Θα μπορούσε ακόμα να πιστέψει πως όντως στους μαθητές «δεν πέφτει λόγος» ή πως «η μόνη δουλειά που έχουν να κάνουν είναι να διαβάζουν» και πως «καλύτερα να περιοριστούν στο The Voice». Το διάβασα στο facebook το τελευταίο.  

Κάτσε όμως να δούμε ξανά τι έγινε, μην τρελαινόμαστε τζάμπα.

Την Παρασκευή που μας πέρασε, η ΠΣΕΜ κάλεσε τους μαθητές στην Νεχρού για να διαδηλώσουν έξω απ’ την Βουλή ενάντια στην ψήφιση των νέων κανονισμών για τη λειτουργία των δημοσίων σχολείων Μέσης Παιδείας. Το Υπουργείο έχει προτείνει, μεταξύ άλλων, καθιέρωση εξετάσεων ανά τετράμηνο στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο.

Οι μαθητές μαζεύτηκαν, κάποιο μαλακιστήρι έριξε δυο φωτοβολίδες [το ίδιο μαλακιστήρι που θα ρίξει στο γήπεδο, στην λαμπρατζιά, στην μαλακία που θα πει] και απ’ εκεί και πέρα ακολούθησε… έκρηξη.

Αστυνομία, Υπουργείο, μίντια

Μόνο 800-1,000 άτομα μαζεύτηκαν, λέει η αστυνομία. 2,200, 15.13%. του συνόλου των μαθητών, λέει το Υπουργείο. Έτσι, για να υποβιβάσουμε την κατάσταση. Για να αναδείξουμε το hot της εκδήλωσης, απ’ την δημοκρατική διαφωνία στον ταπεινό αριθμό. Εν τέλει όχι και τόσο ταπεινό, αν συγκρίνουμε με τις λιγοστές διαδηλώσεις που γίνονται στη χώρα. Έτσι λοιπόν, για να επικεντρωθούμε στην «αυτοσυγκράτηση της αστυνομίας» που βοήθησε να «μην προκληθούν οποιεσδήποτε ζημιές ή τραυματισμοί» στην «εμπόλεμη κατάσταση» που επικράτησε. Κάνω στάση στο τελευταίο μιντιακό τερτίπι και λέω να ηρεμήσουμε λιγάκι, εκτός κι αν έχουμε παράδειγμα από πόλεμο που διεξάχθηκε με σάντουιτς, πορτοκάλια και πλαστικά μπουκάλια. 

Εννοείται πως καταδικάζουμε την βία αλλά αμφισβητώ να ήταν υποκινούμενος/η ο/η ανεγκέφαλος/η που κουβάλησε την φωτοβολίδα που του/της ξέμεινε απ’ το ματς της περασμένης Κυριακής ή αν η συγκεκριμένη πράξη αφορά στην μάζα των μαθητών. Εξ όσων γνωρίζω, εγχειρίδιο για savoir faire διαδήλωσης δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα.  

Στο «εμπόλεμο» κλίμα της περασμένης Παρασκευής ήρθε και προστέθηκε η «αποκαλυπτική» πληροφορία πως οι μαθητές έβριζαν, κάτι που έχριζε ανάλυσης [«Που πάει αυτή η κοινωνία;»] αλλά δεν έχριζαν ανάλυσης τα «Όχι άλλα πειράματα με την παιδεία», «Όχι σχολείο για τους λίγους και εκλεκτούς» [«Προφανώς πουθενά δεν πάει η κοινωνία φίλε μου»]. 

Και εδώ θα παραμείνω.

Καλή η προσπάθεια αλλά…

Χωρίς να αμφισβητώ τις προσπάθειες που καταβάλλει η πολιτεία για αναβάθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, είμαστε σίγουροι πως αυτό το πείραμα με τις εξετάσεις εμπίπτει στην πολυπόθητη αναβάθμιση; Μπορεί κάποιος να μου εγγυηθεί πως οι μαθητές που θα έχουν να παρακαθίσουν σε εξετάσεις ανά τετράμηνο δεν θα χρειάζονται επιπλέον φροντιστήρια; Όχι τίποτε άλλο, είμαι μάνα και θέλω να ξέρω τι θα κάνω με το πορτοφόλι μου και τι θα κάνει το παιδί μου με τον ελεύθερό του χρόνο. 

Μπορεί κάποιος να μου εγγυηθεί ότι όλα τα παιδιά θα είναι ισοδύναμα μες σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν θα απαιτεί δεκανίκια; Ότι αυτή η αλλαγή θα τους εξασφαλίζει περισσότερο χρόνο αφού η δουλειά τους δεν θα ‘πρεπε να είναι μόνο να διαβάζουν;

