Και ξαφνικά εκεί που η πρωτεύουσα γέμισε από τα φανταχτερά χρώματα του ουράνιου τόξου, με οικογενειάρχες και παιδιά να διατρανώνουν τη στήριξη τους στη διαφορετικότητα… ξεπροβάλλει στο βάθος η μαύρη-μαυρίλα! Ένα μπουλούκι στο χρώμα του «κατρά» (όπως και τα μυαλά τους) με τις μαύρες περικεφαλαίες και τα μαλλιά κοτσίδα να ανεμίζουν στο πουθενά.
Επικεφαλής ο «παχουλοδροσάτος μουτζαχεντίν», με το μαυροφούστανο έτοιμο να εκραγεί (από τη νηστεία). Και με βηματισμό αλά Μωάμεθ του Πορθητή (βέβαια στο πολύ πιο βαρύ, εξαιτίας πάντα της νηστείας), μπροστάρης στον αγώνα κατά της επερχόμενης καταστροφής της Κύπρου. Οι ακόλουθοι, επίσης με τα μαύρα μάξι που κόβουν μέση, και με τα λάβαρα στο χέρι να ψάλλουν το «Ησαΐα χόρευε»… ή στην προκειμένη το «Ησαΐα χώνευε»…
Ο «Ακάθιστος» αντηχεί απ’ άκρου σ’ άκρο (αν και πολύ θα ήθελαν να ήταν καθιστοί), ενώ μαζί με τα εκκλησιαστικά συνθήματα «Ναι στη φιλοθεΐα», «Από νήσος Αγίων… νήσος αγρίων», «Υποδούλωση στα πάθη τα αισχρά θα φέρει στην Κύπρο μας ασήκωτη σκλαβιά» καταμαρτυρούν τον προοδευτικό χαρακτήρα ενός ευρωπαϊκού, κοσμικού κράτους (μίσιη μου).
Μάλιστα, το μπουλούκι των μουτζαχεντίν σε κάποια στιγμή εντοπίζεται στα σκαλοπάτια του προεδρικού μεγάρου, με τα όλο αγάπη συνθήματα καταγεγραμμένα σε τεράστια πλακάτ, και με τηλεβόες ανά χείρας, ώστε να διαδοθεί το βροντερό μήνυμα του θεού και της «χριστιανοσύνης». Αλήθεια Πρόεδρε, και αυτό είναι απορία, σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα αντίκριζε κανείς τη χθεσινή εικόνα έξω από τον πλέον ιερό χώρο της Δημοκρατίας. Το μόνο πλακάτ που έλειπε, χωρίς υπερβολή, ήταν το «Μπείτε σκύλοι αλέστε».
Και να σου και ο μπροστάρης παχουλοδροσάτος που εγκατέλειψε για λίγο τη χλιδή των εκατομμυρίων για να σώσει το νησί από τους κολασμένους, να βγάζει λόγο με τη συνοδεία της στρατιάς των μουτζαχεντίν του Σταυροβουνίου αλλά και των λοιπών κουβαλητών (τόσο καιρό σας τάιζα, τώρα πρέπει να μου το ξεπληρώσετε), που αν τους ρωτούσες κάτι στα ελληνικά δεν ήξεραν να σου απαντήσουν.
Βέβαια, τα απείρου κάλλους επεισόδια δεν μπορώ να τα κακίσω γιατί ήταν θέλημα θεού… Ζήτω το θεοκρατικό μας καθεστώς. Ζήτω ο Αγιατολάχ Χομεϊνί!
