«Αυτή είμαι εγώ στις 23 Δεκεμβρίου 2008, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου ξαπλωμένη»

25 Δεκεμβρίου σήμερα και όλοι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, παρέα με φίλους και αγαπημένους ανθρώπους. Χαμογελάμε, τσουγκρίζουμε τα ποτήρια και ανταλλάσσουμε ευχές.

 


Article featured image
Article featured image

Υγεία, χαρά, ευτυχία, αγάπη. Λέξεις σκόρπιες που τις λέμε από συνήθεια, ίσως και να τις εννοούμε, αλλά τις λέμε αβίαστα χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε. Ίσως γιατί δεν μας λείπει κάτι από αυτά, ίσως γιατί δεν ξυπνήσαμε ένα πρωί και κάποιος να μας πει δεν σου μένει πολύς χρόνος ζωής.

Σήμερα, μια μέρα χαράς και αγάπης, αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε το κείμενο της Κατερίνας Λιάκου, η οποία ανάρτησε στην προσωπική της σελίδα στο Facebook στις 23 Δεκεμβρίου, την ιστορία της.

Οκτώ χρόνια μετά το πρώτο χειρουργείο, όπου μπήκε για να παλέψει με μία σπάνια μορφή καρκίνου, με τους γιατρούς να είναι σίγουροι πώς δεν θα τα καταφέρει και πώς αν ζούσε, δεν θα μπορούσε ούτε νερό να πιει χωρίς βοήθεια.

Αυτή όμως τα κατάφερε, πάλεψε με τους δαίμονες της και κατάφερε όχι μόνο να νικήσει τον καρκίνο, αλλά να περπατήσει ξανά στις ψηλοτάκουνες γόβες της και να φροντίζει τα παιδιά της όπως μόνο αυτή ξέρει.

 

Ακολουθεί αυτούσια η ανάρτηση

«Σαν σήμερα 23 Δεκεμβρίου 2008 - 23 Δεκεμβρίου 2016. Φέτος αντί για στολισμένα δέντρα, αναμμένα τζάκια και πολύχρωμα φωτάκια λέω να πω χρόνια πολλά σε όλους σας, με ένα μήνυμα λίγο διαφορετικό από τα τετριμμένα.

Αυτή λοιπόν είμαι εγώ 23 Δεκέμβρη 2008, σε ένα κρεβάτι ξαπλωμένη μέσα στον Άγιο Σάββα, μετά από 8 ώρες χειρουργείο... όσα και τα χρόνια σαν σήμερα.

Η ιατρική γνωμάτευση από όλους τους κορυφαίους: Σάρκωμα (σπάνια μορφή καρκινικού όγκου πάνω στους μυς δίπλα στη σπονδυλική στήλη) αν πετύχει το χειρουργείο έχετε το πολύ 2 χρόνια ζωής κα Λιάκου, αλλά δεν θα ξαναπερπατησετε!

Αν δεν πετύχει λυπούμαστε πολύ δεν υπάρχει καμιά ελπίδα είναι θέμα χρόνου. Το χειρουργείο λέει πέτυχε και για τους επόμενους μήνες η φωτογραφία των 3 παιδιών μου στο τζάμι, οι καρτούλες με τις ευχές τους και η εικόνα της Παναγίας ήταν η καθημερινή μου θέα.

Για τους φρικτούς πόνους παρηγοριά η μορφίνη. Οι προτεραιότητές μου άλλαξαν και αντί να σκέφτομαι τι θα φορέσω αύριο στο γραφείο για να δείχνω μια νέα σέξι εφοριακός, σκεφτόμουνα πως θα κάνω 30 βήματα με το μηχάνημα στο διάδρομο του Αγίου Σάββα, όπως μου είχαν επιβάλλει οι γιατροί.

