«Φτάσαμε σε ένα κυβερνητικό νοσοκομείο στην πόλη Tshikapa, την ώρα ακριβώς που πέθανε ο τρίχρονος Ishutsi Mbombo. ‘Πυρετός’, εξηγεί η Zembe που είναι η μητέρα του, ‘πέθανε από πυρετό, πέθανε μόλις τώρα’».

«Κοιμόμασταν όταν η πολιτοφυλακή ήρθε στο σπίτι μας. Είπαν: ‘Ποιοι είναι όλοι αυτοί εδώ πέρα που κοιμούνται; Μπορούμε να σκοτώσουμε όλους τους άντρες που είναι εδώ'. Ο πατέρας μου έτρωγε καλαμπόκι και του ζήτησαν να φτύσει ότι είχε μέσα στο στόμα του. Ο πατέρας μου έφυγε και δεν επέστρεψε ποτέ».

Όλες οι πιο πάνω πραγματικά συγκλονιστικές ιστορίες είναι μόνο ένα απειροελάχιστο δείγμα της τραγικότατης κατάστασης που επικρατεί στα 250 χλμ του δρόμου του θανάτου, όπως δυστυχώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η οδική αρτηρία που συνδέει την Κανάνγκα με την Τσικάπα, στην επαρχία Κασάι της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό.

Ένας δρόμος θανάτου, απόγνωσης και μαρτυρίων, ένα πραγματικό σφαγείο, σπαρμένο με βία που εκπορεύεται από την κόντρα του αρχηγού της φυλής με την κυβέρνηση. Τα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας είναι που δεν επιτρέπουν την καλλιέργεια της γης στην ευρύτερη περιοχή με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να λιμοκτονούν.

Τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της κόλασης: τα παιδιά.

 

Σ’ αυτό το ολιγόλεπτο ρεπορτάζ, που μοιάζει με μίνι ντοκιμαντέρ, μιλούν παιδιά που με τον πιο απλό τρόπο περιγράφουν τα εγκλήματα του στρατού εναντίον χωριών ολόκληρων στην επαρχία Κασάι, τον τρόπο με τον οποίο δεκάδες ορφανά πεθαίνουν άρρωστα και πεινασμένα κατά μήκος του δρόμου. Η εκτίμηση είναι ότι 1 εκ. άνθρωποι υποφέρουν από πείνα και μεταδοτικά νοσήματα, ενώ περίπου 400.000 παιδιά βρίσκονται στο φάσμα του θανάτου...

 

Αν νοιώθεις την ανάγκη να βοηθήσεις τα παιδιά, μάθε εδώ πώς μπορείς να το κάνεις.