Έγραψα, ξαναέγραψα και μετά σιώπησα και διάβασα, ξαναδιάβασα. Περίμενα… αλλά φευ.

Η ιστορία είναι καταδικασμένη εκ των πραγμάτων να επαναλαμβάνεται και τώρα, στο 2018 ξαναζούμε μεταφορικά το 1938. 80 χρόνια πριν, στις 30 Σεπτεμβρίου, οι ηγέτες του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Γερμανίας υπέγραψαν την «Συμφωνία του Μονάχου». Ένα από τα πολλά προοίμια που οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ίσως να ξεκινούσε νωρίτερα, φυσικά, αν δεν υπήρχε αυτή η συμφωνία (κατά κάποιους ειδικούς). Αλλά, ίσως, o συνολικός αριθμός των νεκρών να ήταν αρκετά μικρότερος των 70 με 80 εκατομμυρίων που στοίχισε εν τέλει. Και δίκαια αναρωτιέται κανείς, πόσο τελικά αξίζει να ξεπουλάς κάποια ιδανικά για λίγη ακόμη σιγουριά;

Ζούμε λοιπόν το δικό μας Μόναχο; Δικαιολογούμε και νομιμοποιούμε μια παράνομη απόφαση (της 4^ης Ιουλίου) αποδεχόμενοι την χιλιοστή έκφανσή της;

15 χιλιάδες κόσμου στην πορεία της 28^ης Αυγούστου και 12 χιλιάδες ΝΑΙ στο δημοψήφισμα της 5^ης Σεπτεμβρίου δεν απάντησαν ούτε σε προτάσεις, ούτε σε τροποποιήσεις. Αν μπορούσε να συνοψιστεί ο παλμός του καθενός μας σε μια λέξη, θα ήταν ΦΤΑΝΕΙ. Φτάνει να αποφασίζετε πριν από μας για μας, φτάνει να κάνουμε τα πειραματόζωα, φτάνει να φταίμε για όλα εμείς. Φτάνει να καλύπτουμε τα κενά μιας τρύπιας εξουσίας, με μοναδικό δικό σας γνώμονα το κέρδος του Κουμπάρου. ΦΤΑΝΕΙ, τελεία.

Ακούμε τα περισπούδαστα για σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος και μετά βγαίνουμε στη μέση του δρόμου - οποιουδήποτε δρόμου - και κοιτάμε τα πεζοδρόμια και καταλαβαίνουμε πως το ανέκδοτο είμαστε εμείς οι ίδιοι. Λεφτά υπήρχαν και υπάρχουν, πού πάνε δεν μάθαμε ποτέ. Σε υποδομές; Σε σχολεία; Τελευταίως, μάθαμε πως πάνε σε μισθούς. Βλέπετε εκεί εις τας Ευρώπας… δουλεύουν νηστικοί και δωρεάν.

Φτιάξαμε μια φρέσκια άνοιξη μέσα στο καυτό Κυπριακό καλοκαίρι, ξυπνήσαμε συνειδήσεις που κοιμόντουσαν για χρόνια, αγκαλιάσαμε γονείς και εργαζόμενους, ακόμη και μπουλντόζες, αναστρέψαμε γνώμες δημοσιογράφων. Γίναμε παράδειγμα σε όλους. Ζητήσαμε καλύτερα σχολεία (τα πληρώνουμε άλλωστε), ζητήσαμε ισότητα για τους μαθητές μας και για μας. Σας εκλιπαρώ, μην το (ξε)πουλήσετε αυτό  το όνειρο. Πλέον η μάχη δεν είναι για μας, δεν είναι για τον δάσκαλο, τον καθηγητή, τη μία περίοδο ή τις δύο. Γίναμε σύμβολο και τα σύμβολα καίγονται, δεν γονατίζουν. Αν γονατίσουμε εμείς, τώρα, τι θα γίνει με το ΡΙΚ μετά; Τι θα γίνει τον Οκτώβριο με τους οδοκαθαριστές των Δήμων; Αν οι 15 χιλιάδες σκύψουμε τα κεφάλια, τι θα πουν οι 5 χιλιάδες, οι 2, ο ένας;

Κακά τα ψέματα αδέρφια, συναγωνιστές. Δημιουργήσαμε στους εαυτούς μας και στους άλλους μεγάλες προσδοκίες. Ηθελημένα και εσκεμμένα ξυπνήσαμε τους καλύτερούς μας εαυτούς, δεν γίνεται πια να κρυβόμαστε, δεν μπορούμε να λουφάξουμε στη μιζέρια της πάλαι ποτέ καθημερινότητας. Ο προ 4^ης Ιουλίου εκπαιδευτικός έχει πεθάνει, αλλά όχι όπως το αντιλαμβάνονται αυτοί. Αν υποχωρήσουμε έστω και ένα ιώτα από αυτόν τον πόλεμο ΑΡΧΩΝ, ο θάνατός μας θα γίνει και ΗΘΙΚΟΣ. Αφού θέσαμε λοιπόν τόσο ψηλά τον πήχη, μόνο εμείς μπορούμε να τον κρατήσουμε εκεί. Καθείς στον πούντο του, κατά τον φίλτατο Σόλων.

Και κάτι τελευταίο. Ο υπογράφων υπήρξε συνεπής ψηφοφόρος του ΔΗΣΥ για 20 χρόνια. Δεν θα έπρεπε να απολογείται κανείς από μας για τα πολιτικά του φρονήματα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση - βλέποντας ένα φασιστικό τέρας να αναγεννάται από τις στάχτες του Κληριδικού Συναγερμού - πρώτος εγώ ομολογώ Mea Culpa, nunquam iterum.

Ξένιος Κωνσταντίνου, εκπαιδευτικός Μέσης