Εγώ έκανα 32 έτσι για την αλητεία και άλλαζα κάθε μέρα μαντήλι στην καραφλίτσα μου γιατί μαλλιά γιοκ! Υπέγραψα να γίνω και πειραματόζωο στην ιατρική σχολή ως σπάνια περίπτωση, για να σωθούν άλλοι κι έτσι είχα 3 φορές τη βδομάδα καμιά δεκαριά φοιτητές παρεούλα να κάνουν πειράματα πάνω μου. Καλά ήταν... δεν υπήρχε και Facebook, πέρναγε η ώρα.

Μια μέρα ένας νευροχειρουργός μου είπε καλό είναι να μεριμνήσετε ποιος θα φροντίζει τα παιδιά σας από δω και πέρα γιατί δεν έχετε ελπίδες και η ποιότητα ζωής σας από δω και πέρα, όσο σας απομένει, θα είναι πολύ κακή δεν θα μπορείτε ούτε να αυτοεξυπηρετείσθε, όχι να φροντίσετε παιδιά!

Απάντησα κι εγώ από μέσα μου: ‘ρε αρχίδι ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις πώς δεν έχω ελπίδα; Και ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις να εγκαταλείψω; Γαμημένε! Δικά μου είναι τα παιδιά, εγώ θα τα φροντίζω μέχρι να πάνε σπίτια τους μαλάκα! Αυτό που είπα απ’ έξω μου ήταν: ‘κ. Κοτά, εγώ το καλοκαίρι θα βγω από δω και θα έρθω να σας βρω πάνω σε 20ποντο τακούνι!

Το έκανα τα κατάφερα. Ανεβοκατέβηκα την κυλιόμενη του Mall για δύο βδομάδες με τακούνι για να έχω ισορροπία, αλλά το έκανα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν είχα να αποδείξω τίποτα σε κανέναν πια, αλλά γι αυτόν που μου είπε ότι δεν μπορώ, μπόρεσα! Κι αυτό θέλω να σου πω κι εσένα για όποιον σου λέει δεν μπορείς να του δείξεις ότι μπορείς.

Όσο ήμουνα εκεί ξαπλωμένη, το μόνο που έλεγα ήταν ας βγω από δω μέσα και όλα θα τα κάνω. Και φυσικά τίποτα δεν είναι εύκολο.. μετά από πολλές μεταστάσεις και άλλα 11 χειρουργεία από τότε, θέλω να σου πω ότι αν έχεις χάσει την πίστη σου στη ζωή και τον εαυτό σου, αυτό που γουστάρεις να κάνεις κάντο και αυτό που θες να είσαι γίνε!

Η υγεία είναι σπουδαίο αγαθό και είναι μεγάλη μαλακία να το θεωρείς δεδομένο. Και θα μου πεις κυρά μου τον πόνο σου στο Facebook βρήκες να τον πεις;

Ναι ρε θα τον πω γιατί μου είπαν ότι πρέπει να περάσουν 8 χρόνια για να μειωθεί ο κίνδυνος και πέρασαν και γιατί είμαι ακόμα εδώ και ακόμα φοράω τακούνια, αγκαλιάζω τα παιδιά μου γελάω και ζω! Ζω! Και επειδή υπάρχουν κάποιοι που μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν μέχρι εδώ την αλήθεια μου, που με ξέρουν αλλιώς, με το χαμόγελο στα χείλη συνήθως και νομίζουν πως τα είχα όλα ρόδινα.

Ένα κουράγιο θέλω να δώσω σε όσους νομίζουν πως τελείωσαν όλα επειδή τους παράτησε η γκόμενά τους ή επειδή χρωστάνε το ρεύμα ή γιατί δεν έχουν λεφτά να πάνε για ρεβεγιόν στην Αράχοβα και μπουζούκια τα Χριστούγεννα.

Εκτιμήστε όσα έχετε ήδη. Ό,τι έχει ο καθένας. Και παλέψτε για ό,τι σας ξημερώσει το αύριο. Συγχωρέστε όποιον δε σας φέρθηκε καλά και πείτε συγγνώμη όπου το χρωστάτε και σηκωθείτε αύριο το πρωί και πείτε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όσα ήδη έχετε. Καλά Χριστούγεννα με υγεία».

 


ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