Από την πρώτη μου εκεί επίσκεψη δεν έχω έντονες αναμνήσεις. Λόγω του ότι τα συναισθήματα τότε ήταν αρκετά έντονα, αυτό δεν μου άφηνε το περιθώριο να απολαύσω την ομορφιά του τοπίου.

Εξ ου και επεδίωξα να επιστρέψω στη χερσόνησο. Μαζί με την συνάδελφο Θεοδώρα Ιακώβου αλλά και τον εκπρόσωπο του Ιδρύματος Terra Cypria, Λεύκιο Σεργίδη, ξεκινήσαμε ένα δευτεριάτικο πρωινό να πάμε στην Καρπασία.

Σε αυτή την επίσκεψη-οδοιπορικό εντυπωσιάστηκα. Από πολλά και διάφορα. Θα προσπαθήσω, χωρίς να γίνω κουραστικός, να μεταφέρω εικόνες από ένα εξαιρετικής ομορφιάς κομμάτι της Κύπρου.

Το μόνο που πήραμε μαζί μας στην Καρπασία, πέραν από φωτογραφικές, ήταν μια σακούλα με μήλα -μετά από προτροπή του Λεύκιου, ο οποίος είχε πάει ξανά στην χερσόνησο και ήξερε…

Φωτογραφίες: Θεοδώρα Ιακώβου

 

Η πρώτη στάση στο δρόμο προς την Καρπασία έγινε στην Αμμόχωστο, στις υπέροχες λίμνες του Άη Λουκά. Εκεί, μαζί μια παρέα τουριστών-πτηνοπαρατηρητών που ήταν φουλ οργανωμένοι με κιάλια, φωτογραφικές μηχανές και ειδικά τηλεσκόπια, απολαύσαμε λογής-λογής πουλιά όπως ερωδιούς, διάφορα είδη παπιών, γλαρόνια, πελλοκατερίνες, καραπαττάδες, φλαμίνγκο κ.α.

 

Αφού χαζέψαμε για λίγο, μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το μεγάλο ταξίδι. Ένα από τα πρώτα σημεία που μας προϊδέασαν για την ομορφιά που ακολουθούσε ήταν η παραλία Ρόνας.

 

Και μετά, άρχισε να απλώνεται μπροστά μας ο απόλυτος παράδεισος.

 

Λες και ο χρόνος σταμάτησε πολλά χρόνια πριν. Παρθένα φύση, αχανείς εκτάσεις, με αόρατους, σχινιές (pistacia lentiscus), αλλά και χιλιάδες χαρουπιές, ελιές, όπως επίσης και αμμοθίνες με τους αντίστοιχα σημαντικούς αμμοθηνικούς οικότοπους.

 

Ωραία είναι και η εικόνα με τα κοπάδια που βόσκουν καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, αλλά και τα πανέμορφα ανθισμένα Αβρόσσιλλα (Urginea maritima).

 

Φυσικά, καλό είναι να πούμε πως σε κάθε εποχή είναι εντελώς διαφορετικό το σκηνικό που συναντά κανείς στην Καρπασία. Την άνοιξη, για παράδειγμα, η φύση είναι καταπράσινη, η βλάστηση εντελώς διαφορετική με πανέμορφες ορχιδέες, ενώ χιλιάδες μεταναστευτικά πουλιά δίνουν μια ωραία νότα στον ουρανό της βορειοανατολικής Κύπρου κ.α.

 

Και φτάνουμε αισίως στο Golden Beach, μια από τις πιο όμορφες παραλίες στο νησί, με την ατέλειωτη χρυσή αμμουδιά. Τόσο η από ψηλά θέα της όσο και η εικόνα της όταν την περπατήσεις/κολυμπήσεις είναι το ίδιο εντυπωσιακή. Αξίζει με χίλια να πας για ένα αξέχαστο μπάνιο!

 

​

Μια από τις πολύ ωραίες εικόνες-εμπειρίες στην Καρπασία είναι και τα δεκάδες γαϊδούρια που σου κόβουν το δρόμο, στο σημείο από το Golden Beach μέχρι και τον Απόστολο Ανδρέα. Και όταν λέμε σου κόβουν τον δρόμο, κυριολεκτούμε. Έμαθαν να σταματάνε στη μέση του δρόμου και αν δεν πάρουν κάτι για να φάνε, με τίποτα δεν το κουνάνε. Αυτός ήταν και ο λόγος που πήραμε τα μήλα μαζί μας. Σταματάς, ανοίγεις παράθυρο, δίνεις φαγητό και όσο αυτά μασάνε έχεις λίγο χρόνο για να την κάνεις. Αν αργήσεις, μπορεί και να προλάβει να βάλει ολόκληρο το γαϊδουρινό κεφάλι του στο αυτοκίνητο, μέσα απ’ το ανοικτό παράθυρο. Το ζήσαμε κι αυτό και ρίξαμε τρελό γέλιο.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ: ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ ΣΕ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΤΑΪΣΕΙΣ

 

Φτάνοντας στον Απόστολο Ανδρέα συναντήσαμε αρχικά τον Λευτέρη ο οποίος έχει τον άτυπο ρόλο του καλόγηρου, είναι στην ουσία ο άνθρωπος-κλειδί για την ομαλή λειτουργία του χώρου, είδαμε το Μοναστήρι που άρχισε να «δείχνει» μετά και τα έργα για την αναστήλωση, ενώ κατεβήκαμε και στο Αγίασμα ακολουθώντας μάλιστα το έθιμο που θέλει τους πιστούς να κάνουν μια ευχή αφήνοντας μια μικρή πέτρα στον τοίχο πάνω από τις βρύσες με το αγίασμα.

 

Αφού προσκυνήσαμε μαζί με πολλούς ξένους τουρίστες που είχαν φτάσει ως εκεί με τα πούλμαν, στη συνέχεια καθίσαμε και κουβεντιάσαμε για λίγο με τον Πάτερ Ζαχαρία, την εμβληματική μορφή της χερσονήσου που μαζί με ορισμένους ακόμα φυλάνε Θερμοπύλες.

 

Τελευταίος σταθμός, τον οποίο προσεγγίσαμε έπειτα από μια μικρή διαδρομή σε χωμάτινο δρόμο, η άκρη της χερσονήσου, η «μούττη» της Καρπασίας. Μέσω ενός στενού δρόμου και μέσα από καταπράσινη βλάστηση (οι αόρατοι στα καλύτερά τους), φτάσαμε στο βορειο-ανατολικότερο σημείο της Κύπρου και αντικρίσαμε τα νησιά-κλείδες, εκεί όπου φωλιάζει μάλιστα ο Αιγαιόγλαρος, ένα σπάνιο είδος γλάρου.

 

Και μετά πίσω, στον δρόμο της επιστροφής.

 

Στην επιστροφή, περνώντας από το Ριζοκάρπασο, κατηφορίσαμε προς τον Άγιο Φίλωνα, μια αρχαία εκκλησία σε ένα σκηνικό πραγματική όαση. Φτάσαμε εκεί λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, οπότε η ατμόσφαιρα ήταν μαγική.

 

Επιστρέφοντας πίσω, παρά τα 400 χιλιόμετρα που καλύψαμε συνολικά, παρά το 12ωρο ταξίδι -με τις μισές σχεδόν ώρες να τις περνάμε στο αυτοκίνητο-, συνειδητοποίησα πως τόσα χρόνια δεν είχα την ευκαιρία να δω-απολαύσω αυτή την Κύπρο, την αγνή, την όμορφη, τη διαφορετική.