Ο ήχος της Ανατολής βρήκε τη θέση που του αξίζει και την ευκαιρία που δικαιούται, στο Βερολίνο. Πρεσβευτές του οι Cherry Bandora, ένα ιδιαίτερο band που εμπνέεται και αναβιώνει το ελληνικό λαϊκό τραγούδι, το τούρκικο «Anadolu Rock» και το ισραηλινό «Mizrahit». Εμείς τους υποδεχόμαστε με ιδιαίτερη θέρμη και ανυπομονησία, στο φετινό «Ξαρκής», που κλείνει 10 χρόνια δημιουργικής παρουσίας στο νησί (Σάββατο. 14 Οκτωβρίου).


Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη δημιουργία των Cherry Bandora;

Όλα ξεκίνησαν γύρω στο 2010 στους δρόμους του Βερολίνου, όταν ο παίκτης του μπουζουκιού Liad Vanounou δημιούργησε ένα οργανικό busking project για να παίζει στα πάρκα και τις υπαίθριες αγορές της πόλης. Σύντομα άρχισαν να παίζουν σε τοπικούς underground χώρους, ενώ συνεργάζονταν με διάφορους τραγουδιστές, μέχρι που γνώρισαν τη Lorena Atrakci, μια τραγουδίστρια που διοργάνωνε επίσης εκδηλώσεις σε έναν μικρό συλλογικό χώρο στο Kreuzberg. Τους προσκάλεσε να παίξουν και εκείνοι την κάλεσαν με τη σειρά τους να συμμετάσχει για μερικά τραγούδια. Η «χημεία» μεταξύ τους έκανε σαφές πως η καλλιτεχνική τους συνύπαρξη θα είχε συνέχεια, σε μόνιμη βάση. Το μυστηριώδες όνομα του συγκροτήματος ήταν στην πραγματικότητα το προηγούμενο ψευδώνυμο της Lorena στο Facebook, που σήμαινε ντομάτα κεράσι (Bandora στα αραβικά).


Πώς θα περιγράφατε το μουσικό σας στυλ;

Το συγκρότημα παίζει αποκλειστικά διασκευές, το ρεπερτόριό μας αποτελείται κυρίως από κομμάτια που καθόρισαν την εξέλιξη του λαϊκού τραγουδιού, αλλά περιλαμβάνει και τουρκικά λαϊκά τραγούδια. Δεδομένου ότι πρόκειται για ποπ μουσική, υπάρχει ένα πολύ κοινό θέμα. Και αυτό είναι είναι η αγάπη: είτε γιορτάζοντάς την είτε θρηνώντας την απουσία της. Είτε οι στίχοι είναι χαρούμενοι είτε λυπημένοι, επιλέγουμε πάντα να παίζουμε τα τραγούδια σε πιο ρετρό ύφος αλλά με upbeat προσέγγιση, ώστε ακόμη και ένα κοινό που δεν είναι εξοικειωμένο με αυτό το είδος να μπορεί να συνδεθεί μέσα από χορευτικούς ρυθμούς.

Ποιο είναι το κοινό σας; Ποιος θα μπορούσε εύκολα να ενταχθεί στην κοινότητα των Cherry Bandora;

Το κοινό μας είναι ποικιλόμορφο και με πολλά, διαφορετικά στοιχεία, αφού αυτή η μουσική συγκινεί πολλούς διαφορετικούς ακροατές. Από Έλληνες φοιτητές και Ισραηλινούς hipsters μέχρι Τούρκους μετανάστες, καθώς και ελληνόφιλους και λάτρεις της ζωντανής μουσικής όλων των ηλικιών και προελεύσεων. Αν και η Γερμανία δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή για το μουσικό της άνοιγμα σε σύγκριση με τους γείτονές της, υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις και αρκετά φεστιβάλ και curators που είναι πάντα πρόθυμοι να αναπτύξουν τα προγράμματά τους και να παρουσιάσουν στο κοινό τους νέους ήχους και ένα πιο πολιτισμικά ποικίλο line-up. Μετά την εξασθένιση του μεγάλου βαλκανικού κύματος, είμαστε ευγνώμονες για συγκροτήματα όπως οι Altin gun, Imam Baildi και Baba Zula, που έκαναν αυτό το είδος μουσικής να ακούγεται λιγότερο... «εξωτικό» στον Bορρά. Υπάρχει περιέργεια και σίγουρα μεγαλύτερη αποδοχή σήμερα, εν συγκρίσει με 10 χρόνια πριν.

Ο ήχος σας είναι μοναδικός, επίκαιρος και ταυτόχρονα νοσταλγικός…

Ο ήχος μας είναι σε μεγάλο βαθμό εμπνευσμένος από τη μουσική σκηνή της Jaffa τη δεκαετία του '70. Ως απόγονοι Εβραίων Mizrahi (Εβραίοι μετανάστες από μη ευρωπαϊκές χώρες), που μεγαλώσαμε στο Ισραήλ ακούγοντας Beatles και Umm Kulthum, παίζοντας σε τμήματα τζαζ μουσικής στο λύκειο και τώρα ζώντας σε τουρκικές και αραβικές γειτονιές του Βερολίνου, ουσιαστικά αποτίνουμε φόρο τιμής και αναβιώνουμε αυτήν την κοινή κληρονομιά στο πλαίσιο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής του σήμερα. Αφού «επιμείναμε» στις ενορχηστρώσεις, οι ερμηνείες στο νέο άλμπουμ μας «Back to the Taverna» είναι πιο τολμηρές, «ενστικτώδεις» διασταυρώσεις και προσφέρουν μια πιο προσωπική και μοντέρνα οπτική. Με νέα και πρωτότυπα κείμενα (στα αγγλικά και εβραϊκά) σε αγαπημένα τραγούδια, όπως Dimitroula Mou, Rampi Rampi και Baxe Tsifliki. Είχαμε επίσης, το προνόμιο να συνεργαστούμε με τον Alex Figueira, ο μουσικός διευθυντής μας σε αυτό το άλμπουμ, που ήταν δίπλα μας από την αρχή μέχρι το τέλος.

Αυτό που βιώνουμε στην Κύπρο αυτή τη στιγμή είναι μια δυτικοποίηση της μουσικής και του πολιτισμού μας. Μπορείτε να αποδώσετε αυτήν τη συμπεριφορά σε κάτι συγκεκριμένο, είναι κάτι που το βιώνετε κι εσείς;

Καθώς ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό, αυτές οι «υιοθεσίες» είναι αναπόφευκτες και οι νέες γενιές συνήθως έλκονται από την κυρίαρχη τάση και απομακρύνονται από τις τοπικές παραδόσεις. Ευτυχώς, υπάρχει κι ένα αντίθετο κίνημα…. ανατολίτευσης, που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να ανακαλύπτουν ξανά τις ρίζες τους, αναγνωρίζοντας τη μοναδική τους αξία και αποκτώντας την επιθυμία να τις διατηρήσουν, ώστε να τις παραδώσουν στην επόμενη γενιά.

Τι μπορεί να περιμένει το τοπικό κοινό, κατά τη διάρκεια της εμφάνισής σας στο Ξαρκής 2023:

Ένα διασκεδαστικό live show για χορό με πολλές μουσικές εκπλήξεις!