Πολύ συχνά αναλωνόμαστε σε συζητήσεις τύπου «αυτό, τώρα, έπρεπε να το δημοσιεύσουμε;», ενίοτε αμφιταλαντευόμαστε αν μια συνέντευξη ή μια είδηση αφορά τους πολλούς, ενώ ως επί το πλείστο προσπαθούμε να επινοήσουμε θέματα που δεν είναι τόσο επικαιρικά έτσι ώστε να διαφοροποιηθούμε από τα περισσότερα Μέσα που υπάρχουν στο κυπριακό διαδίκτυο.

Σαφώς και δεν είναι όλα για όλους, το καθετί όμως αφορά κάποιον ή κάποιους. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο τα Μέσα να μας σερβίρουν «εξατομικευμένο περιεχόμενο», δίνοντας στους αναγνώστες μόνο τις ειδήσεις που τους ενδιαφέρουν και τους αφορούν, προτείνοντάς τους ανάλογο με τα ενδιαφέροντά τους οπτικοακουστικό περιεχόμενο {δες σχετικά εδώ: https://goo.gl/WmyWvw}, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε και πράγματα που δεν μας αφορούν τόσο, αλλά προφανώς αφορούν κάποιους άλλους.

Απ’ όλα όσα δημοσιεύσουμε, αρκετά γίνονται viral, κάποια μένουν στα αζήτητα (ανάμεσά τους και πολύ σοβαρά άρθρα με πολλές ώρες δουλειάς που όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος δεν αφορούν τη μάζα), ενώ σίγουρα, εμείς, ως συντακτική ομάδα της CITY, ξεχωρίζουμε ορισμένα από αυτά, ο καθένας για τους δικούς του προσωπικούς λόγους. Αυτά είναι που προσπαθήσαμε να μαζέψουμε πιο κάτω, σε ένα άρθρο που έγινε εν είδει προσωπικής ανασκόπησης.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ

Μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες ήταν η στιγμή του εντοπισμού οστών αγνοουμένων στη Γαλάτεια της Καρπασίας. Ήμασταν εκεί την ώρα που έγινε η εκταφή των οστών του πρώτου από τους αγνοούμενους που είχε βρεθεί μια μέρα πριν, ενώ μπροστά στα μάτια μας η ομάδα των Ε/κ και Τ/κ αρχαιολόγων της ΔΕΑ αποκάλυψε το παπούτσι και στη συνέχεια τα οστά και δεύτερου αγνοούμενου. Συγκλονισμός και δέος ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα που βιώσαμε εκείνη τη μέρα. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/ErFFGw

Σε μια άλλη περίπτωση και σε μια άλλη πτυχή του δράματος του 1974, επισκεφθήκαμε πρόσφυγες σε Συνοικισμούς, ζητώντας από αυτούς να μας πουν… τι πρόλαβαν να πάρουν μαζί τους φεύγοντας το ’74. Η ταραχή τους εξιστορώντας μας τι συγκλονιστικές στιγμές του ξεριζωμού αποτυπώθηκε σε ένα πολύ ενδιαφέρον φωτορεπορτάζ, τις φωτογραφίες του οποίου τράβηξε η εικαστική θεραπεύτρια Λένια Γεωργίου η οποία ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν ασχολήθηκε με πρόσφυγες από διάφορα μέρη του κόσμου. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/JpRZ3r

Σε ότι αφορά στις συνεντεύξεις, ξεχωρίζω σαφέστατα την κουβέντα που κάναμε ένα απόγευμα με τη Νατάσα Κλεάνθους, η οποία μου μίλησε για την ωραία εμπειρία που αποκόμισε δουλεύοντας οικειοθελώς ως δασκάλα στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Κύπρου. Μεγάλη αρετή να μπορείς να απομονώνεις τα όμορφα ενός επαγγέλματος-λειτουργήματος ακόμα και μέσα σε όχι και τόσο ευνοϊκές συνθήκες! Μια δασκάλα που τιμά στο έπακρο τον τίτλο της. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/SFTvSj

