Πώς ήταν η πρώτη σου φορά;

Όταν έπεσε η ιδέα στο τραπέζι, γελάσαμε πονηρά. Ποιες θα ήταν άραγε οι πρώτες αντιδράσεις όσων ζητούσαμε να μας μιλήσουν για την πρώτη τους φορά;

 


Article featured image
Article featured image

Επιβεβαιωθήκαμε. Πολλοί γέλασαν αμήχανα, άλλοι ήταν σίγουροι ότι τους κάνουμε πλάκα και πολλοί μας είπαν «Εν έσιει περίπτωση». Υπήρξαν, βέβαια, και αυτοί που δεν είχαν κανένα πρόβλημα.

Όταν τους εξηγήσαμε (ευτυχώς δεν φάγαμε ξύλο), ήταν πρόθυμοι να το κάνουν. Και μπορεί το μυαλό όλων μας να πηγαίνει σε μια πολύ συγκεκριμένη πρώτη φορά -ίσως να φταίει η συγκεκριμένη φράση, ίσως όμως και το πονηρό μυαλό μας-, αλλά εκτός από το σεξ, όλοι μας έχουμε ζήσει πολλές πρώτες φορές στη ζωή μας.

Η πρώτη φορά που οδηγήσαμε, που ταξιδέψαμε, που φιληθήκαμε, που μεθύσαμε, που γίναμε ρεζίλι, που ερωτευτήκαμε και τόσες άλλες πρώτες φορές που χαράκτηκαν στη μνήμη μας και μένουν εκεί για να μας θυμίζουν με νοσταλγία εκείνη την πρώτη φορά, με τα χιλιάδες συναισθήματα και εικόνες.

Ρωτήσαμε, λοιπόν, φίλους και γνωστούς να ανατρέξουν στο παρελθόν και να θυμηθούν εκείνη την πρώτη φορά που έκαναν κάτι (γιατί όχι και σεξ), και θα το θυμούνται έντονα, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

 



Στέλλα Γεωργίου

Η πρώτη μου φορά... που πήρα σκυλάκι! Προσπαθούσα να σκεφτώ μία πρώτη φορά που μου έμεινε έντονα χαραγμένη στο μυαλό και ήταν η ημέρα εκείνη που φέραμε στο σπίτι το σκυλάκι μας, το κοριτσάκι μας, τη Λίντα μας!

Δεν είχα ξανά ποτέ σκυλάκι και έτσι όλα ήταν πρωτόγνωρα! Όσοι έχουν κατοικίδια μπορούν να αντιληφθούν αυτά τα συναισθήματα που νιώθει κανείς όταν πηγαίνει σπίτι και το σκυλάκι τρέχει καταπάνω του, κουνώντας την ουρά λες και είχε να μας δει δέκα χρόνια!

Αν μπορούσα να ζω εκείνη την ημέρα ξανά και ξανά, θα ήταν μαγεία! Νομίζω ήταν η πιο σημαντική «πρώτη φορά» στη ζωή μου μέχρι σήμερα και που με άλλαξε και σαν άνθρωπο!

 

Π.Ι.Β.

Η πρώτη μου φορά...που δοκίμασα mozzarella.

Θυμάμαι να μιλούν για αυτήν, όταν ακόμα το μόνο τυρί που βάζαμε μέσα στη σαλάτα μας ήταν η ελληνική φέτα. Μιλούσαν για τη Mozzarella και ήθελα να πάω Ιταλία να την γευτώ και να την δω έτσι στρογγυλή και γυαλιστερή, όπως την έβλεπα μέσα από φωτογραφίες.

Και το 1993, 24 χρόνια πριν, την έφαγα! Κι ύστερα εξελίχθηκα… Από σκέτη Mozzarella αναζητούσα Buffalo mozzarella και μετά Burrata. Και τις καταβροχθίζω χωρίς καθόλου ενοχές.

 

Σύλια Ιωαννίδου

Η πρώτη φορά που έκανα… ραδιόφωνο. Στα 16 πήγαινα σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, μετά το σχολείο και έβλεπα πως γινόταν μια εκπομπή.

Πήγαινα κάθε μέρα! Όταν μου ζήτησαν να κάνω δοκιμαστικό ο σταθμός… έκλεισε! Και έμεινα εγώ με την γλύκα, από τότε ήμουν τυχερό παιδί. Δεν το άφησα έτσι όμως πήγα στον πειρατικό που άκουγα στο Ράδιο Ακρόπολις και τους είπα ότι θέλω να κάνω ραδιόφωνο, με δοκίμασαν και μαζί με την Ελένη τη φίλη μου ξεκινήσαμε εκπομπή.

