Ένα γράμμα, που λάβαμε πριν λίγες μέρες στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο, έκλεινε μέσα όλη την αγανάκτηση, τον πόνο και τα γιατί ενός ανθρώπου που βιώνει τον ρατσισμό και την απομόνωση γιατί είναι παχύσαρκος.
Ο Χρίστος, εκπροσωπώντας μια ομάδα παχύσαρκων ατόμων, θέλησε να εκφράσει μέσα από το γράμμα του όλα εκείνα που βιώνουν όσοι άνθρωποι διαθέτουν περιττά κιλά και να προβληματίσει την κοινωνία που κατηγορεί και κρίνει, χωρίς να γνωρίζει το παρελθόν και τους λόγους που κάποιος μπορεί να φτάσει σε αυτό το σημείο.
Ένα παχύσαρκο άτομο, σκέφτεται και αναλύει τα πάντα διαφορετικά από άλλη σκοπιά. Μπαίνει συνεχώς σε μια διαδικασία προβληματισμού, και άγχους. Ζει με το φόβο ότι ποτέ δεν θα γίνει αποδεκτός και ότι η κοινωνία θα τον έχει πάντα στο περιθώριο και θα τον κρίνει.
«Γεια σας ονομάζω τον εαυτό μου «πληγωμένη ψυχή» και είμαι μόνο 20 ετών. Γράφω αυτά τα λόγια σήμερα για να σας προβληματίσω για ένα φαινόμενο που μαστίζει την κυπριακή κοινωνία. Έχετε ιδέα πώς αντιμετωπίζονται τα υπέρβαρα άτομα στην Κύπρο;
Ως Χρίστος εκπροσωπώ όλους αυτούς τους ανθρώπους, με σκοπό να καταφέρω να ευαισθητοποιήσω έστω και έναν από εσάς. Ο κοινωνικός ρατσισμός που αντιμετωπίζουμε δεν έχει όρια. Ξεκινώντας από το σχολείο, τις αλάνες της γειτονιάς που παίζαμε ποδόσφαιρο, μέχρι και την αναζήτηση μιας δουλείας, όλοι μας κρίνουν από τα παραπανίσιά κιλά μας.
Και στο σχολείο ακόμη, κανείς δεν μας μαθαίνει πώς να αποδεχόμαστε το διαφορετικό και να δεχόμαστε τον άλλο έτσι όπως ακριβώς είναι. Με αποτέλεσμα ο σχολικός εκφοβισμός που αντιμετωπίζουμε να είναι αναπόφευκτος και σκληρός.
Σταματήστε να κρίνεται χωρίς να γνωρίζεται, ποτέ δεν ξέρετέ τι προβλήματα υγείας μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτά τα παραπανίσια κιλά. Ποτέ δεν ξέρετε πόσους αγώνες κάνουμε καθημερινά για να βελτιώσουμε την εμφάνιση μας. Επίσης μην ξεχνάτε ότι η ψυχολογία μας κρέμεται από μια κλωστή, με την πρώτη αποτυχία απελπιζόμαστε λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης, που κάποιοι άλλοι μας έχουν δημιουργήσει.
Ένα παχύσαρκο άτομο, σκέφτεται και αναλύει τα πάντα διαφορετικά από άλλη σκοπιά. Μπαίνει συνεχώς σε μια διαδικασία προβληματισμού, και άγχους. Ζει με το φόβο ότι ποτέ δεν θα γίνει αποδεκτός και ότι η κοινωνία θα τον έχει πάντα στο περιθώριο και θα τον κρίνει.
Δύσκολα μπορεί κάποιος να κατανοήσει την ψυχολογία ενός παχύσαρκου ανθρώπου και να μπει στη θέση του, αν δεν βιώνει το ίδιο το πρόβλημα. Αλλά σκεφτείτε ένα δικό σας στοιχείο, που θεωρητικά μπορεί να είναι μειονέκτημα, και αναλογιστείτε πώς θα ήταν, αν όλοι σας υποτιμούσαν και σας χλεύαζαν για αυτό, πιστεύοντας πως είναι ανώτεροι από εσάς. Άσχημο;
Και στο σχολείο ακόμη, κανείς δεν μας μαθαίνει πώς να αποδεχόμαστε το διαφορετικό και να δεχόμαστε τον άλλο έτσι όπως ακριβώς είναι. Με αποτέλεσμα ο σχολικός εκφοβισμός που αντιμετωπίζουμε να είναι αναπόφευκτος και σκληρός.
Υπάρχει όμως και ο ρατσισμός που αντιμετωπίζουμε στον έρωτα. Οι γυναίκες δεν μπορούν να αποδεχτούν με τίποτα έναν άντρα παχύσαρκο και να τον δουν ερωτικά. Αρχικά μας πλησιάζουν, δένονται μαζί μας, δημιουργούν μια επαφή, πετάνε και το κλασσικό «Δεν μας απασχολεί η εξωτερική εμφάνιση, αλλά το μυαλό και ο χαρακτήρας» και εκεί νοιώθεις μια αισιοδοξία ότι τελικά δεν είναι όλα μαύρα.
Αρχίζεις να πιστεύεις στον εαυτό σου, να νοιώθεις πρωτόγνωρα συναισθήματα, να ερωτεύεσαι, μέχρι που όλο αυτό γκρεμίζεται όταν ακούς «Είσαι υπέροχος άνθρωπος, αλλά σε βλέπω σαν φίλο».
Η απότομη πτώση και η επιστροφή στην πραγματικότητα, ομολογώ πώς είναι πολύ άσχημη και η ζημιά που προκαλείται, ανεπανόρθωτη. Και φυσικά η συγκεκριμένη κοπέλα, που δεν νοιαζόταν για την εξωτερική εμφάνιση, καταλήγει με κάποιον που έχει ως βασικό προσόν την εμφάνιση του και το καλογυμνασμένο του σώμα.
Εκεί που θέλω να καταλήξω, με όλα τα πιο πάνω είναι πως ζούμε σε μια κοινωνία η οποία δεν είναι έτοιμη να αποδεχτεί τα παχύσαρκα άτομα. Που είναι έτοιμη να τα κατασπαράξει, να τα κρίνει και να τα στιγματίσει, απλά για να νοιώσει αυτή καλύτερα, χωρίς καμία διάθεση όμως να τα βοηθήσει και να τα στηρίξει να αλλάξουν, αν αυτοί το επιθυμούν.
Δεν ζητάμε πολλά, ανθρώπους αληθινούς που να μας αγαπούν και να μας αποδέχονται γι’ αυτό που είμαστε και όχι γι’ αυτό που θέλει η κοινωνία να γίνουμε. Μην παίζετε μαζί μας, γιατί τα συναισθήματα μας είναι αληθινά και δεν διαγράφονται από τη μια μέρα στην άλλη».
