Η επιδημία του γέλιου που ξέσπασε στην Τανζανία το 1962 δεν ήταν καθόλου αστεία

Επηρέασε σχεδόν 1.000 άτομα και διήρκησε αρκετούς μήνες.

Article featured image
Article featured image


Ενώ η σημερινή πραγματικότητα μάς έχει φέρει αντιμέτωπους με την Covid-19, κάποιες δεκαετίες πριν, η Τανζανία κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια άλλη, πιο περίεργη επιδημία, την επιδημία του γέλιου, η οποία όπως αποδεικνύεται δεν είναι και τόσο ασυνήθιστη.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι το γέλιο δεν είναι μόνο ένας χαρούμενος θόρυβος. Μπορεί να είναι ένα σημάδι στενοχώριας, που πυροδοτείται από θυμό ή θλίψη ή είναι συνυφασμένο με μανία, αναφέρει το atlasobscura.com.

Το πιο διάσημο παράδειγμα επιδημίας γέλιου συνέβη στην Τανζανία (τότε Τανγανίκα), το 1962. Ωστόσο, αυτό το είδος ψυχολογικής συμπεριφοράς συμβαίνει σε εβδομαδιαία βάση σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα μεταξύ των πληθυσμών που βιώνουν χρόνιο στρες, ενώ υπάρχουν και άφθονα στοιχεία για τέτοια γεγονότα σε μέρη αστάθειας όπως το Κοσσυφοπέδιο, το Αφγανιστάν και η Νότια Αφρική.

Το ξέσπασμα της επιδημίας του γέλιου το 1962 ξεκίνησε σε ένα παρθεναγωγείο στην Τανζανία και στη συνέχεια εξαπλώθηκε σε άλλες κοινότητες, με το ανεξέλεγκτο γέλιο να επηρεάζει περίπου 1.000 άτομα, να διαρκεί αρκετούς μήνες και να προκαλεί το προσωρινό κλείσιμο 14 σχολείων.

Οι περισσότερες περιπτώσεις μαζικής ψυχογενούς ασθένειας ξεκινούν με ένα μόνο άτομο -στην περίπτωση αυτή, μια μαθήτρια πιθανότατα ξέσπασε σε ένα γέλιο που προκλήθηκε από άγχος- ενεργοποιώντας ένα αλυσιδωτό αποτέλεσμα, μέχρι που τα κορίτσια γύρω της, κυριεύθηκαν επίσης από ένα απελπισμένο γέλιο. Σιγά-σιγά, το γέλιο εξαπλώθηκε πέρα από το σχολείο και την περιοχή που βρισκόταν το παρθεναγωγείο, βάζοντας σε κίνδυνο και άλλους πληθυσμούς.


Τα συμπτώματα της «αρρώστιας του γέλιου»

Σύμφωνα με το atlasobscura.com, τα συμπτώματα των πασχόντων περιλάμβαναν επαναλαμβανόμενες κρίσεις γέλιου και κλάματος διάρκειας από μερικές ώρες έως 16 ημέρες. Αυτές οι κρίσεις συνοδεύονταν από ανησυχία, άσκοπο τρέξιμο και περιστασιακή βία.

Ο Κρίστιαν Χέμπελμαν από το Πανεπιστήμιο του Τέξας A&M, ο οποίος έχει κάνει έρευνα για το περιστατικό, περιγράφει την επιδημία του γέλιου ως περίπτωση μαζικής ψυχογενούς ή κοινωνιογενούς ασθένειας, μια ασθένεια που έχει την ικανότητα να χτυπήσει σε διάφορα περιβάλλοντα υψηλής πίεσης.

Οι παράγοντες άγχους στην περίπτωση με τις μαθήτριες, μπορεί να περιλαμβάνουν τις άγνωστες προσδοκίες που επιβάλλονταν στα βρετανικά σχολεία της χώρας και τις αβεβαιότητες που δημιουργήθηκαν από την ανεξαρτησία της Τανγκανίκα, που σημειώθηκε μόλις ένα μήνα πριν από το περιστατικό.


Με πληροφορίες από in.gr

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