Κι η επιτομή του απολιτίκ να δηλώνεις πως είσαι, δεν μπορεί, θα χαμπάριασες πως κάτι έχει αλλάξει. Σε μια εποχή που οι προσκλήσεις που λαμβάνεις [σ’ όλες σου τις ηλεκτρονικές συσκευές] αφορούν σε απεργίες/διαμαρτυρίες/διαδηλώσεις παρά σε πάρτι, ε, κάτι θα ψυλλιάστηκες κι εσύ.

Παρόλο που ο καλός κύριος στο σαρακοστιανό δελτίο του ΡΙΚ δήλωσε, τρίβοντας την σκεμπέ του μπροστά από ένα πιάτο με χταπόδια, πως “Εμένα δεν με έχει επηρεάσει η κρίση, κουμπάρε”, εξακολουθώ να υποπτεύομαι πως η επιστροφή απ’ τους “ξέφρενους ρυθμούς του καρναβαλιού” στην καθημερινότητα δεν θα ‘ναι εύκολη. 

Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, εγώ ψυλλιάζομαι ένα ψυχρό εμφύλιο να τρολάρει την πραγματικότητα. Τόσο μπροστά μου, όσο και πίσω απ’ τα πληκτρολόγια, παρατηρώ τον προδομένο ψηφοφόρο, την με-το-κουταλάκι αντιπολίτευση, την αυτομολημένη συμπολίτευση, ακόμα και τον πιστό κομματολάγνο, να μην σιγουρεύονται. 

Παρατηρώ την όποια Μαρία, που περνάει ανταύγεια στο κομμωτήριο, να ξεφυλλίζει εφημερίδα αντί για το “Hello!”, κι εμένα να σκρολάρω περισσότερη ώρα μες στα ειδησεογραφικά, πάρα στο Pinterest.

Αφού ξέμεινε για χρόνια κλεισμένη στα παρασκήνια η πολιτική συνείδηση, κι έβγαινε να κάνει την εμφάνισή της κάθε που είχαμε εκλογές, την βλέπω να φιγουράρει και πάλι δυναμικά στο προσκήνιο. Κι αν έχουμε μάθει κάτι απ’ την ιστορία αυτής της χώρας, είναι πως κάθε φορά που συμβαίνει αυτό -και ρίξ’ τα στον απαίδευτο πολιτικό πολιτισμό μας- δεν μας βγαίνει σε καλό. Μόνο που αυτή τη φορά, βελούδινα, σποραδικά και ασυντόνιστα -προς το παρόν- οι εξελίξεις έχουν να κάνουν περισσότερο με το πορτοφόλι αντί με την ελευθερία μας, κι αυτό ίσως να ‘ναι ακόμα πιο επικίνδυνο.

Διανύουμε μια φάση μεταβατική. Γενική και αόριστη, όπως οι συμπαθητικές δηλώσεις των καρναβαλιστών της Λεμεσού: “Φταίουν οι πολιτικοί ολάν”. Κι ώσπου οι απόψεις και οι δηλώσεις είναι -μέσες άκρες- politically correct, όλα καλά. Όταν αρχίσουν να συγκεκριμενοποιούνται, να διεισδύουν στην προσωπική και επαγγελματική μας ζωή, εγώ, μια φορά, θ’ αρχίσω να ανησυχώ, μη σου πω να φοβάμαι. Κι αυτό γιατί… δεν μας εμπιστεύομαι.

Κι ας κάνω λάθος, κι ας είναι αβάσιμη η υποψία μου, αλλά το βλέπω να γυρίζει το “Φταίνε οι πολιτικοί” στο “Εσύ φταις”. Κι αυτό να απευθύνεται στο γείτονα και τον φίλο και τον συνάδελφο.

Είναι λεπτή και κόκκινη η γραμμή που διαχωρίζει το συλλογικό ενοχικό σύνδρομο, “Εμείς φταίμε που τους ψηφίζουμε”, απ’ το προσωπικό “Εσύ φταις”. Κι έχουμε αποδείξει, πολλές φορές, πως εύκολα μπορούμε να την ξεπεράσουμε. Μόνο που υποψιάζομαι πως δεν είναι ώρα. Και δεν πρέπει.