Νόμπελ Ειρήνης κατάφερε να πάρει η έφηβη blogger Μαλάλα Γιουσαφζάι από το Πακιστάν, το άφοβο κορίτσι που τρομοκράτησε τους τρομοκράτες. Το όνομα της στην γλώσσα της σημαίνει «άσχημα νέα»... αλλά όχι για την ίδια.

 

Η άφοβη μαθήτρια, ξεκίνησε να γράφει στο μπλογκ της στο BBC, όπου μιλούσε για την κακοποίηση που βίωνε υπό τον ζυγό των Ταλιμπάν. Ηταν μόλις 11 ετών.

Έγραφε με το ψευδώνυμο Gul Makai, αλλιώς θα την είχαν σκοτώσει αμέσως.

Τα κείμενά της έκαναν αίσθηση και σε μικρό χρονικό διάστημα έκανε γνωστό το πραγματικό της προφίλ. Έγινε η ηρωίδα των συμπατριωτών της που υπέφεραν, αλλά μπήκε στο στόχαστρο.

Τρία χρόνια αργότερα, δέχτηκε πυροβολισμό από τους Ταλιμπάν και βρέθηκε στο νοσοκομείο να παλεύει για τη ζωή της

Τόσο πολύ τους τρομοκράτησε ένα κορίτσι που απλά ήθελε να μορφωθεί.

 

«Φοβάμαι» - 3 Ιανουαρίου 2009

«Είδα ένα τρομερό όνειρο χθες, με στρατιωτικά ελικόπτερα και Ταλιμπάν. Έβλεπα τέτοια όνειρα από την έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης στο Σουάτ. Φοβόμουν να πάω για μάθημα, γιατί οι ​​Ταλιμπάν είχαν εκδώσει διάταγμα που απαγόρευε σε όλα τα κορίτσια να πηγαίνουν σχολείο. Μόνο 11 μαθητές από τους 27 παρακολούθησαν το μάθημα. Ο αριθμός τους μειώθηκε λόγω του διατάγματος των Ταλιμπάν.

Στο δρόμο μου από το σχολείο στο σπίτι άκουσα έναν άντρα να μου λέει «θα σε σκοτώσω». Επιτάχυνα τον ρυθμό μου... Ένιωσα ανακούφιση όταν συνειδητοποίησα ότι μιλούσε στο κινητό του και μάλλον απειλούσε κάποιον άλλο».

 

Μέχρι το 2009, οι Ταλιμπάν είχαν τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της κοιλάδας Σουάτ και εφάρμοζαν τη δική τους αυστηρή ερμηνεία του νόμου της σαρία.  Ο πρωταρχικός στόχος της Μαλάλα ήταν να πολεμήσει την απαγόρευση των Ταλιμπάν για το δικαίωμα των γυναικών στην εκπαίδευση. Οι μαχητές είχαν καταστρέψει πάνω από 150 σχολεία μόνο το 2008.

Η Μαλάλα ήταν από τις λίγες φωνές που μίλησαν δυνατά και ας ήταν μόλις 11 ετών.

 

«Μην φοράτε πολύχρωμα φορέματα» - 5 Ιανουαρίου 2009

«Ετοιμαζόμουν να πάω στο σχολείο και καθώς ήμουν έτοιμη να φορέσω την ποδιά μου όταν θυμήθηκα ότι ο δάσκαλος μας είχε πει να μην φοράμε ποδιές και να πηγαίνουμε με τα κανονικά μας ρούχα στο σχολείο.

Ετσι, αποφάσισα να φορέσω το αγαπημένο μου ροζ φόρεμα. Τα άλλα κορίτσια στο σχολείο φορούσαν επίσης πολύχρωμα φορέματα. Αλλά στο σχολείο μας είπαν να μην φοράμε πολύχρωμα ρούχα, γιατί οι Ταλιμπάν θα είχαν αντίρρηση και σ' αυτό».

 

Η οικογένειά της την ενθάρρυνε

Όταν ξεκίνησε να γράφει στο blog της για το BBC, η Μαλάλα ήξερε ήδη αγγλικά και ονειρευόταν να γίνει γιατρός κάποια μέρα.

 

Είχε σημαντική υποστήριξη και ενθάρρυνση από τους γονείς της. Η ιδέα για το blog ήταν του πατέρα της Ziauddin, ο οποίος ήταν διευθυντής σε τοπικό ιδιωτικό σχολείο, ακτιβιστής και είχε λάβει απειλές θανάτου από τους Ταλιμπάν.

«Ηξερα ότι κινδύνευε γράφοντας το blog της» έλεγε ο πατέρας της. «Αλλά πιστεύω ότι αν δεν το έκανε, ο κίνδυνος θα ήταν μεγαλύτερος για εκείνη, γιατί τότε θα παραδινόταν στη δουλεία και την υποταγή της αδίστακτης τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού».

