«Μην το κρατάτε το μωρό γιατί θα μάθει», «μην το κουνάτε το μωρό γιατί θα μάθει», «μην το βάζετε στο κρεβάτι μαζί σας γιατί θα μάθει»… Κι εκεί που ήμασταν σίγουροι ότι το μωρό «θα μάθει» -κάτι θα ξέρουν όλοι για να το λένε-, το μωρό έγινε σχεδόν τεσσάρων και… όχι μόνο δεν έμαθε, αλλά κάθε μέρα μας εκπλήσσει ευχάριστα με τη συμπεριφορά της.
Όχι, (μετά από τέσσερα χρόνια μπορώ να σου πω με σιγουριά πως) δεν υπάρχει manual γι’ αυτά τα πράγματα. Κι ας βγουν οι ειδικοί να με διαψεύσουν επικαλούμενοι έρευνες και στατιστικές. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος όταν είσαι γονιός. Βασικά, ότι κάνεις είναι σωστό και ότι κάνεις είναι λάθος.
Παράδειγμα 1ο: Μέχρι πριν κάποιους μήνες δεν διανοούμασταν να αφήσουμε τη μικρή να κοιμηθεί μόνη. Λίγο μια δική μας απροσδιόριστη ανησυχία αλλά πολύ περισσότερο ο φόβος που διακατέχει τα περισσότερα παιδάκια για το σκοτάδι και την έλλειψη μεγάλων στο περιβάλλον τους, κάθε βράδι την έφερναν στο κρεβάτι μας. Και εκεί που οι μήνες περνούσαν, η μικρή μεγάλωνε και μαζί της μεγάλωνε και η δική μου σιγουριά ότι θα φτάναμε στην ενηλικίωση της για την δούμε επιτέλους να πηγαίνει στο δωμάτιό της, ένα βράδι είχα την «φαεινή ιδέα» να της προτείνω να κοιμηθεί στο κρεβάτι της. Δέχτηκε. Και έκτοτε κοιμάται εκεί. Είχα λάθος κιόλας που πίστευα ότι στο μέσο της νύχτας θα ερχόταν κάθε βράδι πίσω σε εμάς. Τίποτα. Εκεί ως το πρωί.
Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Ειδικά τώρα μάλιστα που ήρθε και η δεύτερη και βλέπουμε πόσο διαφορετική αντιμετώπιση θέλει σε σχέση με την πρώτη, είμαι ακόμα πιο σίγουρος ότι κανένας μα κανένας άνθρωπος δεν αντιμετωπίζεται με manual.
Πολλές φορές ακούω να συζητάνε, να εκνευρίζονται και να χαλιούνται, σε σχέση με στάσεις και συμπεριφορές ανθρώπων και να μην ξέρουν πώς να το χειριστούν. Άλλες φορές πάλι βλέπω να συγκρούονται, να τσακώνονται, να φιλονικούν, να προσπαθούν να αποδείξουν, να προσπαθούν να πείσουν ότι είναι πιο μορφωμένοι, πιο έξυπνοι, πιο ευφυείς, ότι το σκέφτηκαν πρώτοι, ότι το έκαναν πρώτοι…
Είναι γελοίο, δεν είναι; Να βλέπεις κοκορομαχίες, να είσαι θεατής σε επίδειξη δύναμης και επίδειξη ισχύος μεταξύ ανθρώπων, για ηλίθια πράγματα.
Παράδειγμα 2ο: Θα χρησιμοποιήσω και πάλι τα παιδιά ως παράδειγμα. Όσες φορές θύμωσα, όποτε έδειξα το χέρι μου, όποτε φώναξα λιγάκι, τα πράγματα μόνο χειροτέρευαν. Πετυχαίνω αυτό που θέλω, να βάλω τάξη, να πείσω, να συμμορφώσω, μόνο αν χαμογελάσω, αν επικοινωνήσω σωστά, αν έχω θετική προσέγγιση και καλή διάθεση. Πολλές φορές ακόμα και με χιούμορ. Και επειδή οι μικρές, λόγω ηλικίας, δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν όσα γράφω, εύχομαι μόνο μέχρι να μεγαλώσουν να έχω βελτιώσει ακόμα περισσότερο την «τεχνική» μου, έτσι ώστε αν πετύχουν τυχαία κάπου στο διαδίκτυο αυτό το πράγμα να μην μου πουν «τι μ@λ@κι35 μας λες ρε φίλε».
