Αν η Hislop κατάφερε να μας καθηλώσει με το «ΝΗΣΙ», η «Ανατολή» μας συγκλονίζει  και μας ισοπεδώνει ψυχολογικά, με τις πληγές μας ακόμα να αιμορραγούν σαν να μην πέρασε μια μέρα.



Από την Μαρία Πιριπίτση

Η ίδια νωπή αίσθηση όπως ήταν και πριν 40 χρόνια.

Η πρώτη λέξη που διαβάζεις είναι Αμμόχωστος, έτσι αμέσως νιώθεις το πρώτο τσίμπημα στην καρδιά, την πρώτη γροθιά στο στομάχι. Οι αναμνήσεις των τόσων χρόνων σε κατακλύζουν, φέρνοντας στο μυαλό σου εκείνες τις τόσο θλιβερές μέρες της Κύπρου που ακόμα δεν λένε να μας αφήσουν.

Έρημοι δρόμοι, βουβές πολυκατοικίες και ξενοδοχεία μάρτυρες της ζωντάνιας που έσφυζε η περιοχή και γύρω-γύρω τα συρματοπλέγματα που σηματοδοτούν το όριο μια πόλης φάντασμα. Μια πόλη που περιμένει τη δική της ανατολή, τη δική της αναγέννηση εδώ και 40 χρόνια.

Η ιστορία ξεκινά δυο χρόνια πριν την τουρκική εισβολή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.Πρωταγωνιστής στο βιβλίο είναι ξανά ο έρωτας και με φόντο τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις.

Άλλωστε «η εθνικότητά δεν κάνει κάποιον καλό ή κακό άτομο, αλλά η ανθρωπιά».

Mια μονόπλευρη σχέση πάθους, η οποία προοιωνίζει τη σαθρότητα, την ωμότητα και την ασχήμια που θα ακολουθήσει στην ίδια την πόλη του Βαρωσιού.

Δουλεύοντας πάντα στο πλαίσιο της μυθοπλασίας και συλλέγοντας (παρατηρούσε και συνέλεγε στοιχεία στο καφενείο Χαράτσι πάνω στην πράσινη γραμμή).

Ιστορίες, μνήμες, χαρακτήρες και παραδόσεις  από τον κάθε τόπο κάνουν τα βιβλία της τόσο ζωντανά και αληθοφανή, που μας κάνουν να αναζητούμε τους χαρακτήρες της γύρω μας.