.
Ο Γερμανός περιηγητής E.L. Salvatos αναφέρει το 1901, για την περιοχή του Ναυαγίου, ότι ήταν μία πολύ μικρή παραλία με μαύρες πέτρες. Γέροντες της περιοχής λένε ότι μέχρι το 1920 υπήρχε εκεί μια πολύ μικρή παραλία με το όνομα Σπιριλί.
Κατολισθήσεις που χρονολογούνται μετά το 1922 δημιούργησαν αρχικά την πρώτη αξιόλογη παραλία η οποία ήταν περίπου μέχρι το σημείο που είναι σήμερα το καράβι. Η τελευταία κατολίσθηση, μετά το ναυάγιο, δημιούργησε τη σημερινή παραλία.
Tο ναυάγιο τοποθετείται χρονολογικά στο 1983, ενώ το πλοίο το οποίο ναυάγησε μετέφερε λαθραία τσιγάρα. Μέχρι και σήμερα η πρόσβαση στην παραλία μπορεί να γίνει μόνο από τη θάλασσα. Από την πόλη της Ζακύνθου, το γειτονικό πόρτο Βρώμη αλλά και από άλλα σημεία του νησιού φεύγουν καθημερινά καραβάκια για την παραλία του ναυαγίου.