Όσοι έτυχε, πάντως, να βρεθούν στην αρένα για να δουν ταυρομαχίες, περιγράφουν την εμπειρία τους ως κάτι τραυματικό. Όχι μόνο γθα τα ζώα αλλά και για τους ίδιους. Αλήθεια, ποιο είναι το fun της υπόθεσης, ποτέ δεν κατάλαβα. Νόμιζα πως σήμερα ζούμε έτη φωτός μακριά από τον μεσαίωνα.

Χθες, από το ταϊμλάιν μου πέρασε μια φωτογραφία την οποία συνόδευε η εξής μακροσκελής λεζάντα και την οποία θεώρησα σωστό να μοιραστώ μαζί σας.

Την αναδημοσιεύω αυτούσια:

 

«Λίγο πριν πέσει νεκρός στην αρένα, ένας αντι-ταυρομάχος ακτιβιστής του δίνει το τελευταίο φιλί της ζωής του.

Όχι, ο ταύρος δεν είναι επιθετικό ζώο. Ο λόγος που είναι θυμωμένος είναι γιατί μέρες είναι νηστικός και απίστευτα-βάναυσα ταλαιπωρημένος.

Στην πραγματικότητα, αυτό που βλέπουν όλοι όσοι έχουν για θεούς τους και θαυμάζουν τους ταυρομάχους, δεν είναι ένα δυνατό ζώο, αλλά ένα ταλαιπωρημένο, βασανισμένο και εξαντλημένο ψυχικά ζώο. Σε αυτό το υπερήφανο και δυνατό πλάσμα, βάζουν υγρές εφημερίδες στα αυτιά του και τα μάτια του είναι γεμάτα βαζελίνη για να θολώνουν την όρασή του...

Τα ρουθούνια του είναι γεμάτα βαμβάκι ώστε να του κόβει την αναπνοή και στα γεννητικά του όργανα έχουν κολλήσει μια βελόνα. Υποσιτίζεται για μέρες ώστε να είναι αδύναμος και είναι φυλακισμένος για μέρες σε ένα σκοτεινό κουτί ώστε να χάσει τον προσανατολισμό του και να του δημιουργηθεί στρες.

Έτσι όταν βγαίνει στην αρένα από το κουτί αυτό, τρέχει απεγνωσμένα νομίζοντας πως το μαρτύριο του έχει τελειώσει.

Αντ’ αυτού το εξαντλημένο και κακοποιημένο ζώο έχει να αντιμετωπίσει τις ιαχές του πλήθους και τους δολοφόνους του που το εξαντλούν ακόμη περισσότερο με τα χτυπήματα τους.

Τι ηρωισμός. Τι γενναιότητα. Πως ο άνθρωπος έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο κτήνος που δολοφονεί για την απόλαυσή του... Είμαστε μοναδικοί σε αυτό τον πλανήτη.

Μην κάνετε like, κοινοποιήστε το».