Το άρθρο αυτό, που υπογράφει η Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου, δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο και ο λόγος που το αναδημοσιεύουμε είναι προφανής.

 

Τι γίνονται τα παιδιά με ειδικές ανάγκες όταν μεγαλώσουν; Τι γίνονται, όταν πεθάνουν οι γονείς τους, τα παιδιά που ονομάσαμε με «ειδικές ικανότητες» λες κι είναι γρανάζια σε κάποια επιχείρηση και προσδίδονάς τους τίτλο θα νιώθουν καλύτερα. Αυτό το ερώτημα βασανίζει κάθε γονιό παιδιού με ειδικές ανάγκες από τη στιγμή που θα έρθει στον κόσμο το παιδί του μέχρι να κλείσει τα μάτια του ο ίδιος. Κανέναν άλλον όμως δεν απασχολεί. «Οι διάφοροι "αρμόδιοι" όχι μόνο μας έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού, αλλά μας εμπαίζουν κιόλας με τις εκδηλώσεις και τις δημόσιες δηλώσεις τους», έγραψε κάποιος γονιός με αφορμή τις δηλώσεις των διαφόρων στα πλαίσια του Ραδιομαραθωνίου που φέτος είχε ως σλόγκαν «Έχω δικαίωμα». Προσπαθώντας να τον πείσω να μην περιοριστεί σε μια απλή επιστολή που θα περάσει απαρατήρητη, αλλά να προβεί σε διάφορες ενέργειες, μου απάντησε: «Το έκανα για χρόνια εισπράττοντας κούφιες υποσχέσεις. Οποιαδήποτε προσπάθειά μου σε αυτό τον τομέα με εξευτελίζει. Νιώθω σαν ζητιάνος με το χέρι ανοικτό για λίγη ελεημοσύνη».

Πόσο δίκαιο έχει το επιβεβαιώνει και η πρόσφατη δήλωση εκπροσώπου του Συνδέσμου για άτομα με αυτισμό στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Εργασίας: «Το παιδί μου ήταν 2 χρονών όταν το Υπουργείο Εργασίας αναγνώρισε ότι έχουμε μεγάλο κενό και έστειλε αντιπροσωπεία στο Ισραήλ όπου υπάρχουν πρότυπα κέντρα για άτομα με αυτισμό για να κάνουμε ανάλογο κέντρο στην Κύπρο. Το παιδί μου σήμερα είναι 28 και δεν ξέρω τι θα γίνει όταν εγώ θα φύγω ή δεν θα μπορώ να το φροντίσω». Κι ο φίλος διερωτάται: «Ποιος/ποια βουλευτής, ποιος/ποια επίτροπος, ποιος/ποια υπουργός, ποιος/ποια λειτουργός αυτού του κράτος, αλλά και ποιος/ποια συμπολίτης μας κοιμάται ήσυχος/η τα βράδια γνωρίζοντας πως ως κράτος και ως κοινωνία αφήσαμε αυτό το εγκληματικό κενό για δεκαετίες και συνεχίζουμε αμέριμνοι χωρίς έστω ένα πλάνο στα σκαριά για επίλυσή του;». Δυστυχώς, όλοι κοιμούμαστε ήσυχοι. Και απλά κάνουμε μια εισφορά ή βαρύγδουπες δηλώσεις για τα δικαιώματα των παιδιών «με ειδικές ικανότητες». Τι δικαιώματα όμως τους παρέχονται όταν δεν υπάρχει ένας χώρος φτιαγμένος ειδικά για τις ανάγκες τους και ως ενήλικες πια, κι όταν πεθάνουν οι γονείς τους, καταλήγουν έγκλειστοι σε ψυχιατρεία ή πεταγμένοι σε ακατάλληλους σε υποδομές και προσωπικό χώρους, μέχρι τον θάνατό τους; «Όσο παράξενο κι αν ακούγεται σε εσάς που δεν έχετε παρόμοια προβλήματα, εμείς δεν δικαιούμαστε να πεθάνουμε. Δεν μπορούμε να πεθάνουμε γιατί θα αφήσουμε τα παιδιά μας, που δεν μπορούν να ζήσουν ανεξάρτητα, στους δρόμους. Ζούμε σε ένα κράτος που δεν παρέχει τίποτα για αυτά τα άτομα μετά την ενηλικίωσή τους», γράφει ο πατέρας. Ακούει κανείς;