 

«Ισως να μην ξαναπάω ποτέ στο σχολείο» - 14 Ιανουαρίου 2009

«Ήμουν σε κακή διάθεση, στο δρόμο για το σχολείο, γιατί αύριο ξεκινούν οι χειμερινές διακοπές. Ο κύριος ανακοίνωσε ότι το σχολείο θα κλείσει για διακοπές, αλλά δεν μας είπε πότε θα ξανανοίξει.

Τα κορίτσια δεν ήταν πολύ ενθουσιασμένα για τις διακοπές, γιατί ήξεραν ότι αν οι Ταλιμπάν εφάρμοζαν το διάταγμα τους [απαγόρευση της εκπαίδευσης των κοριτσιών»] δεν θα ήταν σ.ε θέση να επιστρέψουν στο σχολείο. Πιστεύω ότι το σχολείο μια μέρα θα ανοίξει, αλλά φεύγοντας κοίταξα το κτίριο λες και δεν θα ερχόμουν εδώ ποτέ ξανά».

Κατά τη διάρκεια του 2009, η Μαλάλα άρχισε να εμφανίζεται στην τηλεόραση και δημοσίως, υποστηρίζοντας την εκπαίδευση των γυναικών.

Οταν δημοσιοποιήθηκε το όνομά της, η Μαλάλα έγινε το «προοδευτικό πρόσωπο της Σουάτ». Μετά τον πυροβολισμό της, πολλοί είπαν ότι δημοσιοποιώντας το όνομά της, την άφησαν στο έλεος των Ταλιμπάν.

«Οσο υπάρχει αναπνοή και ζωή, θα υπάρχει και αγώνας».

Η Μαλάλα ήταν μια μοναχική φωνή στην έρημο. Ομως ήταν εκκωφαντική και έκανε τον κόσμο να πιστέψει ότι υπάρχει εναλλακτική λύση και αντίσταση σε κάθε μορφή τυραννίας.

Η φωνή ενός μικρού κοριτσιού ετών, τρομοκράτησε τους τρομοκράτες. Η προσπάθειά τους να την φιμώσουν, απλά την έκαναν ισχυρότερη. Η ματωμένη της ποδιά ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τη φωνή της και την πεποίθησή της ότι όσο υπάρχει αναπνοή και ζωή, θα υπάρχει και αγώνας.

Η Μαλάλα έφτασε σε ύψη, που λίγοι από εμάς θα μπορούσαμε να τολμήσουμε.

 

«Ταραγμένος ύπνος» 15 Ιανουαρίου 2009

«Η νύχτα ήταν γεμάτη πυροβολισμούς και ξύπνησα τρεις φορές. Αλλά δεδομένου ότι δεν είχα να πάω στο σχολείο, σηκώθηκα μετά τις 10. Μετά ήρθε η φίλη μου και συζητήσαμε για την εργασία μας. Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα πριν τεθεί σε ισχύ το διάταγμα των Ταλιμπάν και η φίλη μου μιλούσε για την εργασία, λες και όλα ήταν συνηθισμένα.

"Σήμερα, διάβασα επίσης το blog μου στο BBC. Στη μητέρα μου άρεσε το όνομα που υπογράφω, Gul Makai. Κι εμένα μου αρέσει το όνομα, επειδή το πραγματικό μου όνομα σημαίνει «άσχημα νέα».

Τα άσχημα νέα

Τα άσχημα νέα δεν άργησαν να έρθουν και σόκαραν ολόκληρο τον πλανήτη. Οι Ταλιμπάν την πυροβόλησαν ενώ πήγαινε στο σχολείο. Οι «ισχυροί» τα έβαλαν με ένα ανίσχυρο 15χρονο κορίτσι. Ξεκίνησε παγκόσμια προσευχή για να ζήσει.

 

Ενώ η Μαλάλα βρισκόταν στο κρεβάτι της δύσκολης ανάρρωσής της, πολλοί έλεγαν πως αν καταφέρει να επανέλθει πλήρως μετά από έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό, θα παραμείνει μία από τις λίγες φωνές που τα βάζουν με τους εξτρεμιστές. Και οι πολιτικοί θα βρουν δικαιολογίες και θα ξεχάσουν τις υποσχέσεις τους.

Από τότε, η φωνή της έγινε ακόμα πιο δυνατή, «εκείνη την ημέρα ο λίγος φόβος μου πέθανε και το θάρος γεννήθηκε» λέει η ίδια, σε εμπνευσμένες ομιλίες της σε όλο τον κόσμο.

Σήμερα, η Μαλάλα κερδισε το Νόμπελ Ειρήνης. Υπάρχει ελπίδα.