Για τη Μαριάννα Παφίτη έχουμε γράψει πολλές φορές. Δεν ξέρω αν μετά από τόσα δημοσιεύματα έχουμε πετύχει κάτι ή αν συμβαίνει και εδώ αυτό που συμβαίνει συνήθως στην Κύπρο έπειτα από τόση προβολή. Ακόμα κι αν έχεις δίκαιο, δυστυχώς ενίοτε υπάρχει ο κίνδυνος να καταντήσεις γραφικός. Τόσο αυτός που προβάλλεται όσο και αυτός που του δίνει βήμα…

Η Μαριάννα είναι ένας άνθρωπος που για διάστημα μεγαλύτερο των 15 χρόνων αγωνίζεται να μην καθηλωθεί, «πολεμώντας» τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας.

Εδώ θα αναφέρω για ακόμα μια φορά αυτό που μου είχε πει την πρώτη φορά που μιλήσαμε, ότι δηλαδή έχει αμαξίδιο στο σπίτι αλλά το σκεπάζει με σεντόνι για να μην το βλέπει. «Μια ελπίδα έχω μόνο. Μέσα στο σπίτι μου να μην το χρησιμοποιώ. Αυτό θα είναι το τέλος της ανεξαρτησίας μου και τότε θα παραιτηθώ».

Έχουμε έναν άνθρωπο με θέληση να παραμείνει όρθιος, να συνεχίσει να δουλεύει, να συνεχίσει να έχει μια κανονική ζωή όπου δεν θα εξαρτάται από κανέναν. Και τι κάνουμε ως Κοινωνία και ως Κράτος; Κολλάμε στις διαδικασίες, στη γραφειοκρατία και στις λεπτομέρειες.

Και πόσο μάλλον σε μια περίπτωση όπως αυτή της Μαριάννας όπου η ίδια έχει προτείνει στο Κράτος και στις Αρμόδιες Υπηρεσίες τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να υποστηρίξεις τους ασθενείς με Σκλήρυνση κατά Πλάκας, προσφέροντάς τους το αυτονόητο: τρόπο πρόσβασης στο ακριβό αυτό φάρμακο. Να αναφέρουμε πως το συγκεκριμένο φάρμακο στοιχίζει €250 (€300 μέχρι πρόσφατα), ενώ από τα Κατεχόμενα η Μαριάννα το παίρνει με €100.

Κι αν απορείς γιατί η ίδια αποφάσισε τώρα να προβάλει μέσω βίντεο την κίνησή της να πάρει το φάρμακο από φαρμακείο στη Κατεχόμενα, πέραν του ότι έχει προφανώς εξαντλήσει κάθε άλλη προσπάθεια να το παίρνει φθηνά ή και δωρεάν η ίδια απαντά ως εξής: «Είμαι πολίτης με φωνή, συνείδηση και οφείλω να τοποθετηθώ».