Στα highlight της χρονιάς ήταν και η συνέντευξη με τον ελληνικής καταγωγής παρ’ ολίγον Πλανητάρχη, Michael Dukakis, ο οποίος πριν από 30 σχεδόν χρόνια έγραψε ιστορία ως ο πρώτος Ελληνοαμερικανός υποψήφιος για την προεδρία των Η.Π.Α. Και παρόλο που δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος με πλανητάρχη τον Dukakis, εντούτοις η κουβέντα που έκανε ο Γιάννης Πέτεβης μαζί του ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/82fHxt

Ξεχωριστή στιγμή ήταν και η συνάντηση-συνέντευξη της Ιωάννας Χριστοδούλου με τα δυο παιδιά-πρωταγωνιστές της κυπριακής ταινίας «Αγόρι στη Γέφυρα». Ο Κωνσταντίνος Φαρμακάς και ο Γιώργος Δημητρίου, μόλις στα 15 τους, απολαμβάνοντας τα μάφιν τους μάς διηγήθηκαν με χιούμορ, ένα ασύλληπτο επαγγελματισμό και συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον, τις εμπειρίες τους. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/ELSXCE

ΓΙΩΤΑ ΚΟΥΜΟΥΡΟΥ

Καθημερινά γνωρίζουμε και ερχόμαστε σε επαφή με κάθε λογής ανθρώπους. Ο κάθε ένας από αυτούς, μέσα από τη ζωή, τα βιώματα, ή τη δουλειά του, έχει κάτι να σου διδάξει. Εγώ προσωπικά, είχα την τύχη και τη χαρά να συναναστραφώ με αρκετό κόσμο και να μάθω πολλά πράγματα στο πλαίσιο της δουλειάς μου.

Ο κύριος Γαβρίλης από τη Λεμεσό, ο οποίος εργάζεται ως ιδιωτικός φρουρός ασφαλείας, βρήκε στο δρόμο το πορτοφόλι ενός Κινέζου πολίτη που διαμένει στην πόλη, μέσα στο οποίο μάλιστα υπήρχαν πολλά χρήματα, και το παρέδωσε στην Αστυνομία. Πόσοι από εμάς θα έπρατταν το ίδιο; «Εγώ έκανα αυτό που μου υπαγόρευσε η συνείδησή μου» μού είχε αναφέρει μεταξύ άλλων. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/dwX8ff

Δεν ήξερα και πολλά για το επάγγελμα του ταριχευτή ζώων, γνωρίζοντας όμως τον κύριο Άριστο Αριστοφάνους και συναντώντας τον στο όμορφο σπίτι του στην είσοδο του χωριού Αλεθρικό, έμαθα τα πάντα. Με ξενάγησε στο εργαστήρι του, μου εξήγησε τη διαδικασία ταρίχευσης ζώων και ακολούθως με οδήγησε σε μια μικρή αποθήκη όπου υπάρχουν πάνω από 600 διαφορετικά ζώα, τα οποία ταρίχευσε ο ίδιος. Μια τέτοια εμπειρία δύσκολα την ξεχνάς. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/GB2f2M

Τον Ταράμ τον γνωρίσαμε αρχικά μέσα από τη σατιρική εκπομπή του Κώστα Πρίγκιπα, μέσω της προσπάθειας που κάνει να ερμηνεύσει τους στίχους διάφορων ελληνικών τραγουδιών. Εγώ όμως γνώρισα μια διαφορετική πλευρά αυτού του ανθρώπου. Κατάγεται από την Ινδία, είναι Σιχ, δεν τρώει βοδινό, δεν καταναλώνει αλκοόλ και από την ημέρα που γεννήθηκε δεν έκοψε ποτέ ούτε τα μούσια ούτε τα μαλλιά του, τα οποία αναγκαστικά κρύβει μέσα στα χρωματιστά τουρμπάνια που φορεί στο κεφάλι του. Όπως μου εκμυστηρεύτηκε, αρκετοί Κύπριοι τον μπερδεύουν με μουσουλμάνο και αυτό τον ενοχλεί. Το να μαθαίνεις πράγματα και να λύνεις απορίες που τυχόν έχεις για μια άγνωστη θρησκεία, είναι νομίζω μοναδική εμπειρία. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/nN12Eo

