Γιατί να κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις… (και δεν μιλούμε κατ’ ανάγκη μόνο για την κροτίδα που «έφαγε» το ball boy, αλλά για όλες τις φωτοβολίδες που έπεσαν με αποδέκτη κάποιο ποδοσφαιριστή, παράγοντα, φίλαθλο…). Επειδή συνηθίσαμε να τρώμε φωτοβολίδες από ανεγκέφαλους, δεν σημαίνει κιόλας ότι όλοι αυτοί οι γελίοι πρέπει να μένουν στο απυρόβλητο. Ας αναλάβει επιτέλους κάποιος την ευθύνη να τους εξαφανίσει.

Ένα παιδάκι που βρισκόταν μέσα στο γήπεδο, πέφτει ξαφνικά στο έδαφος από έκρηξη κροτίδας που έσκασε ακριβώς δίπλα του. Ευτυχώς, τη γλύτωσε με μικρά τραύματα, παρόλο που είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο μετά τον τραυματισμό του. Κι αν ω μη γένοιτο η κροτίδα ή μια φωτοβολίδα έπεφτε πάνω του; Αν ω μη γένοιτο έπεφτε πάνω σε άλλο παιδί; Αν ω μη γένοιτο πέσει στο μέλλον πάνω σε άλλο παιδί ή στον οποιονδήποτε;

Σενάριο καθόλου απίθανο, αν αναλογιστεί κανείς πόσες εκατοντάδες κροτίδες και φωτοβολίδες μπήκαν στο Τσίρειο το βράδυ της Δευτέρας. Και δεν ήταν μόνο αυτά που εκσφενδονίζονταν από τους μαινόμενους οπαδούς.

«Αυτό που έγινε είναι αθλιότητα που δεν έζησα ποτέ ξανά στη ζωή μου και πέρασα και από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν έζησα ποτέ αυτό το πράμα. Έπεσαν 1200 κροτίδες, πέτρες, να τρώμε ξύλο από σεκιουριτάδες. Εμένα δεν με ενδιαφέρει, περαστικός είμαι. Εγώ σε αυτό το γήπεδο βλέπω περίεργα πράγματα. Πρέπει να υπάρχει ασφάλεια και η ασφάλεια επιβάλλεται από τη νομοθεσία. Αν δεν υπάρχει τάξη από τη νομοθεσία δεν μπορούν να λυθούν αυτά», ήταν τα λόγια του Γιώργου Δώνη μετά τη λήξη του παιχνιδιού.

 

Γιατί και πώς μπήκαν όλα αυτά στο γήπεδο; Τι κάνει η αστυνομία και τι η Ασφάλεια (Stewards); Είναι επαρκής η εκπαίδευσή τους για να αντιμετωπίσουν ή να αποτρέψουν τέτοιου είδους επεισόδια;

Αυτή τη φορά ο μικρός γλύτωσε, ευτυχώς. Δεν είμαστε μακριά πάντως από το να θρηνήσουμε νεκρό σε κυπριακό γήπεδο…

Γιατί να κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις, πίσω από την ανεπάρκειά μας…