Θυμάμαι ήταν Παρασκευή 6 η ώρα το πρωί, ήταν η εκπομπή και εμείς φύγαμε από τα σπίτια μας στις 5:00, αλλάξαμε 2 λεωφορεία. Και να φανταστείς ο μπαμπάς μου δεν το ήξερε. 

Χειμώνας και το στούντιο ήταν ένα σπιτάκι στην Άνω πόλη, τότε παίζαμε με pick ups η κονσόλα ήταν μια σταλιά, αλλά εμένα μου φαινόντουσαν όλα τεράστια. Αξέχαστη στιγμή, το πρώτο on με τα 1000 σαρδάμ.

Το πρώτο τηλεφώνημα από ακροατή –φαντάρο. Το πρώτο τραγούδι με το γαλάζιο βινύλιο της Patti Smith και το wave αξέχαστο! Από τότε, από τα 17 δεν σταμάτησα ποτέ το ραδιόφωνο ακόμα και όταν δεν έκανα εκπομπές.

Ο μπαμπάς το έμαθε κατά λάθος μετά από 3 χρόνια ότι εγώ έκανα ραδιόφωνο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σημείωσε ότι ο μπαμπάς είναι στρατιωτικός.



Νικόλας Φούρναρης

Η πρώτη φορά... που παίξαμε ζωντανά με την μπάντα μου, τους Isla Fortuna στο Into the Limbo, ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ που γίνεται κάθε χρόνο στο εγκαταλειμμένο χωριό Άγιος Σωζόμενος.

Η ιδιαιτερότητα του φεστιβάλ είναι ότι τα συγκροτήματα παίζουν κάτω από τις καμάρες της κατεστραμμένης εκκλησίας (στο χωριό είχε γίνει μάχη το 1974).

Ο ενθουσιασμός και το άγχος συνδυάστηκαν με μια απίστευτη αίσθηση του να παίζεις τα δικά σου τραγούδια μπροστά σε κοινό που είναι στο ίδιο ύψος με σένα, προσθέτοντας στην όλη εμπειρία μια παράξενη οικειότητα.

 

Δήμητρα Γεωργίου

Η πρώτη μου φορά... πίσω από το τιμόνι, ολομόναχη, χωρίς την επίβλεψη κάποιου «μεγάλου» παραμένει αξέχαστη.

Νιώθοντας έτοιμη μετά από πολλά μαθήματα οδήγησης, «πρόβες» σε μεγάλα παρκινγκ σταδίων της γειτονιάς, μετά από μικρές βόλτες με τον πατέρα συνοδηγό να αγχώνεται και να υπερβάλλει πολλές φορές και κυρίως μετά από πολλά «όχι δεν θα πας μόνη σου», κατάφερα να πάρω την έγκριση και έφυγα για την πρώτη μου βόλτα με την αδελφή μου συνοδηγό.

Αν και όλα πήγαιναν καλά ξαφνικά όπως όπως οδηγός, που δεν ήταν η μέρα του, ούτε η δική μου όπως φάνηκε, κατέληξε κολλημένος στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Στο τηλέφωνο ο πατέρας «Στα έλεγα εγώ!».. Εγώ από μέσα μου, «Κάρμα ις ε μπιτς!».

 

Μαρία Χρυσοστόμου

Η πρώτη μου φορά... που έκανα τατουάζ δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν Σεπτέμβριος 1997, τότε ένας από τους καλύτερους ήταν ο Πέτρος στην Ονασαγόρου. Έκλεισα το ραντεβού και περίμενα να περάσει η μια βδομάδα αναμονής, άγχος κρύος ιδρώτας -θα φαίνεται, δεν θα φαίνεται- θα με αποκληρώνουν οι γονείς μου, θα την γλιτώσω; Πέρασα μεγάλο δράμα.

Και μιλούμε για ένα τατουάζ 2cm, λίγο πιο χαμηλά από την κοιλιά. Έρχεται η μέρα πάω στο ραντεβού μου ήμουν στα πρόθυρα της λιποθυμίας. Ξεκινά η διαδικασία. Τι να σου πω τέτοιο συναίσθημα δεν ένιωσα ποτέ μου, δεν ξέρω καν πως να το περιγράψω, δεν πόνεσα καθόλου.

