Σκιάχτηκα η γκαστρωμένη. Αγχώθηκα. Όταν είδα στις ειδήσεις την Κέιτ να προβάλλει με ύφος, «να ήρθαμε εδώ για μια επίσκεψη, πήγα για κατούρημα και γλίστρησε», να χαιρετά τα πλήθη και να κάνει τις συστάσεις, με έπιασε κρύος ιδρώτας. Δεν ξέρω πως γίνεται στο Λονδίνο, αλλά εδώ στο Σάιπρους, δόντι πας να βγάλεις και για ώρες μιλάς λες και πέρασες εγκεφαλικό. Η Κέιτ όμως γέννησε παιδί, εικάζω με τη δύναμη της σκέψης!
Πραγματικά θέλω να το συζητήσουμε γιατί έχω απορίες η αγκαστρωμένη. Άλλα με μαθαίνουν εμένα στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού, άλλη εικόνα μου μετέφερε η αδερφή, κολλητή και συνάδερφος, τελείως διαφορετική πραγματικότητα μου έτριψε στη μούρη το role model made in UK.
Αναμφίβολα δεν ήμαστε όλες οι γυναίκες ίδιες. Κάποιες κάνουμε καλές πίτες, άλλες καλά περιοδικά, άλλες καλά παιδιά και άλλες καλά κρασά. Αυτό το ήξερα, το είχα καταλάβει και δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Στο θέμα της γκαστριάς, άργησα, δυσκολεύτηκα, αλλά επιτέλους συνειδητοποίησα πως κάποιες γυναίκες κάνουν κοιλίτσα λες και φάγανε μπριτζόλα και άλλες κοιλούμπα σάματις φάγανε το μόσχο ολάκερο. Άλλες περπατούν σα συγκαμένες και άλλες παραμένουν γαζέλες. Κάποιες παίρνουν τέσσερα κιλά και γεννάνε ένα παιδί τριών κιλών και κάποιες κάνουν τρία χρόνια να χάσουν τα κιλά. Τα έχω εμπεδώσει, τα διαχειρίζομαι και πλέον συνειδητοποίησα πως η διαφορετικότητα στην εγκυμοσύνη κάθε γυναίκας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό, κατανόηση και κανένα απολύτως φθόνο. Αλλά με το θέμα της γέννας αλλιώς το είχα στο μυαλό μου. Πίστευα πως τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα υπάρχει ισότητα. Όλες πονάμε, όλες ιδρώνουμε, όλες έχουμε ράμματα, μια δυσκολία στο περπάτημα, μια κούραση. Όλες βιώνουμε μια ταλαιπωρία, πριν πάρουμε skin to skin στην αγκαλιά μας το θαύμα. Αντιλαμβάνεσαι;
Έτσι πίστευα, αλλά προφανώς πίστευα λάθος. Η μητέρα photoshop, βγήκε αψεγάδιαστη από το μαιευτήριο, δέκα ώρες μετά τον τοκετό για να μας θυμίσει πως δεν είμαστε όλες ίσα και όμοια.
Μετά την εμφάνιση της Κέιτ, πως θα αντικρύσω εγώ τον άντρα μου κάθιδρη και ταλαιπωρημένη; Πως θα τον πείσω πως είμαι κουρασμένη και δεν θέλω να δω πλάσμα μέσα στο δωμάτιο του μαιευτηρίου για λίγες ώρες, πόσο μάλλον το σόι του να κάνει «γούτσου γούτσου» πάνω από το μωρό μου; Πώς θα πείσω τον εργοδότη μου πως οι 4 μήνες άδεια δεν είναι μια υπερβολή; Πώς θα εξηγήσω στον αρχισυντάκτη μου πως δεν σώνω, λίγες ώρες μετά να ρίξω μια ματιά στα κείμενα και να λάβω μέρος στη φωτογράφηση του εξωφύλλου, όταν η Κέιτ με μπούκλα, γόβα και χάρη βγήκε από το νοσοκομείο στις δέκα ώρες; Σίριουσλι τώρα, πως;
Άι χέιτ Κέιτ.