Ο δάσκαλος του χωρκού

Απ’ τους μορφωμένους καλαμαράδες, στον δάσκαλο του χωριού και τον γιατρό/δικηγόρο των αστικών οικογενειών της Λευκωσίας και της Λεμεσού, καταλήξαμε σταδιακά στην δωρεάν προσφορά μόρφωσης. Πολύ περήφανοι οι κύπριοι μιλούσαμε για δωρεάν παιδεία για όλους. Βέβαια, η δική μου η γενιά, μόλις που την πρόλαβε, γιατί την δεκαετία του ’90 είχαν κιόλας γίνει πολύ τρέντι τα ιδιωτικά φροντιστήρια και δεν εννοώ τα πιάνα και τα μπαλέτα αλλά τα μαθηματικά και τα ελληνικά. Με τη πάροδο των χρόνων νομιμοποιήθηκαν κι αυτά και το χωνέψαμε κιόλας πως αυτές οι επιχειρήσεις είναι απαραίτητο να λειτουργούν συμπληρωματικά της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Και μην ακούσω αυτά τα «κανένας καλός μαθητής δεν χάνεται» γιατί θα ξεράσω. Η οικονομική αδυναμία αρκετών μαθητών, που δεν έχουν την ευχέρεια για τα δεκανίκια που λέγαμε, μπορεί εύκολα να δημιουργήσει την εικόνα φυσικής ανεπάρκειας κι απ’ την άλλη την εντύπωση πως οι προνομιούχοι μαθητές έχουν έμφυτες ικανότητες. Γιατί ο τρόπος αξιολόγησης είναι τέτοιος που προωθεί την βαθμοθηρία.

Αν η απάντηση είναι «Σίγουρα όχι», να προχωρήσουμε 

Χρειάζεται η χώρα κι άλλους βαθμολάγνους να παρελαύνουν με την βοήθεια των γονιών τους στον δρόμο του επαγγελματικού φετιχισμού αναπτύσσοντας πελατειακές σχέσεις με την κοινωνία και την πολιτική ζωή του τόπου;

Έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε κι άλλα πειράματα δίνοντας χώρο στην παραπαιδεία να καθορίζει τον χαρακτήρα της παρεχόμενης γνώσης και να μοστράρει μαρκετίστικα τις επιτυχίες των μαθητών της σε εξετάσεις; Την έχουμε ανάγκη και την θέλουμε αυτή την ανισότητα στην εκπαίδευση που εν τέλει ισοδυναμεί με κοινωνική ανισότητα και χώνεται επιμελώς κάτω απ’ το σεντόνι του δωρεάν εκπαιδευτικού συστήματος;

Αν μπορεί κάποιος υπεύθυνα να μου απαντήσει πως «Σίγουρα όχι», να το προχωρήσουμε. Κανένα πρόβλημα.

«Να μην τους έρχονται όλα βουνό»

Εξετάσεις ανά τετράμηνο για μην τους έρχονται όλα βουνό; Γιατί δεν είναι αρκετά μάγκικα τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα να τις καταργήσουν εντελώς τις εξετάσεις; Πόσο δύσκολο είναι να αποχωριστούμε το φυλετισμό της ευφυΐας; Είναι αδύνατον δηλαδή αυτός ο χώρος της δωρεάν εκπαίδευσης να μην μοιάζει με ρινγκ αποδοτικότητας, διεκδίκησης και ανταγωνιστικότητας που μέσω των εξετάσεων φιλτράρει την πρόσβαση στην ενήλικη ζωή; Όλα πρέπει να είναι μπίζνες επιτέλους;  

«Η δουλειά τους είναι να θκιαβάζουν»

Όχι. Η δουλειά τους δεν είναι μόνο να θκιαβάζουν. Η δουλειά τους είναι επίσης να κάνουν σπορ, να μαθαίνουν μουσική, να πηγαίνουν εκδρομές, να χορεύουν, να βλέπουν ταινίες, να ερωτεύονται. Να μπορούν τεμπέλικα [Σημ: απολογίες για την αντι-εκπαιδευτική βρισιά] να απολαμβάνουν την γνώση και όχι να παπαγαλίζουν την πληροφορία.

Λίγο δωρεάν, γίνεται;

Ποιος είναι ο ρόλος της εκπαίδευσης αν δεν είναι να διαμορφώσει ανθρώπους με δημοκρατικό ήθος και κριτική σκέψη, να τους φέρει σε επαφή με τις σύγχρονες τεχνολογίες, να προωθήσει την δια βίου μάθηση, να προσφέρει περισσότερη επαγγελματική καθοδήγηση; Απ’ τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, όταν τα «πολιτισμένα» κράτη επιδίωξαν να παρέχουν ίσες εκπαιδευτικές ευκαιρίες σε όλους, μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκαετίες. Και στον μονόδρομο που μπήκαμε, η γνώση έχει ταυτιστεί αποκλειστικά με την απόδοση στις εκάστοτε εξετάσεις. Μιλάμε πλέον για κληρονόμους πολιτισμικού κεφαλαίου και όχι σκεπτόμενους πολίτες. Ένα φαινόμενο που δεν είναι κυπριακό αλλά παγκόσμιο και το οποίο υιοθετήσαμε με ευκολία. Ένα φαινόμενο που προωθεί πρότυπα μορφωσιολαγνείας, μακριά απ’ την γνώση. Μόνο πληροφορίες. Για να γεμίζουμε χαρτιά. Για να αξιολογούμαστε με νούμερα. Ή να γινόμαστε νούμερα. Με το αζημίωτο βέβαια.