Κάποιος πιο υποψιασμένος, παρόλα αυτά, παρακολουθώντας τη χθεσινή στρατιωτική παρέλαση για την 57η επέτειο της Κυπριακής Δημοκρατίας θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο ΠτΔ ακολούθησε αυτό που λέει και η κυπριακή ρήση «τα δικά μας, του γειτόνου μας».

Δύο ελληνικά F16 έσκισαν τους κυπριακούς αιθέρες, έπειτα από 16 χρόνια, ενώ την εμφάνισή τους έκαναν και τα νέα οπλικά συστήματα της Εθνικής Φρουράς, όπως και παλαιότερα στρατιωτικά οχήματα/άρματα που για χρόνια ήταν κρυμμένα στις στρατιωτικές αποθήκες.

Ποιο μήνυμα ήθελαν να στείλουν όλα αυτά τα «καινούργια»; «Τι θέλαμε να δείξουμε στους Τουρκοκύπριους και τη διεθνή κοινότητα με αυτή μας τη δράση;» ρώτησε εκπρόσωπο του κυβερνώντος κόμματος η ραδιοφωνική δημοσιογράφος το πρωί. Καμία απάντηση ή καλύτερα καμία απάντηση που να απαντά στο ερώτημα. Κάποιες γενικολογίες και μερικές αοριστίες τύπου «αφού μπορούμε να το κάνουμε, γιατί να μην το κάνουμε».

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο απαγορευτικό, νομοθετικό τουλάχιστον. Ηθικό όμως;

Πώς γίνεται όταν ζητάς από την Τουρκοκυπριακή κοινότητα να αποκολληθεί από την Τουρκία και να απορρίψει τις αξιώσεις για εγγυήσεις να δέχεσαι να πετούν στον εναέριο χώρο σου μαχητικά F16 χώρας που ανήκει στις εγγυήτριες δυνάμεις και αντίστοιχα παίζει το ρόλο της Μητέρας Πατρίδας;

Πώς ζητάς να σε εμπιστευτούν, όταν προβάλλεις καινούργια οπλικά συστήματα και εμφανίζεις άλλα, τα οποία ήταν κρυμμένα για περισσότερα από 10 χρόνια; Ποια ανάγκη σε ωθεί σε αυτές τις κινήσεις;

Για ακόμη μια φορά, δεν τίθεται ζήτημα νομιμότητας αλλά ηθικής. Όταν ζητάς και απαιτείς ενότητα από ολόκληρο τον λαό σου, την ίδια ώρα που ασπάζεσαι ή προσκολλάς ή προβάλλεις όλα εκείνα που κατηγορείς τους «άλλους», με πρόσχημα την εθνική οντότητα δεν σε διαφοροποιεί σε τίποτα από εκείνο που κατηγορείς.

Κατά τα άλλα, χρόνια πολλά στην Κυπριακή Δημοκρατία.