Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν το είχαμε σκεφτεί ποτέ με αυτό τον τρόπο, μέχρι που πετύχαμε το συγκεκριμένο άρθρο του Αντώνη Κωνσταντάρα στο ελληνικό VICE, το οποίο μας άνοιξε τα μάτια.

Τα πράγματα είναι απλά. Κλείστε τα μάτια και θυμηθείτε. Τι παίζατε όταν ήσασταν παιδιά; Και κυρίως πώς το παίζατε;

Θυμηθείτε για παράδειγμα τη μπουκάλα ή την τυφλόμυγα. Να σας θυμίσουμε το σκοτεινό δωμάτιο ή τον γιατρό; Μάλλον, πλέον, μπορείτε να αντιληφθείτε ξεκάθαρα τι εννοούμε. 

Σε μια εποχή που ηλικιακά δεν ξέραμε τι μας γίνεται στα ερωτικά και όλα έμοιαζαν και ήταν τόσο αθώα, τα περισσότερα από τα παιχνίδια που παίζαμε έκρυβαν έντονα στοιχεία σεξουαλικότητας και ερωτισμού, τα οποία σταδιακά βέβαια και όσο μεγαλώναμε, μας έμπαζαν δειλά-δειλά σε αυτό το «παιχνίδι».

Πόσοι από εμάς δεν έδωσαν το πρώτο τους, ντροπαλό και άχαρο φιλί, μέσα σε ένα παιχνίδι μπουκάλας; Ή πόσοι από εμάς δεν άγγιξαν, παίζοντας τον γιατρό, διάφορα σημεία από το σώμα του «ασθενή;».

Μπορεί, βέβαια, τότε, όλο αυτό να μην γινόταν αντιληπτό, κάτι πολύ λογικό, εντούτοις υποσυνείδητα ήταν σαν μικρά προκαταρκτικά για τα «προσεχώς».

 

Ο Αντώνης Κωνσταντάρας γράφει στο VICE για τα παιδικά παιχνίδια που έκρυβαν πολύ ερωτισμό και η CITY, επιλέγει τα τρία που σίγουρα παίζαμε κι εμείς εδώ στην Κύπρο.

 

Ο Γιατρός

Λοιπόν, θα ξεκινήσω λέγοντας πως είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι έχει εφευρεθεί από κάποια κλασική Ελληνίδα μάνα, η οποία ήθελε να δει κάποια μέρα τον γιόκα ή την κόρη της να γίνεται γιατρός. Έτσι, βρήκε τρόπο να «προωθήσει» τους κανόνες στο βλαστάρι της –δεν ξέρω πώς–, με αποτέλεσμα να διαδοθεί αυτή η παιχνιδάρα από στόμα σε στόμα κι από παλάμη σε πωπό, μεγαλώνοντας χιλιάδες παιδιά και προσδίδοντας έξτρα πρεστίζ στον κλάδο της ιατρικής. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να εξηγήσω πού κρύβει το εν λόγω παιχνίδι σεξουαλικότητα, επειδή δεν την κρύβει.

Τα πράγματα ό,τι αφορά στο πώς παίζεται είναι πολύ απλά. Ο ένας παίκτης υποδύεται τον γιατρό κι ο άλλος τον ασθενή. Ο γιατρός πιάνει διάφορα σημεία του σώματος του ασθενή –και όχι, δεν εννοώ τη μύτη του– για να τον «εξετάσει». Σε πιο προχωρημένες ηλικίες, ο ασθενής καλείται να αφαιρέσει τα ρούχα του, ώστε να υπάρξει πιο σαφής εικόνα για την κατάσταση της υγείας του. Μετά τη διάγνωση, αν θες να λες πως παίζεις σωστά τον γιατρό, θα πρέπει να αντιστραφούν οι ρόλοι. Πρόκειται για ένα παιχνίδι με «επίπεδα δυσκολίας», το οποίο μπορεί να παιχτεί από μικρούς και μεγάλους με τις αντίστοιχες διακυμάνσεις σε αυτά.

 

Σκοτεινό Δωμάτιο

Τα πάντα μπορούν να συμβούν στο σκοτάδι και δεν υπάρχει πιο σεξουαλικό πράγμα από αυτό. Ουσιαστικά πρόκειται για κρυφτό το οποίο παίζεται μέσα σε ένα εντελώς σκοτεινό δωμάτιο. Αυτός που «τα φυλάει» μένει έξω περιμένοντας το ΟΚ από τους μέσα για να μπει, αφού πρώτα σβήσουν τα φώτα. Υποθέτω πως υπάρχουν πολλά παιδιά που έδωσαν τα πρώτα τους πεταχτά φιλιά μέσα στα σκοτάδια και σίγουρα έχουν πέσει πολλά πρώτα χουφτώματα εν μέσω παιχνιδιού.

 

Τυφλόμυγα

Το πιο απλό κι επικίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα παιχνίδι που παίζαμε μικροί. Δέναμε τα μάτια κάποιου από την παρέα κι αυτός προσπαθούσε να κυνηγήσει και να πιάσει τους υπόλοιπους. Όμως, το ωραίο ερχόταν όταν κατάφερνε εντέλει να πιάσει κάποιον, μιας και έπρεπε να τον αναγνωρίσει χρησιμοποιώντας την αφή. Με δυο λόγια, είναι σαν να λες «χούφτωσε τώρα που δεν θα σε παρεξηγήσουν».

Πάντα όταν βγάζεις τη μία από τις αισθήσεις σου εκτός, ειδικά την όραση, υπάρχει κάτι σεξουαλικό σε ό,τι κάνεις. Έτσι, θεωρώ πως η τυφλόμυγα δεν είναι και τόσο αθώα σαν παιχνίδι. Επίσης, ας μην κοροϊδευόμαστε, μιλάμε για κάποιον/κάποια που σε κυνηγάει με δεμένα τα μάτια. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να μη σε πιάσει.





Τα εκτός συναγωνισμού

Για λόγους υγιούς ανταγωνισμού με τα υπόλοιπα παιχνίδια, παρέλειψα τη γνωστή «μπουκάλα», μιας και το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν υπέκρυπτε κάποια σεξουαλικότητα αλλά τη δήλωνε φάτσα-κάρτα. Tέλος, το δοξασμένο «μπουγέλο» στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, που σκοπό είχε να ξεγυμνώσει κάποιο κοριτσίστικο στήθος, ήταν επίσης παιχνίδι άκρως ερωτικό και χωρίς καθόλου υπονοούμενα.