Κράτησε περίπου 20 λεπτά, και όταν τελείωσε ήθελα να κλάψω. Πλήρωσα, κατέβηκα τις σκάλες, απομακρύνθηκα λίγο και guess what; Επέστρεψα πίσω και έκλεισα ραντεβού για το επόμενο τατουάζ. Από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια και 14 τατουάζ και οι γονείς μου δεν με αποκλήρωσαν ακόμα.

 

Ανδρέας Κίζης, 28 ετών

Η πρώτη φορά που... οδήγησα, λίγο πριν πάρω το δίπλωμα. Είχα ήδη προχωρήσει με τα μαθήματα οδήγησης, και φυσικά θεωρούσα ότι τα ήξερα όλα. Ένα βράδυ λοιπόν, ήταν καλοκαίρι, και με τους φίλους μου αποφασίσαμε πώς έπρεπε να πάμε μια βόλτα, για να δοκιμάσω το ταλέντο μου.

Ένα τζιπ 8 θέσεων, βαρύ και παλιό. Πήρα τα κλειδιά (κρυφά) και μπήκα στα αυτοκίνητο, με τους φίλους μου να σπρώχνουν μέχρι την επόμενη γειτονιά, για να μην ακούσει κανείς το αυτοκίνητο να ξεκινά.

Θα σου πω ότι μπήκαν όλοι μέσα -7 άτομα – φορώντας τα κράνη από τις μοτοσυκλέτες που είχαμε και ξεκινήσαμε τη βόλτα. Εγώ ψαρωμένος και αγχωμένος στο φουλ, έκανα βόλτα το τετράγωνο και πέρασα μπροστά από το σπίτι μου (ναι μπροστά από το σπίτι μου).

Στην πορεία της διαδρομής, το αυτοκίνητο μου έσβησε 3 φορές, στην αλλαγή της ταχύτητας (όταν δεν πήγαινα με πρώτη), κλωτσούσε σαν άλογο και τελικά επιστρέψαμε στο σπίτι, σώοι, σπρώχνοντας και πάλι αυτό το θηρίο.

 

Μήνα Χρυσάνθου

Η πρώτη φορά... που πήρα τον πρώτο μου μισθό. Ήταν η μέρα που ένιωσα ότι πλέον είμαι ανεξάρτητη (αν και αυτό κράτησε μόνο λίγες ώρες μέχρι που τα έφαα και ζήτησα λεφτά από τους γονείς μου).

Θυμάμαι ότι είχα shopping basket σε διάφορα site και απλά περιμέναν να πατήσω το «complete purchase».  Επίσης θυμάμαι να μπαίνω συνεχώς στο account μου στην τράπεζα να ελέγχω πόσα χρήματα μου είχαν μείνει και συνεχώς έδειχνε μηδέν.

Ένα πράγμα που δεν θα ξεχάσω είναι η πρώτη μου μεγάλη αγορά με τα δικά μου χρήματα από τον μισθό μου και ήταν μια τσάντα. Επίσης θυμάμαι ότι ήθελα να βγάλω έξω και να κεράσω τους φίλους μου, αν και αυτό δεν έγινε ποτέ.

 

Μιχάλης Μιχαηλίδης

Η πρώτη μου φορά… που με κυνήγησε κόκορας

Πρέπει να ήμουν 3 ή 4, στο χωριό, κοντά στο σπίτι του παππού μου. Δίπλα ακριβώς ήταν το σπίτι του ιερέα του χωριού και κάτω από τη σκάλα που οδηγούσε στον πάνω όροφο του σπιτιού υπήρχε ένα κοτέτσι. Από περιέργεια θες, από αφέλεια, από κουταμάρα (είπαμε, ήμουν 3 ή 4), αποφάσισα σε ανύποπτο χρόνο, και ενώ είχα καταφέρει να ξεφύγω από τα βλέμματα των μεγάλων, να μπω στο κοτέτσι και να αναστατώσω τις κότες.

Λογάριαζα όμως χωρίς τον «προστάτη» της klan. Χωρίς να καταλάβω τι και πως, βρέθηκα να τρέχω και ξοπίσω μου να τρέχει ο κόκορας. Για κακή του τύχη, από τον φόβο μου έτρεχα σαν τον Bolt -πριν γεννηθεί καν ο Τζαμαϊκανός σπρίντερ. Για κακή μου τύχη, λίγο παρακάτω έχασα τα πόδια μου και έπεσα.

