Αν και κάποιους μήνες πριν είναι που πρωτοαναρτήθηκε στο διαδίκτυο, για προφανείς λόγους το τελευταίο διήμερο διαδίδεται με ταχείς ρυθμούς.

Πρόκειται για ένα «ψίθυρο αγωνίας» εκ μέρους της νέας, κυρίως, γενιάς στην Ελλάδα, της «αδιάφορης» και της «χαμένης».

Αλήθεια, πέρα από κόμματα, πολιτικές, θέσεις και αντιθέσεις, πόσο άδικο έχει μια νέα κοπέλα που ζητά τα αυτονόητα;

«Δεν έχει να κάνει με κόμματα και πολιτικές, το συναίσθημα δεν έχει ευθύνες, οι ευθύνες πρέπει να έχουν συναίσθημα. Κόντρα στις Κασσάνδρες, στους σκοταδιστές, τους φασίστες και τους μηδενιστές».

Πόσο τελικά ρομαντικό και πόσο ορθολογιστικό είναι να μην επαναληφθούν λάθη που στο όχι και τόσο μακρινό ευρωπαϊκό παρελθόν αποδείχθηκαν μοιραία;

«Μονοπάτια που διασταυρώνονται είμαστε και η Ευρώπη ένα δέντρο με γερό κορμό στη μέση και ψηλά κλαδιά λεβέντικα. Και εγώ κατάγομαι από τις ρίζες της μεσογείου εκεί που βρέχουν τις ελπίδες μας γαλανά νερά, που μας ποτίζουν όλους. Όσο είναι δικά μου θα είναι και δικά σας εάν πάψουν να είναι μαζί θα ξεραθούμε στο δέντρο που φύτεψαν οι πρόγονοί μας».

Εγώ, τονίζει η ομιλήτρια, δεν έζησα πολυτελή ζωή, εγώ δε δανείστηκα ποτέ με υψηλό τόκο, εγώ δεν έδωσα ούτε πήρα μίζες.

«Ως πότε θα κουβαλάμε στην πλάτη μας χρέη που είναι δικά μας; Κοντεύω τα 30 και ακόμα περιμένω την πρώτη μου δίκαιη ευκαιρία στη ζωή».

Το βίντεο έχει σκηνοθετήσει ο Νικόλας Ανδρουλάκης, ομιλήτρια είναι η Ντάνι (Ιωάννα) Γιαννακοπούλου και η μουσική επένδυση ανήκει στον Κωνσταντίνο Βήτα.

«Γιατί το δικαίωμα για επιβίωση, για εργασία και αισιοδοξία ανήκει σε όλους».