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΙΗΣ

Δεκάδες συνεντεύξεις και θέματα, που από τρέλες και απίθανες ιδέες πετύχαμε να υλοποιήσουμε και να τις μοιραστούμε και με μερικούς ακόμη. Κάποιες με επιτυχία και άλλες χωρίς μεγάλη ανταπόκριση. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία, ποτέ δεν είχε.  Σημασία έχει ότι βρήκα πολλά που θα ήθελα να εντάξω σε αυτή την (πολύ) μικρή λίστα.

«H στιγμή του εντοπισμού οστών αγνοουμένων στη Γαλάτεια της Καρπασίας» ήταν ίσως μία από τις συγκλονιστικότερες και πιο ουσιαστικές δημοσιογραφικές εμπειρίες που βίωσα και πιθανόν να βιώσω μελλοντικά. Δεν ξέρω αν μπορείς να εξηγήσεις με λόγια όλα εκείνα τα συναισθήματα που αναμιγνύονταν την ώρα της ανεύρεσης και εκταφής οστών αγνοουμένων, σε ένα σημείο που είχαν προσπαθήσει ανεπιτυχώς πολλές φορές ομάδες της ΔΕΑ. Και η χαρά. Αυτή η χαρά στα πρόσωπα της ομάδας που κάποιες οικογένειες θα ησύχαζαν επιτέλους από αυτό το μαρτύριο της αναμονής. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/zc8y1P

Έπειτα, επέλεξα το άρθρο «4 Τ/κ μάς εξηγούν γιατί δεν γιορτάζουν την ημέρα ανακήρυξης του ψευδοκράτους»), γιατί με έκανε να νιώσω όμορφα και μου χάρισε ελπίδα. Ελπίδα ότι αυτός ο τόπος έχει μέλλον γιατί έχει ανθρώπους που τον αγαπούν και που τον νοιάζονται πραγματικά, μακριά από κάθε λογής συμφέροντα. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/gfxYVu

Στη συνέχεια έρχεται η «Η Έλενα είναι στα 36, μονογονέας με δύο παιδιά» που εκτός από hit σε clicks, ξεχώρισε στο δικό μου μυαλό για τη δύναμη που έβγαλε μέσα από τα λόγια και φυσικά τις πράξεις της. Σε μια κοινωνία που η κάθε λέξη, μορφασμός και επιλογή κρίνεται αυστηρά, το να πατάς γερά στα πόδια σου και να στηρίζεις τις αποφάσεις σου κόντρα στο «τι θα πει ο κόσμος», είναι τουλάχιστον γενναίο και αξιοσημείωτο. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/XvxK3o

Ακολουθεί το «Κάποιες φορές νιώθουμε ότι είμαστε η μόνη γκέι οικογένεια με δύο μπαμπάδες στην Κύπρο». Γνωρίζαμε ότι ενδεχομένως θα δεχόμασταν αρνητική κριτική για το εν λόγω άρθρο, όπως και έγινε. Μόνο που τίποτα δεν μπόρεσε να επισκιάσει την ουσία όσων μας είπαν στη συνέντευξη οι δύο μπαμπάδες. Αγάπη. Μόνο αυτό χρειάζεται για να μεγαλώσεις μια οικογένεια σωστή. Αυτό χρειάζεται για να επιβιώσεις. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/Xoet46

Για το τέλος άφησα το «Αλήθειες και ψέματα για τα χελωνάκια στην παραλία του Ασπρόκρεμμου». Όταν εν μέσω πυρών σ’ ένα εμπόλεμο διαδικτυακό πεδίο, καταφέρνεις με ψυχραιμία να παρουσιάσεις μία κατάσταση στην πραγματική της διάσταση, με στοιχεία, χωρίς υπερβολές, χωρίς «κατηγορώ» και ανούσιες πομπώδεις δηλώσεις, αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να ξεχωρίσεις. Δες εδώ σχετικό άρθρο: https://goo.gl/NQX4cC