Το παλιό καλό ποδοσφαιρικό κλισέ υπαγορεύει πως «Η μπάλα τιμωρεί» και συνηθίζουμε να το λέμε όταν μία ομάδα χάνει μια ντουζίνα ευκαιρίες αλλά δεν μπορεί να βάλει τη μπάλα στα δίχτυα με αποτέλεσμα να χάνει ή έστω να μην παίρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Καλή ώρα όπως συνέβη με τον Ολυμπιακό στο χθεσινοβραδινό ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ. Βέβαια, για τον συγκεκριμένο αγώνα θα μπορούσαμε κάλλιστα να δημιουργήσουμε ένα νέο ποδοσφαιρικό κλισέ… ότι δηλαδή «Η κάρτα τιμωρεί»!
Ο αγώνας για τον Ολυμπιακό ήταν ονειρικός μέχρι το 25 περίπου λεπτό. Η ομάδα του Μίτσελ μπήκε στον αγωνιστικό χώρο έτοιμη να σαρώσει τον ΠΑΟΚ και να καθαρίσει την πρόκριση από τον πρώτο ημιτελικό. Με δύο γκολ και συνεχή ασφυκτική πίεση μέχρι την περιοχή του αντιπάλου θα μπορούσε κάλλιστα να το πετύχει αν δεν υπήρχε ο παράγοντας διαιτησία! Η φάση του 32 όπου ο Αθανασιάδης μειώνει σε 2-1 και δέχεται επίθεση από Φουστέρ και Βαλντέζ με αποτέλεσμα να μείνει ο… ΠΑΟΚ με 10 εξαιτίας της αντεπίθεσης του Στοχ έφερε το εξαιρετικά βολικό για τον ΠΑΟΚ 2-1. Γιατί από εκείνη τη στιγμή και μετά οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ είχαν κάθε δικαιολογία να καταφύγουν στο κλασικό και διόλου τιμητικό για την ομάδα σύστημα «ταμπούρι». Περίμεναν τον Ολυμπιακό στην περιοχή και έδιωχναν την μπάλα όπως-όπως.
Αν οι δύο ομάδες συνέχιζαν τον αγώνα με ισάριθμους ποδοσφαιριστές είμαι βέβαιος ότι ο αγώνας θα είχε διαφορετική εξέλιξη. Σίγουρα ο ΠΑΟΚ δεν θα κλεινόταν στην περιοχή του για να διαφυλάξει το 2-1 και πολύ πιθανόν το σκορ να μην ήταν τόσο ευνοϊκό για την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Όμως, είπαμε, είναι από τις περιπτώσεις που η «κάρτα τιμωρεί» και επιπλέον τιμωρεί διπλά αφού για άλλη μία φορά έμεινε εκτεθειμένος ο θίασος με τα ερυθρόλευκα γυαλιά που έχει στηθεί σε ΚΕΔ, Superleague και ΕΠΟ.
Ο επαναληπτικός στην Τούμπα δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους διορισμούς διαιτητών, εκτός κι αν αρχίσουν οι κλήσεις σε Ταλιμπάν διαιτητές από το Αφγανιστάν έτοιμους να θυσιαστούν για ένα πιάτο πιλάφι στην επόμενη ζωή. Στις 16 Απριλίου ας ελπίσουμε ότι θα μπορέσουμε να δούμε έναν αγώνα που δεν θα διαμορφωθεί από διαιτητικές αποφάσεις αλλά από καθαρά αγωνιστικά κριτήρια.