Χρειάζεται να πω ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Σε μερικά δευτερόλεπτα ήταν στην πλάτη μου, εγώ μπρούμυτα στο έδαφος κι αυτός να έχει γαντζώσει με τα πόδια του στο φανέλα και να με «κτυπούσε» με το ράμφος του -ή όπως αλλιώς το λένε. Μπορεί να έχασα μια φανέλα, αυτός όμως έχασε τον χρόνο του, πολύ απλά γιατί ποτέ δεν κατάφερε να μου προκαλέσει φοβία. Αντιθέτως, έκτοτε όποτε πετύχω πετεινό αρχίζω αμέσως τα πειράγματα. Απολαμβάνω πολύ να τους κάνω έξω φρενών. Εξάλλου, δεν θέλει και πολύ ένας κόκορας να τα πάρει στο κρανίο, δεν είναι;

Μάλιστα, το διάστημα που είχε κυκλοφορήσει ο Γιώργος Χατζιηπερής τον δεύτερο Τεμπέλη Δράκο με τα υπέροχα παιδικά τραγούδια, ο «Κόκορας» με την ερμηνεία του Σαββόπουλου έχει παίξει πολλές φορές στο repeat, σε βαθμό που τα κορίτσια σπίτι είχαν βαρεθεί να το ακούνε. Τι να κάνουμε, αγαπάμε κόκορες!

 

Κούλλα Θεμιστοκλέους



Η πρώτη φορά… που γνώρισα τον άνθρωπο, που θα άλλαζε την ιδιοσυγκρασία μου (σόρι Κώτσιο μου, αλλά εσύ άλλαξες το είναι μου)

Μια φορά και έναν καιρό ήμουν εγώ, στο σύμπαν ΔΙΑΣ. Και εκεί που απλώς έκανα τη δουλειά μου, ήρθε μια σκιά να καλύψει το φως. Είχα λέει αρχισυντάκτρια την Πόπη (όνομα και μη χωριό) και κάποια κορού από την Ελλάδα (μια καλαμαρού) την έπαιρνε τηλέφωνο να της κάνει παρατηρήσεις για τη διόρθωση του περιοδικού. Η Πόπη σωστή και δίκαιη με υποστήριζε, εννοείται ότι δεν έφταιγα εγώ.

Μια–δυο φορές, πήρε θάρρος το καλαμαρούι. Εγώ από την άλλη τα «πήρα» στο κρανίο. Ήταν συνεργάτιδα, μου είπαν, θα ερχόταν κάποια στιγμή, ανυπομονούσα να τη γνωρίσω… να ζητήσω εξηγήσεις… μα τι στο καλό;

Και η μέρα έφτασε, ένα ζευγάρι κόκκινες μπότες, μια φούστα από ύφασμα αλεξίπτωτο και μαλλί καρέ. Αυτό που έβλεπα ταίριαζε με αυτό που είχα στο μυαλό μου!

Η σκιά έφυγε και από τότε μαζί μας, γύρω μας, πάνω και κάτω μας, υπάρχει μόνο φως. Αυτό της αλήθειας… Animo, Σύλια, όπως λέει και ο φίλος Gustavo, πάει να πει cheer up…

 

Άγγελος Χρίστου

Η πρώτη φορά που... «οδήγησα» αυτοκίνητο. Ήμουν 12 χρονών και είχαμε πάει στο εξοχικό μας στο χωριό.

Έπιασα το αυτοκίνητο της μητέρας μου κρυφά. Δεν ξέρω ούτω εγώ πως κατάφερα να το ξεκινήσω. Ούτε καν δεν ήξερα πως πρέπει να βάλεις ταχύτητα μέσα.

Επειδή ήταν κατήφορο όμως, το αυτοκίνητο πήρε μπρος. Πήγαινα μόνο ευθεία μέχρι που σταμάτησα πάνω στο δέντρο της γειτόνισσας.   

 

Μιχάλης Λευκάτης

Ήταν τραυματικό. Ήταν οδυνηρό. Είχε μεγάλη διάρκεια και δεν έλεγε να τελειώσει.

Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα. Ήμουν γύρω στα 7, όταν η μητέρα μου πρότεινε σ’ εμένα και στον αδερφό μου να πάμε κατασκήνωση στην Ελλάδα, ένα ταξίδι που διοργάνωνε η τράπεζα όπου η μητέρα μου εργαζόταν.

