Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ολοκλήρωσε την περιοδεία της «Διονυσιακής Περιόδου» με μία συναυλία στο Θέατρο Βράχων το βράδυ της Κυριακής 16 Ιουνίου, αποχαιρετώντας το κοινό του. Υπενθυμίζεται ότι ο γνωστός καλλιτέχνης είχε ανακοινώσει, προ καιρού, ότι θα διακόψει τις ζωντανές εμφανίσεις, χωρίς, ωστόσο, να καταστήσει σαφές αν αυτή η παύση θα είναι προσωρινή ή όχι.
«Μετά από αρκετά χρόνια συναυλιών, φορτισμένα με μια απρόσμενη ανταπόκριση και αγάπη, φτάνει στο τέλος της η "Διονυσιακή" περίοδος. (Αν και όταν επιστρέψω, το Απολλώνειο στοιχείο θα υπερτερεί)», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά.
Στο πρόσφατο βίντεο που κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μίλησε ξανά για την απόσυρσή του από τις συναυλίες για αδιευκρίνιστο διάστημα. Ευχαρίστησε, αρχικά, τους θαυμαστές του, για την υποστήριξή τους όλα αυτά τα χρόνια και δήλωσε ότι η επόμενη συνάντησή τους θα είναι μόνο «δισκογραφική». Σημειώνεται, ωστόσο, ότι προτού διακόψει τις συναυλίες, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα πραγματοποιήσει μια μεγάλη συναυλία υποστήριξης του Συλλόγου συγγενών θυμάτων «Τέμπη 2023».
Ο αποχαιρετισμός του Θανάση Παπακωνσταντίνου
Αφού ερμήνευσε το πολυαγαπημένο «Σιμούν» είπε τα εξής:
«Λοιπόν, θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ! Και εσάς που είστε εδώ σήμερα -και αυτούς που ήτανε στο παρελθόν… Το μεγαλύτερο που έχετε κάνει είναι ότι παραβλέψατε τις ανεπάρκειές μου – ναι, ρε γαμώτο! Και σταθήκατε στην ουσία. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν είναι εύκολο αυτό. Το επόμενο διάστημα θα συναντιόμαστε δισκογραφικά – τουλάχιστον. Θέλω να πω όμως το εξής – το λέω συνέχεια, θα το πω για ακόμη μία φορά.
Νομίζω ότι η ανταπόκριση που υπήρχε και η αγάπη… Νομίζω ήταν υπερβολική! Ακούστε, ακούστε… θα το εξηγήσω για μία ακόμα φορά. Αυτό που έκανα, δηλαδή να ασχοληθώ με τα τραγούδια, εντάξει, ήταν μία ανάγκη που δεν μπορούσα να την ελέγξω… Αντιλήφθηκα όμως ότι το έκανα για τη δικιά μου την ύπαρξη. Για να μπορέσω να σταθώ όρθιος σ’ αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο που είναι η ζωή, έτσι;
Άρα, εν ολίγοις, η δημιουργία είναι μία εγωιστική διαδικασία. Το λέω συνέχεια… Αυτό που στεφανώνει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η θυσία, παιδιά, κι εγώ δεν ένιωσα ότι θυσίασα κάτι.
Οπότε… Κρατήστε τα τραγούδια και ’μένα ξεχάστε με! Επίσης θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ τους συνεργάτες. Και τους σημερινούς και αυτούς που υπήρχαν στο παρελθόν, που μ’ αντέξανε… Μ’ αντέξανε…
Βλέπω διάφορα πρόσωπα εδώ και μπροστά και στους συνεργάτες, λυπημένα και στενοχωρημένα, κ.λπ.
Μη στεναχωριέστε! Ζήστε τη στιγμή! Ζήστε το παρόν! Σα να μην υπάρχει αύριο! Αλλά όμως, αλλά όμως… Όχι άτσαλα. Να θυμάστε πάντα αυτούς που υπήρξαν πριν από ‘μας και αυτούς που θα υπάρξουν μετά από εμάς».