Είναι φορές που με το να υποδείξεις σε κάποιον το λάθος, την αδυναμία ή το σφάλμα, με ένα όμορφο τρόπο και χωρίς προσβλητική, υποτιμητική ή εχθρική διάθεση, ενδεχομένως να το εκτιμήσει κιόλας και να σε ευχαριστήσει. Όχι πάντοτε -ας μην γινόμαστε και απόλυτοι-, αξίζει όμως μια προσπάθεια να την κάνουμε. Τις περισσότερες φορές πιάνει! Κι αν δεν, το κρίμα στο λαιμό του.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στην καθημερινότητά μου, όσο είναι δυνατό. Στη δουλειά, στο δρόμο, γενικά στη ζωή μου. Το προσπαθώ τουλάχιστον.
Εκτός κι αν δω ένα φίλο στο δρόμο, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κόρναρα. Για γαμοσταυρίδια δε, ούτε καν το συζητώ. Μπορεί να ‘μαι με φίλους στο αυτοκίνητο, να μου λένε «παίξε του πουρού του μ@λ@κ@» και να τους κοιτάζω σαν εξωγήινος. Και όχι, ούτε γιόγκες κάνω, ούτε ζεν δηλώνω.
Παράδειγμα 3ο: Προχθές μου έκοψε τον δρόμο μια κυρία. Έβγαινε από αλτ, δεν με είδε, μόλις που πρόλαβα να σταματήσω απέναντί της, έμεινα την κοίταζα για λίγη ώρα και χαμογέλασα. Αν έβριζα, δεν θα κέρδιζα κάτι και σίγουρα θα με έβριζε κι αυτή. Αν κατέβαινα, θα έμπλεκα στα σίγουρα. Αν έκανα ότι έκανα, θα καταλάβαινε ενδεχομένως το λάθος της και θα ένοιωθε αμήχανα. Όπως και έγινε. Η συγκεκριμένη μάλιστα μου ανταπέδωσε και το χαμόγελο με ένα αινιγματικό τρόπο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβη αυτό, να μου κόψει κάποιος το δρόμο εννοώ και να αντιδράσω έτσι, οπότε μπορώ να πω ότι έχω κάνει διατριβή στο θέμα και ότι μιλώ με ντοκουμέντα. Βλέπεις να κορνάρουν και να βρίζουν σε κάτι παππούδες 80 χρόνων που τα αντανακλαστικά τους είναι μηδέν και αναρωτιέσαι τι στο καλό πάει λάθος. Γιατί βρίζουν; Γιατί κορνάρουν;
Και πως θα εκτονωθεί ο κόσμος, θα σκέφτεται κάποιος τώρα. Αν δεν βρίσει στο δρόμο, αν δεν κορνάρει, αν δεν χυδαιολογήσει στο γήπεδο, αν δεν πετάξει πράγματα, αν δεν τσακωθεί με προϊστάμενους και υφιστάμενους, πως θα θρέψει ο κόσμος τα κόμπλεξ και τη ματαιοδοξία του…
Προσωπικά, δυσκολεύομαι να θυμηθώ να έχω επικοινωνήσει με άσχημο τρόπο με άλλο άνθρωπο. Ακόμα και με κάποιους που υποτίθεται πως είναι συγκρουσιακοί, εριστικοί, ευέξαπτοι και άλλα πολλά, πιστεύω πως πάντοτε καταφέρνω να βρω τον τρόπο. Ποιο τρόπο δηλαδή, απλώς είμαι ευγενικός, διεκδικώ αυτό που θέλω χωρίς να γίνομαι καταπιεστικός, ενώ με ένα χαμόγελο και με καλή διάθεση μπορεί να μαλακώσει ακόμα και ο πιο δύσκολος άνθρωπος. Ως δια μαγείας!