Η ιδέα μου άρεσε, αλλά ο ενθουσιασμός ήρθε όταν έμαθα πως την προτελευταία μέρα της κατασκήνωσης θα πηγαίναμε για επίσκεψη στο θρυλικό ΜΙΝΙΟΝ (ναι, τότε υπήρχε ακόμα)! Ε, δεν το έχανα με τίποτα! Άσε που ήθελα πολύ και το στάβλο του Μικρού μου Πόνυ, που στην Κύπρο δεν υπήρχε πουθενά.

Ήταν η μόνη μου ευκαιρία να το αποκτήσω. Βροντοφώναξα «Yes I do» και ακούστηκε στα πέρατα της Κύπρου.

Από την πρώτη στιγμή που πάτησα πόδι στον κατασκηνωτικό χώρο τον μίσησα! Ήθελα να φύγω αμέσως. Ήθελα να εξαφανιστώ. Ήθελα να βάλω μαύρη εικόνα προφίλ στο Facebook πριν ακόμα ανακαλυφτεί.

Aπαίσιο φαγητό, στη μέση του πουθενά, τηλεόραση ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, εγερτήρια, καθαριότητες, σιωπητήρια… Χάλια, χάλια, χάλια. Και το χειρότερο, έπρεπε να αντέξω όλο αυτό για 18 ημέρες!

Επαναλαμβάνω ήμουνα 7. Το κλάμα που έκανα δεν το έκανε ούτε η Κάντυ – Κάντυ όταν πέθανε ο Άντονι. Ο αδερφός μου προσπαθούσε να με συνεφέρει, αλλά μάταια. Είχα μπει σε πλήρη άρνηση. Ούτε μπάνιο δεν ήθελα να κάνω. Μετρούσα τις ημέρες μέχρι τη λύτρωση.

Και επειδή όταν κάτι αρχίζει στραβά τελειώνει με πόνο, ο σκοπός του ταξιδιού μου δεν επετεύχθη: ο στάβλος του Μικρού μου Πόνυ ήταν έλλειψη στο Μινιόν έτσι επέστρεψα στη νήσο Κύπρο με «δύο χείλη καμένα», πιο αδύνατος από ποτέ, αφού δεν έτρωγα, πιο βρωμερός από ποτέ αφού δεν λουζόμουν, πιο στραγγισμένος από ποτέ αφού είχα κλάψει ποτάμια και από τα 7 μου να σιγοψιθυρίζω την αέναη φράση «Σαν την Κύπρον εν έσιει».

 

Γιώτα Κούνουνου



Η πρώτη φορά που... έβγαλα μόνη μου δόντι. Υπολογίζω πως θα ήμουν 7 χρονών εγώ και 8 ο αδερφός μου.

Είχα ένα συγκεκριμένο δόντι που ήταν «ετοιμόρροπο» και ο αδερφός μου προσπαθούσε να με πείσει να το βγάλουμε με τον παραδοσιακό τρόπο, ο οποίος όπως υποστήριζε ήταν να το δέσουμε με μια κλωστή και την άλλη άκρη της κλωστής να τη δέσουμε πάνω στο χερούλι της πόρτας. Έπειτα να κλείσουμε με δύναμη την πόρτα ώστε να βγει.

Μόλις βρήκαμε ευκαιρία και μείναμε μόνοι μας στο σπίτι, αποφασίσαμε να το επιχειρήσουμε. Το δόντι βγήκε με επιτυχία, αλλά ο πόνος ήταν αβάσταχτος και τον θυμάμαι μέχρι σήμερα. Από τότε μου έμεινε τραύμα και φοβάμαι τους οδοντίατρους.

 

Ονούφριος Σωκράτους

Η πρώτη φορά που... βγήκα σε αεροπλάνο. Επειδή έχω γενικότερα τάσεις φυγής, ήθελα από μωρό να κάνω ταξίδια, να δω τον κόσμο. Όταν επιτέλους κατάφερα να μαζέψω μόνος μου τα ναύλα για το εισιτήριο, σε ηλικία 16 ετών, ήθελα να ζήσω την εμπειρία του ταξιδιώτη σαν ιεροτελεστία.

Ετοίμασα βαλίτσα, 3 ημέρες πριν (πράγμα που δεν κάνω σήμερα), έφτασα στο αεροδρόμιο 3 ώρες πριν από την πτήση για να απολαύσω τον καφέ και το σάντουιτς του αεροδρομίου, να αγοράσω ξένο τύπο που δεν έβρισκες εύκολα στα περίπτερα τότε και να ψωνίσω duty free. Όταν επιβιβάστηκα στο αεροσκάφος, το θυμάμαι σαν σήμερα, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από χαρά, ένιωθα ότι ήμουνα έτοιμος να χαθώ στην πολυπολιτισμικότητα, με τους χάρτες στο σακίδιο μου και τις φωτογραφίες από τα αξιοθέατα που έπρεπε να εξερευνήσω.

