Οι συζητήσεις ήταν πάνω-κάτω οι ίδιες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ελεύθερου νησιού: Μονοπωλούσε η επ’ αόριστον αποβολή του Κατσουρίδη απ’ το ΑΚΕΛ, οι εξελίξεις στο #thevoicegr, η λύση του κυπριακού κι αν συμβεί πως θα συμβεί, άστην να συμβεί, και κάποιου είδους κουτσομπολιό για την Αριστοτέλους το οποίο δεν συγκράτησα γιατί με κουράζει οποιαδήποτε εξέλιξη αφορά στην ζωή ή την καριέρα της συγκεκριμένης.
Νορμάλ πράγματα. Απλά, κυπριακά και καθημερινά.
Την ήρεμη κυπριακή ζωή συντάραξε συθέμελα η πληροφορία για –ακόμα- έναν τρελό που άρπαξε ένα παιδάκι απ’ τα χέρια των γονιών του στο κέντρο της Λευκωσίας. Και πριν δώσουμε συνέχεια, να ενημερώσουμε πως το παιδί είναι καλά και τον μεσιέ τον χειρίζεται η αστυνομία, ελπίζουμε όπως του πρέπει.
Ας παραμείνουμε στο τελευταίο. Είναι αντιληπτό πως μες την χώρα αυτή, δεν ακούμε συχνά τέτοια. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια δε, τα εγκλήματα/σοβαρά παραπτώματα ήταν μετρημένα, τόσα όσα να θυμόμαστε την κάθε λεπτομέρεια.
Κι αν κάποια μας ξεφεύγουν, ενημερώνουμε πως συγκεκριμένες ιστοσελίδες μύρισαν λαυράκι, άδραξαν την ευκαιρία και κάνουν αφιερώματα αυτές τις μέρες στα κυπριακά εγκλήματα.
Ναι, είχαμε την εντύπωση πως η Κύπρος μας ήταν καθαρή και οι Κύπριοι πεντακάθαροι. Γι’ αυτό και μας έμεινε το κουσούρι, κάθε που ακούμε είδηση τέτοιου είδους, όπως την χθεσινή απαγωγή, να αναρωτιόμαστε: «Ήντα ράτσα εν τούτος;».
Αναμενόμενη η λαϊκή αντίδραση λοιπόν. Που στο άκουσμα της απαγωγής του μικρού παιδιού, η πρώτη ερώτηση δεν ήταν «Το βρήκαν;» ή «Είναι καλά;» ή «Έπιασαν τον απαγωγέα ή κυκλοφορεί ανάμεσά μας;». Όχι. Η πρώτη ερώτηση-αντίδραση ήταν «Ήντα ράτσα εν τούτος;».
«Εν Κυπραίος», κύριε. Ελληνοκύπριος. Ορθόδοξος, Χριστιανός. Όπως κι ο άλλος, πριν λίγες μέρες, αυτός που δολοφόνησε τους ηλικιωμένους, κι ο άλλος, πέρυσι, που σκότωσε τη γυναίκα και το παιδί. Όπως και πολλοί άλλοι, ανώνυμοι, επώνυμοι, πρωταγωνιστές στα δελτία των οκτώμισι και μη.
Ας ηρεμήσουμε, επιτέλους, με την καθαρότητα της ράτσας μας. Τον καθωσπρεπισμό της άριας φυλής των Κυπρίων.
Αυτή τη στιγμή, το κράτος και οι υπηρεσίες του, βρίσκονται στην πιο ντεκαντάνς τους φάση. Και δεν υπάρχει δικαιολογία αυτή τη φορά, αφού ο «εχθρός» δεν ήρθε απ’ έξω αλλά από μέσα. Κι αφορά σε ψυχιατρικές, επί το πλείστο περιπτώσεις, που κυκλοφορούν ελεύθερες. Και έχουν γονίδια κυπριακά.
Μην ρωτάς «Ήντα ράτσα εν τούτος». Εν «δικός μας».
ΥΓ. Πρόσφατα ενημερώθηκα πως επεβλήθη καταγγελία εναντίον συναδέλφου στην Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας γιατί πρόσβαλε, λέει, τους υπαλλήλους του Γραφείου Ευημερίας. Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη υπηρεσία είναι υποστελεχωμένη αποτελεί κοινό μυστικό της Κύπρου ολόκληρης. Και παρόλο που ο χρόνος δεν το επιτρέπει κι οι λειτουργοί της εν λόγω υπηρεσίας δεν αρκούν για να εντοπίσουν/συντονίσουν/παραπέμψουν εκεί που πρέπει συγκεκριμένες περιπτώσεις, παρόλα αυτά, χρόνος υπάρχει για να ξεκαθαρίζουν την θέση τους και να τιμούν την… τιμή της ράτσας τους.