 

Μαρίνα Χρυσοστόμου

Η πρώτη φορά... που μέθυσα μέχρι αηδίας.

Θεσσαλονίκη 2005, φοιτήτρια τότε είχαμε βγει παρέα να διασκεδάσουμε σε γνωστό club της πόλης. Ήμασταν περίπου 10 άτομα, και είχαμε πιει τον αγλέορα.

Σε κάποια φάση στο τραπέζι μείναμε εγώ και μια φίλη, όλοι οι άλλοι βγήκαν έξω να πάρουν αέρα γιατί τους είχε πειράξει το ποτό. Όταν κατάλαβα τι είχε γίνει εκνευρίστηκα, αφού είχαν χαλάσει την παρέα και ζήτησα και το λόγο.

Εμείς όμως απτόητες, πίναμε κανονικά μέχρι που και η φίλη μου έπεσε κάτω από το πολύ ποτό. Οι υπόλοιποι που είχαν πλέον συνέλθει την έβγαλαν έξω, για να την συνεφέρουν.

Εγώ πλέον είχα μείνει μόνη μου με μισό μπουκάλι βότκα. Την οποία ήπια και μετά το μόνο που θυμάμαι ήταν να ξυπνάω στην αγκαλιά του σερβιτόρου, ο οποίος προσπαθούσε να με βγάλει έξω ενώ όταν ξανάνοιξα τα μάτια μου, ο barman μου έδινε νερό και γύρω οι φίλοι μου να με κράζουν.

Το επόμενο πρωί άκουσα τον εξάψαλμο από τις φίλες μου, μέχρι το βράδυ που ξαναβγήκα «χαλαρά», με ένα φίλο. Το επόμενο πρωί με βρήκε στο νοσοκομείο για πλύση στομάχου. Δεν ξαναβγήκε κανείς μαζί μου γιε ένα μήνα. Τουλάχιστον τα έφτιαξα με τον barman, είχαμε βλέπεις πολλά κοινά.



Αντρέας Παναγιώτου

Η πρώτη μου φορά... που έδωσα εξέταση στο Πανεπιστήμιο

Ξέρω, θα πείτε, ε και σιγά το πράγμα. Όμως η πρώτη φορά που έδωσα εξέταση στο Πανεπιστήμιο, με έκανε να αναθεωρήσω τον τρόπο που διάβαζα και οργάνωνα τη σκέψη μου μέχρι τότε.

Πρώτο έτος εγώ, βρίσκω την ύλη του μαθήματος – τυπολογία πολιτικών συστημάτων νομίζω λεγόταν, το οποίο να σημειώσω ότι ήταν και από τα πιο δύσκολα της σχολής και μόλις στο τρίτο έτος κατάφερα να το περάσω – διαβάζω με τον τρόπο που ήξερα στο Λύκειο και πάω να δώσω εξέταση για πρώτη φορά.

Μπαίνουμε σε ένα μεγάλο αμφιθέατρο με 200-300 άλλους φοιτητές, έτοιμοι να δώσουμε την εξέταση. Άλλοι για πρώτη φορά, άλλοι, δε, για πολλοστή. Μοιράζουν οι βοηθοί του καθηγητή τα γραπτά, το παίρνω στο χέρι μου και αρχίζω να το διαβάζω. Κενό... Γυρίζω και βλέπω δίπλα μια συμφοιτήτρια μου και γελάμε ταυτόχρονα.

Σχεδόν δεν καταλάβαινα τις ερωτήσεις, αφού εμείς θεωρούσαμε πως θα έπρεπε απλά να παραθέσουμε κάποια στοιχεία, ενώ οι ερωτήσεις ήταν πολυεπίπεδες και χρειαζόταν να συνθέσεις πολλά κεφάλαια από την ύλη για να απαντήσεις. Όσο και να τις βλέπαμε, δεν άλλαζε κάτι. Μόλις πέρασαν τα πρώτα 20 λεπτά που είσαι υποχρεωμένος να παραμείνεις στην αίθουσα, σηκώθηκα, παρέδωσα το γραπτό και έφυγα. Εκείνη την ώρα κατάλαβα ότι θα έπρεπε να αλλάξω άρδην τον τρόπο που μελετούσα, εάν ήθελα να βγάλω το Πανεπιστήμιο. Και έτσι έκανα.


ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